Aan de vooravond van het Europees kampioenschap voetballen heb ik maar één neiging: vluchten. Als ik zie waarmee iedereen allemaal bezig is ter voorbereiding van wat een feest moet gaan worden komt dit op mij meer over als een mobilisatie en evenals tijdens de laatste wereldoorlog willen mensen dan weg.
Wat ons nu overkomt is gelegenheidswetgeving, armlastige ambulancediensten die een slaatje uit het geheel willen slaan, falende calamiteitenoefeningen en convenanten tussen toekomstig strijdende partijen, om maar een rijtje te noemen. De slag op de Mookerhei is er niets bij. Ik stel me voor dat in juni in de slijterijen uitsluitend bier is te verkrijgen met verlaagd alcoholpercentage, dat ik dagelijks op weg naar mijn werk twee keer door de marechaussee wordt gecontroleerd op mijn papieren, dat er rupsvoertuigen door de straten rollen om de partijen te kunnen scheiden. Wat een feest wat een plezier! Ik zie dit niet zitten, alhoewel ik uit traditionele overweging op zich wel een liefhebber ben van nationaal voetbal. Ik kan me tevens herinneren dat pakweg 15 jaar geleden hooligans-conflicten uitsluitend voorkwamen in het clubvoetbal, maar door de naderende eenwording van Europa is dit waarschijnlijk naar de nationale elftallen overgeslagen. Ik zou het liefst tijdens dat voetbalgebeuren op vakantie gaan naar een land dat niet meedoet aan dit laatste restant post-nationalistische Europees kampgedoe. Straks is Europa één op de voetbalfans na. Leger en politie worden uitsluitend nog in stelling gebracht ter bescherming of uiteendrijven van hooligans. Lezen we over 20 jaar in onze geschiedenisboeken over de slag bij Didam tussen de Duitsers en de Engelsen in het jaar 2000 en een verslag van de totale vernietiging van de binnenstad van Eindhoven. Niet dat daar nou zoveel aan verloren gaat, maar toch. Wat roepen we over ons heen? Hadden we niet gewoon deze kelk aan ons voorbij kunnen laten gaan, dan hadden we van naast onze koelkast en voor onze TV’s kunnen genieten hoe ons nationaal elftal elders misschien wel in staat zou zijn om te winnen, maar dan wel op het veld.