Ons land lijkt niet langer veilig meer. Drugskoeriers komen in optocht met welgevulde anussen het land binnen; oudere mensen kunnen in de steden na zonsondergang niet meer alleen over straat om geen kans te lopen te worden overvallen door een miezerig slecht geïntegreerd straatschoffie en wanneer je een beetje pech hebt, is je pinautomaat met een shovel ontvoerd.
Dit lees je dan allemaal in de krant en je maakt je daar zorgen over. Maar wanneer je dan je eigen praktijk eens nagaat gebeurt er toch maar erg weinig. Oké de laatste tien jaar is twee keer een autoradio van mij gestolen, waarvan één zelfs zonder frontje, één poging tot auto-inbraak en ze hebben een keer in huis ingebroken, waarbij alles wat min of meer snel verhandelbaar was, was meegenomen. Het gevolg is wel dat ons huis nu is uitgevoerd met alarm en doorvermelding naar een meldcentrale. Toch voel ik mezelf toch redelijk veilig in Dongen. En dat komt vooral door de mensen. Je ziet nauwelijks agressie op straat. Niet zoals in Amsterdam dat je om het half uur een paar kereltjes op een brommertje dames ziet beroven, waarbij de schoudertas het mikpunt is; met alle tumult van dien. Nee, het is hier altijd rustig. Toch lees je in de krant dat de Rabobank in ’s Gravenmoer na de zoveelste overval besloten heeft direct haar deuren te sluiten in plaats van te gaan verbouwen. Men is de overvallen spuugzat en men heeft besloten dat de ’s Gravenmoerse bevolking voor hun geldzaken maar moet uitwijken naar Sprang-Capelle. Een bankoverval heeft grote impact op de mensen. Ikzelf heb het gelukkig nooit meegemaakt, maar in de 12 jaar dat ik bij een bank heb gewerkt is er diverse keren een bijkantoor overvallen. Als je dan met de filiaalhouder annex slachtoffer spreekt, merk je hoe traumatisch deze ervaring is. De waarschijnlijk via een slechte jeugd opgegroeide crimineel – die daardoor het grootste deel van zijn straf ontloopt wanneer hij ooit te pakken wordt genomen -, heeft geen benul wat hij overhoop haalt voor die paar centen. Want wanneer de filiaalhouder alert zijn tent runt is er minder te halen dan bij een woninginbraak. Ik heb meegemaakt dat mensen vanaf die dag eigenlijk arbeidsongeschikt zijn geraakt en nooit meer echt inzetbaar werden. En wat gebeurt er met de crimineel? Als hij dus al te pakken genomen wordt, toont hij vaak geen enkele vorm van spijt en moet een paar maanden brommen, zodat hij weer perfect op de hoogte is hoe hij de volgende zaken moet aanpakken. In ’s Gravenmoer blijft er nog wel een geldautomaat staan, zolang deze niet door zo’n shovel wordt opgehaald. Toch is dat erg. De banken hebben op zich groot gelijk om hun mensen te beschermen. Vele bankzaken kun je tenslotte vanaf je computertje regelen en ikzelf ga traditioneel slechts één keer per jaar naar de bank om een formulier af te geven met betrekking tot de bedrijfsspaarrekening. Verder heb ik ze eigenlijk nooit nodig voor de dagelijkse gang van zaken. Maar voor mensen die niet zo handig zijn met telebankieren en bank-o-foons is het een ramp. Mensen die van oudsher het systeem niet vertrouwen en zelf ‘controle’ willen houden door alle handelingen handmatig uit te voeren. of de man die al vanaf de jaren zestig maandelijks al zijn geld komt halen nadat hij gedwongen werd een bank- of postrekening te openen, moeten nu vaak met grote sommen geld op zak naar buurgemeentes. Het is te simpel om te zeggen dat iedereen maar achter de computer moet. Als ik zie hoe van oudsher ambachtslieden die geen enkele relatie hebben met het qwerty-toetsenbord zitten te worstelen kan ik me voorstellen dat dat nooit iets zal worden. En dat allemaal vanwege een paar criminelen die voor een paar centen het recht toe-eigenen om andermans leven te ruïneren. Misschien moeten we folteringen maar weer eens herintroduceren in ons rechtsstelsel. Daar waren we vroeger ook goed in.