We zijn er als Nederlanders meester in. Regels maken en daarna collectief deze regels overtreden. Vervolgens het vervelend vinden hierop te worden aangesproken, En op een gegeven moment worden de regels niet meer bestraft. Gedogen noemen we dit.
Bestraffen we de overtreders wel op deze regels dan wordt de irritatiegrens al snel bereikt. Het aardige is dat er formeel geen verschil zou moeten zijn tussen alle regels die zijn afgesproken. Iedereen hoort immers de wet te kennen en dus ook alle regels na te leven, wordt alom gezegd. En als je dan die wetten van ons op een rijtje zet, dan moet je toch over een hele grote juridische grijze massa beschikken om alles te kunnen onthouden waar je je wel of niet aan te houden hebt.. Daar komt ook nog bij dat ons geweten ons vaak niet eens waarschuwt wanneer een regel door jou wordt overtreden. Dat komt dan niet doordat wij, Nederlander, immoreel zijn, maar vaak door de onlogica van alle regelgeving. Regelgeving komt in Nederland op reactieve wijze tot stand. Er moet eerst iets gebeuren zoals een vuurwerk- of caféramp en dan komen er nieuwe regels òf de regels worden aangescherpt. Als na verloop van tijd de dreiging afneemt of de herinnering aan de gebeurtenissen vervaagt, dan beginnen mensen zich ongemakkelijk te voelen en wil men eigenlijk van de regels af. Want regels kosten geld, en wanneer het dan toch al niet zo goed gaat, kan men het geld beter ergens anders voor gebruiken. Ook de controles nemen langzaam af en op een gegeven moment ontstaat er een collectieve overtreding van de goedbedoelde regels. En wanneer er dus geen maatregelen worden getroffen begint het gedogen. Op een gegeven moment is men dit zat. Dan staan er politici op en zeggen in hun programma’s dat het maar eens afgelopen moet zijn met dat gedogen en dat we meer normen en waarden moeten gaan hanteren. Het wordt anders maar een losgeslagen bende. Deze zelfde politici beginnen dan na een paar maanden regeren openbaar te tornen aan de regelgeving. Ja, de allochtonen moeten met pek en veren het land uit worden gejaagd, die regel blijft wel staan. Maar wanneer we met onze leasebak 3 km te hard rijden en een boete van €28 op ons dak krijgen is men toch bijzonder geïrriteerd en moet de politie voortaan maar niet meer bekeuren tot ongeveer 10 km boven de toegestane snelheid. Volslagen belachelijk en willekeurig bovendien om dit zo te stellen. Ik baal ook als ik zo’n boete krijg en ook ik erger me dan aan de omstandigheden waaronder de overtreding is ontstaan, maar de verkeersafspraken zijn wel gemaakt, en als Nederlander weet ik dat ook ik geen 53 mag rijden waar 50 is toegestaan. Ik heb voor dit laatste probleem een veel aardigere oplossing. Ik zou met een puntensysteem gaan werken waarin je als je binnen een bepaalde periode 5x een dergelijke overtreding hebt begaan je een boete krijgt van €140. Dat wil dus zeggen dat je vier keer gewaarschuwd wordt voordat je feitelijk de boete krijgt opgelegd. En die is dan 5x zo hoog dan het normale tarief. Dan kun je als automobilist ook je eigen gedrag aanpassen wanneer je weet dat je al een paar waarschuwingen hebt gehad. Dat past veel beter bij de aard van de mens. Een mens is nu eenmaal niet perfect, maar wil niet al direct relatief zwaar gestraft worden voor een eenmalige overtreding. Dat irriteert hem. Op de wijze zoals ik het voorstel kun je daarop inspelen. Het wordt tijd dat men in Den Haag ook eens gaat nadenken over echte creatieve oplossingen en eens ophoudt met het eigen, vaak persoonlijke, belang voorop te stellen. Met de toch al niet zo grote geloofwaardigheid zal het anders zo gedaan zijn. En eigenlijk kan me dat ook geen moer schelen.