Ik dacht eigenlijk dat ik het al had eerder had aangekondigd in deze rubriek, maar het blijkt toch niet zo te zijn. We gaan weer kiezen, dit jaar nog. Nu, niet precies dit jaar, maar met Kerstmis zullen alle kopstukken weer aan de lantaarnpalen verschijnen.
Behalve dan in Dongen, want bij ons mag je alleen op de daarvoor bestemde borden plakken. Verwacht en toch eigenlijk weer overdondert, staan we weer voor een nieuwe verkiezingsstrijd. En er zijn partijen, en niet de kleinste, die zelfs nog een partijleider moeten kiezen. De belangrijkste hiervan is de PvdA. Na de mokerdreun die de verkiezingen in mei is uitgedeeld, is de partij zeer geleidelijk zich weer aan het herpakken, maar het lijsttrekkerschap was nu net nog niet ingevuld. Er zijn wel kandidaten, maar het spel is nog niet gespeeld. Ook wil de PvdA met een totaal nieuwe lijst komen en niet zoals de VVD een kopie van 15 mei. Veel werk dus aan de winkel daar. Een voortijdig einde van dit kabinet was eigenlijk bij aanvang al te voorspellen. Vanaf dag 1 was er gelazer in de LPF en tot op de dag van vandaag gaat dit onverminderd door. Het is zelfs zo kluchtig, dat Paul en ik niet eens meer hierover hebben geschreven in deze column. We konden het niet smakelijker maken dan de realiteit was. Maar de man in de straat heeft wel het vertrouwen verloren in de politiek. Zeker ook omdat de grote items waarvoor kabinet Balkenende stond in de ogen van deskundigen en ook de publieke opinie: veiligheid, onderwijs en volksgezondheid, niet echt zijn aangepakt vanwege geldzorgen. Maar ook programmatisch zijn er kanttekeningen. De veiligheid moet worden opgelost door onderdrukking: meer bonnen uitschrijven, lik op stuk beleid en meer blauw op straat. Maar dat is symptoombestrijding. Met onderdrukking zal niemand echt veranderen. Veel belangrijker is opvoeding, ofwel preventie. Voor deze programma’s gaan ten koste van de eerste doelstelling de stekker eruit. En het is toch zo simpel. Ook ik ken gezinnen waar vroeger de ouders de kinderen sloegen en opsloten als ze iets verkeerd deden, terwijl andere ouders de kinderen corrigeerden en bewust maakten van de fouten. En ook zie dan jaren later de producten van deze twee kanten, en wat zie ik dan? De eerste groep is sociaal zwak en herhaalt dit gedrag naar haar eigen kinderen, terwijl de tweede groep in het algemeen zich veel maatschappelijk socialer gedraagt. Repressie leidt tot minachting en angst, twee drijfveren waarmee je een wereldoorlog kunst starten. Maar het vertrouwen is dus weg in de politiek. Waarschijnlijk gaan we de verkiezingen in, waarbij een historisch dieptepunt aan kiezers aan de stembus zal verschijnen. Mensen die een keuze moeten maken tussen partijen, die nog bezig zijn met het herpakken na de verkiezingsuitslag van 15 mei en eigenlijk dus niet klaar zijn voor een nieuwe campagne, laat staan het geld ervoor hebben. Een armoedig gebeuren met een pover resultaat. Zou dit in de geest van Pim zijn? Ik denk het niet. Pim wilde beweging in de politiek; mensen bewust maken van zaken en ook aangeven dat je er wel iets aan kan doen als alles dreigt in te slapen. Maar dat na de puinhopen van paars die van de LPF erop zouden volgen; dat had Pim niet bedoeld. Uiteindelijk heeft het als een boemerang gewerkt en gaan de mensen zich nog verder afkeren van de politiek. Daar zijn we dan mooi klaar mee.