Ergert u zich ook wel eens in winkels aan de kwaliteit van het personeel? Ja, ook ik weet wel dat er niet genoeg goede mensen te krijgen zijn en daarom de kwaliteit met sprongen achteruit gaat, maar toch.
Zo kom ik in een onlangs geopend eetcafé in Dongen en we gaan zitten aan een tafeltje waaraan de stoelen iets te krap zijn weggezet. Na verloop van tijd moet mijn vrouw naar het toilet en vraagt aan het (te) jonge dienstertje waar het toilet zich ergens bevindt. Het schaap weet hierop geen antwoord en moet de baas erbij halen. Lachen!! Kijk, ik begrijp best dat je niet alles kunt weten, maar zo’n baas kan toch minimaal een half uur besteden om iemand in te werken om de meest elementaire dingen van de zaak uit te leggen. Dat heeft dan op zich niets met slechte kwaliteit van personeel te maken, maar met de baas zelf. Waar zeker een probleem is met de kwaliteit van personeel is bij de grote ketens. Ga je binnen bij een elektriciteitszaak om een strijkijzer te kopen, stapt er een blaag van ongeveer 18 jaar op je af. Enthousiast begint hij de kaartjes voor te lezen die onder de apparaten aan het kastje hangen. Na een wervend praatje over de geweldige -voorgelezen- kwaliteiten van de diverse apparaten vraagt mijn vrouw aan de jongen of hij ooit wel eens een kledingstuk heeft gestreken. Dit blijkt niet het geval te zijn. Een beetje lacherig besluiten we één van de aangeprezen apparaten te kopen. Een paar maanden later gaat er bij mij thuis de CD-speler van een ghettoblaster van een bekend Nederlands merk kapot en kom ik bij dezelfde winkel om het apparaat te laten repareren. Het ding is goed één jaar oud, net uit de garantie en de reparatie komt dus voor eigen rekening. Ik zeg nog tegen de bedienende jongen dat hij wel een prijsopgaaf moet doen. Het apparaat kostte tenslotte maar rond de 250 gulden. Vier weken later word ik gebeld door deze zaak met de mededeling dat het apparaat gerepareerd is. Ik stap de winkel binnen en wat schetst mijn verbazing: de reparatiekosten waren dik 170 gulden. Ik mopper op het personeel en verwijt ze dat ze me niet gebeld hebben. Sorry Sorry Sorry is het antwoord en of ik dan toch maar even die 170 gulden wil lappen. Ontevreden ga ik naar huis. Zo’n ghettoblaster wordt door een dikke veertiger nauwelijks gebruikt. Eigenlijk alleen af en toe op de bovenverdieping om de radio te beluisteren en op vakantie. Dan gaat het ding mee met een aantal CD’s. Half september gingen we met de familie een weekend weg en ik besloot het apparaat mee te nemen. Aangekomen blijkt het CD-spelertje weer defect te zijn, gelijk de vorige keer. Ik kan me niet zo goed meer herinneren wanneer ik het ding heb laten maken, maar langer als een half jaar geleden kan het niet zijn. Uiteraard heb ik de bon niet meer, maar op het apparaat zit nog wel de sticker van de reparatie. Ik ga weer terug naar de winkel en leg uit dat het apparaat binnen korte tijd nu al twee keer dezelfde storing heeft en dat ik erg ontevreden was dat ik voor de vorige reparatie zoveel geld had moeten betalen. Ik bied het ding ter reparatie aan met de mededeling dat wanneer het iets gaat kosten ze moeten bellen. U voelt het al, er wordt niet gebeld. Jawel, na drie weken belt een computer(!) mij dat het apparaat in het filiaal kan worden opgehaald. Ik loop de winkel binnen en het apparaat is inderdaad gerepareerd. Gelijk proberen, want tussen de twee reparaties had ik de CD-speler namelijk niet gebruikt. Het apparaat doet het naar behoren. Na enig gehannes komt er ook een bon boven water waarop staat aangegeven dat ik maar liefst 177 gulden moet gaan betalen, ondanks de uitgebreide notitie op de reparatiebon dat het apparaat onlangs is gerepareerd met dezelfde storing en dat ik niet van plan ben eigenlijk iets te betalen. IJskoud zegt de filiaalhouder, die er inmiddels is bijgehaald, dat op een reparatie maar 3 maanden garantie zit en dat ik de bon moet overleggen om een beroep te doen op de vorige reparatie. Ik schiet uit mijn slof en alle aanwezigen kijken verschrikt op naar mijn heftige reactie. Ik zeg zo luid als ik kan tegen de man dat ik dit bedrag graag wil betalen en dat ik de rest van de dag ga besteden aan het doorgeven van dit feit aan de Consumentenbond, “Ook dat nog”, mijn rechtsbijstandverzekering en de krant. Ik bedank hem tevens voor het niet-bellen en de klantvriendelijke houding dat hij zonder te verblikken en te verblozen aanneemt dat een apparaat, dat nauwelijks gebruikt wordt , twee keer per jaar met hetzelfde euvel kapot kan gaan. Of hij me ook nog kan garanderen dat het ding weer niet spontaan over drie maanden en 1 dag wederom de geest geeft. Het stoom komt uit mijn oren. De man probeert me te sussen en belooft dat hij zal gaan kijken wat hij er aan kan doen. Dat is nu vier weken geleden. Ik heb niets meer gehoord. Inmiddels denk ik er sterk aan niets meer in winkels te kopen waar het personeel geen toegevoegde waarde levert. Dat blijkt -behoudens bij goede kledingwinkels- nergens te zijn. De boekverkoper leest niet, De CD-winkelier luistert niet, De apparatenverkoper werkt alleen in het weekend en weet net zo weinig van die apparaten als ik van kernfysica etc, etc. Bovendien is alles veel te duur. Ik denk dat ik weer eens ga surfen voor een nieuw boek. Minstens een tientje goedkoper en ik kan gelijk de recensies lezen van mensen die het boek al eerder hebben gelezen. Bovendien is de flaptekst niet afgedekt met een prijskaart, waardoor -door de plastic verpakking- onleesbaar geworden. Lang leve Internet!