Op één of andere manier willen mensen hun problemen het liefste afkopen. Dan hoef je alleen maar geld te betalen en dan ben je ervan af. Zo dreigt het ook te gaan met de normen en waardendiscussie die weer oplaait na de moord op de 22-jarige René Steegsman uit Venlo. Deze jongen, die enkel twee bromscooterbestuurders aansprak op hun gevaarlijk rijgedrag ten opzichte van een oude mevrouw, is doodgeslagen door de twee 18-jarige bestuurders.
En wat merk je na dit incident? Bijna in koor wordt er geroepen om meer blauw op straat, strengere regelgeving, lik op stuk beleid en kortere procedures. Allemaal zaken die je dus met geld kunt afkopen. Maar zijn er dan minder agressieve jongeren en voel je je dan vervolgens veiliger op straat? Ik geloof daar helemaal niets van. In mijn ogen drijven we zo af naar een politiestaat, waarin ik me zeker niet prettig zal voelen. Normen en waarden zijn een deel van de opvoeding en dat begint dus thuis. Ouders moeten kinderen al vanaf dat de kinderen kunnen praten en de dingen enigszins kunnen begrijpen, bijbrengen wat goed en kwaad is, en ook hoe ze zich moeten gedragen. Dat hoeft niet streng, maar moet wel erg consequent gebeuren. Het is net als een hond iets leren. In de meeste gevallen gebeurt dit gelukkig ook nog wel. Maar waar gaat het fout? Het is makkelijk te wijzen naar onze multiculturele samenleving waarin bij sommige geloven en volkeren een geheel ander normen en waardenstelsel gelden. Als wij vinden dat deze afwijkende normen en waarden niet passen binnen onze gemeenschap, dan hadden we ze van meet af aan moeten weren of afdwingen onze regels te respecteren. En dat doen we vanuit onze liberale gedachte te weinig of niet. Een aantal van deze grondregels zijn een strikte scheiding van kerk en staat. Kerkelijke regelgeving moet ondergeschikt zijn aan burgerlijke regelgeving. Maar ook emancipatie van mannen en vrouwen is een zuurverdiend grondrecht geworden in onze gemeenschap, en ik moet tot mijn ontsteltenis vaststellen dat door de achterstelling van vrouwen in diverse culturen dit ook weer begint door te sijpelen in onze eigen cultuur. Allemaal bronnen van repressie die leiden tot afkeer, angst en agressie. In die zin zullen we dus strenger moeten worden bij de beoordeling van hierop afwijkende culturele en daarmee bedreigende situaties. Een tweede punt, en dat heeft niets met andere culturen te maken, is het feit dat ouderparen vaak uit elkaar gaan en de kinderen daarvan het slachtoffer worden. Wanneer ouders bepalen dat ze kinderen willen hebben of ze hebben ze gekregen, krijgen ze daarmee een bijzondere verantwoording. In mijn ogen is het dan ook belangrijk te blijven werken aan de onderlinge relatie, waardoor deze kinderen warmte en liefde ontvangen. Maar je ziet dat veel ouders teveel met zichzelf bezig zijn en bij de eerste de beste teleurstelling in de relatie deze verbreken zonder zich te bekommeren over de kinderen. Vaak wordt de vrouw gedesillusioneerd achtergelaten met de kids, daarmee haar kansen op de markt ernstig ondermijnend. En dan is er ook nog die kerel, die de vrijheid ruikt, maar belemmerd wordt door de ouderlijke verplichtingen. Vaak een zeer treurige zaak waarvan de kinderen de dupe worden. Of ze worden uit frustratie teveel verwend en maken handig misbruik van de situatie of ze krijgen onvoldoende aandacht en gaan hun eigen weg. In beide gevallen blijft er niets over van het noodzakelijke consequente opvoedingsgedrag van ouders om verantwoordelijkheden bij te brengen. En dan kan het fout gaan. Mijns inziens is er geen eenduidige oplossing en zullen we het moeten doen met een mix van oplossingen. Correctie heeft daarbij veel minder effect als preventie; ofwel als je kunt voorkomen dat zaken fout gaan dan vinden ze niet plaats en hoef je ook niet te straffen. En dat is thuis, op scholen, in verenigingen, op het werk en ook op straat. Ofwel: voorkomen is beter dan genezen. Knoop dat maar eens in je oren!