Om me heen zie ik de verruwing van de maatschappij. En dit begint bij de jongeren. Zij worden opgevoed in een wereld waarbij de ouders dusdanige hypotheken hebben dat ze altijd moeten werken en geen tijd meer voor de kinderen hebben. Ook is het nu de tijd dat de school niet meer gezien wordt als het instituut waarbij de kinderen worden voorbereid op de toekomst, maar een bewaarplaats zodat de ouders kunnen gaan werken.
Is dat een goede ontwikkeling? Natuurlijk niet. De scholen en het personeel zijn niet voorbereid en ingericht op deze rol en staan vaak machteloos door personeelsgebrek t.o.v. de kritiek van ouders. Dit leidt zelfs door gebrek aan respect en mondigheid tot regelrechte bedreigingen van het schoolpersoneel. Van opvoeden komt niet veel terecht. De ouders besteden de educatieve rol overdag uit aan de hoeders van de kinderen: crèchepersoneel, onderwijzers en leraren. ’s Avonds ploffen de ouders dodelijk vermoeid met de onoverkomelijke last van een hypotheek van vier ton in de bank en de kinderen worden of voor de TV gezet of achter de spelcomputer. Het ontwikkelen van sociale vaardigheden blijft tot een minimum beperkt, daarmee ook het verkennen van grenzen van morele waarden. Want van de televisie en de schietspelletjes wordt men geen beter mens. Uitgerekend op de tijdstippen dat de jongelui voor de tv geplaatst worden komen er gewelddadige serieherhalingen zoals de A-Team en The Nightrider op TV. Met Lara Croft e.d. in de computer lijkt ook de hele wereld schietrijp, zodat geweld en brutaliteit als iets heel normaals ervaren wordt. Wat moeten we hieraan doen? Ik denk dat tijdens- en naschoolse opvang een erg belangrijke rol moet gaan spelen de komende jaren. Zeker ook omdat de tijd dat het gezin de hoeksteen van de samenleving is voorgoed voorbij is. Al zou je terug willen naar deze situatie, het is gewoon onmogelijk. Zowel wettelijk als praktisch is iedere ouder verplicht te werken, zodat de opvoedersrol altijd parttime zal plaatsvinden. Ontspoort een kind, dan kan men nu altijd de schuld aan een ander toeschuiven. Had je in de jaren zestig en zeventig sleutelkinderen, waar meewarig naar werd gekeken omdat de ouders er niet waren wanneer ze er MOESTEN zijn, volgens de normen van die tijd; nu lopen er kinderen van 6-7 jaar met een GSM rond zonder enige begeleiding. Hoe verwerpelijk het ook klinkt maar yuppen hebben het over quality-time wanneer ze hun aandacht onverdeeld aan hun kinderen kunnen besteden. Helaas is dit beperkt tot een paar uur per week, waarbij deze tijd vaak wordt besteed aan uitstapjes e.d. Het werkelijk contact zoeken met kinderen en het overbrengen van normen en waarden hoeven niet gepaard te gaan met uitstapjes naar De Efteling of Six Flags. Structurele naschoolse opvang wordt nu door goedbedoelde maar vaak amateuristisch opgezette non-profitinstellingen uitgevoerd. Vaak met niet-gekwalificeerd personeel, waardoor de ouders hier weinig vertrouwen in hebben. En ook is de zekerheid dat het kind überhaupt wordt opgevangen ver te zoeken. Waar je naar toe zou moeten is het inkopen van een soort over-all pakket. De ouders zullen moeten vaststellen waar en wanneer ze er niet kunnen zijn en voor die tijden dus diensten moeten inkopen. Diensten bij professionele instellingen die samenwerken met de scholen en die waarborgen dat kinderen samen dingen doen zoals spel en sport en begeleiden bij huiswerk. Niet dat er geen tijd overblijft waarbij het kind zelf bepaalt wat er gebeurt, maar een wat evenwichtiger aanbod met toezicht, waarbij allerlei facetten aan bod komen ten opzichte van de verloedering van nu. Als het zo door gaat duurt het nog even of ouders worden bang van hun eigen kinderen.