Alle poldermodellen ten spijt leven we toch in een echt Calvinistisch land. Toen het mode werd om alle nutsbedrijven te gaan privatiseren heeft dat veel stof doen opwaaien. Vooral links Nederland voorzag hierin grote problemen over de kwaliteit van dienstverlening en het uithollen van de maatschappij.
De meer rechtse partijen zagen echter de dollartekens in hun ogen door de lucratieve opbrengsten van de verkoop van dit tafelzilver. Nu zijn inmiddels de meeste nutsbedrijven geprivatiseerd en heeft dit -zoals Paul in een vorige ergernis terecht opmerkte- vaak een wat vreemde uitwerking. Men stelt zich op als een commercieel bedrijf maar wanneer het puntje bij paaltje komt kun je als consument niet kiezen. Een ander aspect van de privatisering is de kunst van het loslaten. En daar zit hem nu de crux. Op het moment dat zo’n bedrijf los staat van “de staat” mag het dus doen wat het wil zolang de beloofde diensten maar worden geleverd. Zo ging ik vorige week naar mijn werk in Tilburg en zag ik tegenover ons bedrijf bij de O.M.O. een reportagewagen van het NOB staan. Het bleek dat deze instelling die bijzondere middelbare scholen exploiteert miljoenen had geïnvesteerd op de beurs, waarbij er zelfs aandelen waren gekocht. Eén van de kenmerken van nutsbedrijven en andere vaak geprivatiseerde instellingen is dat zij -soms tijdelijk- over grote sommen liquide middelen beschikken. Toen men nog een staatsbedrijf was werden deze overtollige liquiditeiten keurig op de bank geplaatst en in een deposito omgezet. Nu echter de rente op de bank niet veel meer opbrengt en als ondernemer men primair de taak heeft om te zorgen dat de aandeelhouders tevreden blijven, zal men moeten zorgen dat er toch een zo groot mogelijke opbrengst komt uit dit beschikbaar kapitaal. En wat doet een ondernemer dan: ondernemen! Ondernemen betekent per definitie risico nemen om het doel te bereiken. Dus als O.M.O. of de NUON het geld ergens naar hun eigen oordeel goed renderend gaat beleggen op de beurs of in een voetbalclub, dan doen ze dat dus gewoon, uitgaande van een normaal ondernemersrisico. En nu moet je de politici horen die destijds met het kwijl uit hun mond deze bedrijven hebben verkwanseld aan het moderne imperialistische en kapitalistische systeem. Grote schrik en dikke tranen over het feit dat er risico wordt gelopen met het “gemeenschapsgeld”, alsof de heren en dames politici allemaal miskende communisten zijn. En alleen omdat deze ondernemers doen waarvoor ze bestaan, namelijk geld verdienen onder risicovolle omstandigheden om je concurrentiepositie te handhaven of te verbeteren en je aandeelhouders tevreden te houden. Ik heb altijd al gedacht dat men pas politicus wordt wanneer men in het bedrijfsleven niets kan voorstellen. Uit politiekresultaatgerichte overwegingen nablaten van het partijstandpunt omdat je anders door je collega’s wordt uitgekotst. Niks geen ideologische standpunten die in een debat zuiver ten behoeve van het maatschappelijk belang worden uitgewisseld. Nee, janken als de gevolgen van het eigen handelen duidelijk worden en dan vervolgens weer proberen de zaak te repareren en vooral rondwijzen wie allemaal schuldig is. Laat maar, laat deze kelk maar aan mij voorbij gaan.
You have noted very interesting details! ps nice website.Blog range