Jarenlang was het rustig in ons poldermodel op het arbeidsrechtelijke front. In de tijden van grote groei gingen er nauwelijks werknemers de straat op om te protesteren tegen onbillijke situaties ten aanzien van de arbeidsomstandigheden en te weinig loon.
Maar nu de hoogconjunctuur blijkbaar haar hoogste punt voorbij is begint het gemor. En wie gaan er dan als eerste staken: de werknemers die direct -vaak zonder eerst fatsoenlijk overleg te voeren- in één uur tijd de hele maatschappij kunnen ontwrichten. Bijvoorbeeld de NS. Deze mensen beseffen echter niet dat ze hun baas hiermee niet treffen, maar ons, de gewone burger die op tijd op zijn werk moet komen. De baas heeft geen boodschap aan deze stakingen. Concurrentie is er toch niet dus hij heeft niets te vrezen. De stakende NS-ers denken dan bovendien nog dat ze voor hun stupide eisen nog sympathie kunnen winnen van het publiek ook. Vinden ze het bovendien gek dat ze afgesnauwd worden wanneer ze dan eindelijk weer wel eens van plan zijn om het ijzer op de rails te laten rollen. Ja, de NS moet klantvriendelijker worden. Maar niet met staken! Een andere folklore op dit gebied zijn de boeren, die wanneer de bieten binnen zijn en ze niets te doen hebben jaarlijks hun door subsidies staatsgegarandeerde salaris evalueren en vervolgens uit protest hiertegen massaal de wegen gaan blokkeren. Wij zijn tegen Brussel! Inderdaad is men in Brussel eindelijk bezig de agrarische verzorgingsstaat tegen het licht aan te houden. De boeren beseffen echter niet dat ze bij afwezigheid van ‘Brussel’ nooit enige kans van slagen hadden gehad om een bestaan te leiden zoals ze dit nu hebben. En de gevolgen van dit kwistige Europese beleid wreken zich nu. Door de enorme subsidies zijn bedrijven hoe langer hoe intensiever gaan werken met enorme verplaatsingen van vee en voer, waardoor bij natuurlijke tegenslag, zoals de MKZ en BSE de rampen onafwendbaar lijken en we ons allemaal eens achter de oren moeten krabben waar we toch mee bezig zijn. De reactie van de boeren op het slagvaardige beleid van Brinkhorst, die van mij een 10 met een griffel krijgt omdat hij alles doet wat binnen de Europese mogelijkheden ligt om het ontij te keren, is massaal met de trekker de snelweg op gaan. De boeren rekenen nu Brinkhorst de moeizaam tot stand gekomen Europese regelgeving aan en verwijten hem bovendien dat hij dit beleid niet met één pennenstreek kan wegvagen. Wanneer ik de toestanden in Engeland zie dan heb ik groot respect voor deze minister. Om toch de zaak kracht bij te zetten en dus het publiek te pesten gaan de boeren dus met hun trekkers de snelweg op. Hoera! En nu gaan ook de huisartsen ook al staken. Tijdens de begrotingsbehandelingen is 3 miljard gulden extra te besteden voor de gezondheidszorg en de eerste reactie van de huisartsenvereniging is om aan te kondigen dat dit veel te weinig is en dat ze dus gaan staken. Het gaat hier over een bedrag van een negen met negen nullen erachter. Wanneer ik geconfronteerd wordt met het medische apparaat dan zie ik één grote chaos, waarbij vooral de ziekenhuizen fungeren als geldverslindende bedrijfsverzamelgebouwen en waarin het woord efficiëntie niet voorkomt. De gemiddelde medicus is arrogant en houdt zich schuil achter zijn medisch beroepsgeheim om een diffuus beeld te scheppen over zijn verrichtingen. Daarmee verbloemt hij zijn onvermogen om slagvaardig en efficiënt te werken en profiteert hij ondertussen als geen ander van deze situatie. Slim zijn ze dus wel. Bovendien is de politiek nog zo achterlijk naïef dat ze vinden dat het geld alleen ‘aan het bed’ mag worden uitgegeven, waardoor efficiency-maatregelen al helemaal geen kans hebben. Wanneer maar een kwart van dit extra geld besteedt zou worden om de werkprocessen en -mechanismen in het ziekenhuis door te lichten en aan te pakken, dan kunnen er miljarden worden bezuinigd. Dan kunnen de wachtlijsten worden teruggebracht en kan de zorg naar een voor ieder acceptabel peil. Nee, de heren medici denken alleen aan zichzelf en gaan dus op voorhand alvast maar staken. Staken is een verworven recht, maar ik geloof niet dat je met staken en blokkades opwerpen de gemeenschap op je hand krijgt. Nee, de gemeenschap keert verontwaardig het hoofd af, laat haar ongenoegen soms op een vervelende manier blijken, waardoor de stakers nog harder gaan roepen dat de werkomstandigheden slecht zijn. Staken vind ik een typisch 19e en 20e eeuws middel van onmacht en is in mijn ogen niet meer iets van deze tijd. De eensgezindheid en saamhorigheid uit die periodes bestaan gewoon niet meer en het leidt uitsluitend tot onbegrip en wraaklust van de gewone man. Vindt men het gek dat het ledental van de vakbonden terugloopt. Het wordt hoog tijd dat ook zij eens middelen gaan vinden die wel bij de 21e eeuw passen.