Eigenlijk zou je het nooit hoeven moeten doen. Wanneer je een goed werkende PC hebt een nieuw systeem gaan kopen. Maar op een gegeven moment begin je je te ergeren aan het apparaat. Het duurt allemaal te lang; je kunt geen nieuwe software meer draaien, het scherm is veel kleiner dan dat van de buurman en dan ga je op een gegeven moment rondkijken.
Het PC-privé-project van mijn werkgever heb ik aan mij voorbij laten gaan. Je kon kiezen uit drie modellen Pak-een-bul computers en net niet degene die ik zocht. Dus op een zaterdagochtend met vrouw en Adriaan naar Eindhoven getogen en daar de stationcar van Adriaan tot de nok toe afvullen met dozen van allerlei onderdelen van de computer. Zorgvuldig zijn deze door Adriaan en mij vooraf uitgezocht. Thuis aangekomen blijkt het assembleren van de onderdelen een fluitje van een cent te zijn -wanneer je de expert bij de hand hebt- en na een goed uur draait de machine. We hadden gekozen voor het besturingssysteem ME van Windows. Not ME anymore. Wat een waardeloos stuk software is dat! De TV-kaart werkte niet, de scanner niet naar behoren en ook het ISDN-modem kregen we niet aan de praat. Tot overmaat van ramp bleek je niet in staat het systeem fatsoenlijk af te sluiten. Als klap op de vuurpijl word je regelmatig getrakteerd op foutmeldingen en blauwe schermen. Weg ermee. Na eerst op vakantie te zijn geweest – ik moest er even van bijkomen – zijn we na de vakantie weer opnieuw met installeren begonnen. Nee, niet ME opnieuw proberen, ook niet terug naar Windows 98; de keuze viel op Windows 2000. Hoewel ook niet van het begin af aan vlekkeloos werkend, werk ik nu dan met een stabiel, volledig werkend systeem op dit professioneel besturingssysteem. En dan ga je je eens achter je oren krabben. Het is dat ik Adriaan zaken kan vragen en dat ik nogal wat technische vrienden heb, anders had ik toch zeker een hele poos met een halfwerkende machine in huis gezeten. En nu verkopen ze ook al PC’s bij de Aldi en Albert Heijn. Waar moet dit heen? De onschuldige consument die nauwelijks weet wat de voor- of achterkant van zo’n apparaat is zie ik toch echt niet stoeien met IRQ-levels, com-poorten, hardwaredevices en de talloze andere instellingsmogelijkheden. Ik ben zelfs een beetje bang dat het enthousiasme waarmee vele nieuwe PC-bezitters beginnen na al korte tijd wordt verruild voor een voorzichtige schaamte, omdat men het ding gewoon niet kan laten doen wat ze ervan verwachten. Meestal zijn ze dan ook niet zo stoer om toe te geven dat ze er niets vanaf weten en/of durven nauwelijks hulp te vragen, als ze al hulp kunnen vinden. Want van de gemiddelde helpdesk word je ook niet vrolijk. Het gevolg is dat de interesse voor het apparaat al gauw wegzakt en deze ‘gebruikers’ ,zoals deze in computertermen heten, in de groep van de ‘dummy’s’ belanden, onder het mom dat er veel te veel tijd in gaat zitten. Buiten alcohol en drugs kennen alleen computersystemen gebruikers. Maar eigenlijk zijn ze gefrustreerd dat het niet lukt om te mailen en surfen en zo. De drieduizend gulden aan spullen verdwijnt dan naar een achterkamertje of komt in handen van de kinderen. De arrogante hard- en softwareleveranciers zijn blijkbaar nog steeds nauwelijks in staat een goedwerkend systeem op te leveren waar de ‘dummy’ direct mee overweg kan. Het is alsof je een auto koopt waarbij de wielen in het plastic verpakt zijn, de elektronische ontsteking nog getuned moet worden en het stuur los meegeleverd wordt. En dat zou niemand pikken. Probeer maar eens ondersteuning te krijgen nadat de PC is afgeleverd en betaald wanneer je ergens niet uitkomt. 99 van de 100x ben je afhankelijk van hobbyisten die wat tijd voor je vrij willen maken. Een gat in de markt?