Ik ben dus klant van die grote kruidenier die op de kleintjes let. Volgens Jan en Alleman is dit nooit het geval geweest, maar het feit dat Appie van alles in zijn schappen heeft liggen, lokt hij mij door mijn eigen gemakzucht tot klant. Bovendien als dinki (double income no kids) kunnen me de kleintjes gestolen worden.
Toch ook weer niet echt. Eigenlijk overgenomen uit een gewoonte die mijn moeder ook altijd had, plak ik al jaren zegeltjes. Mijn vrouw begrijpt daar niets van; ziet daar ook, buiten tijdverdrijf, helemaal niets in en vraagt zich ook af waarom wij dit nu moeten doen. En nu heeft ze gelijk gekregen. Want op een gegeven moment ben ik de volgeplakte boekjes niet meer gaan inleveren tegen geld, maar ben ik ze gaan beleggen in het Vaste Klanten Fonds. En ik had beter moeten weten. Jaren geleden werkte ik bij een bank als verzekeringsman en verkocht zekerheid. Tegenover mijn afdeling was de afdeling beleggen, die ik smalend het casino noemde. In die tijd, ik spreek van eind jaren tachtig, was dit ook niet zo’n onterechte naam. Toen echter in de jaren negentig de economie behoorlijk begon aan te trekken ben ook ik in een aantal wat meer risicovolle beleggingen gestapt, omdat zelfs ik de verleiding niet kon weerstaan om hierin iets te doen, toen ik financieel af en toe wat over hield. Gelukkig deed ik dat alleen met geld dat extra was en niet met belangrijke zaken als een hypotheek of basispensioen. En nu zit ik hier, vlak voor een grote oorlog in een diep economisch dal, berooid door de beurs. Natuurlijk niet echt, maar de afgelopen maanden is toch mijn vermogen behoorlijk geslonken. Nu stond het allemaal vast en heb ik geen erfgenamen, dus eten we er geen boterham minder door en zal de dans op ons graf alleen iets minder worden. Maar het is toch erg wanneer dit anders ligt. Als je op het scherpst van de snede met aanlokkelijke beursresultaten in het verschiet een zo goedkoop mogelijke hypotheek hebt afgesloten met als enige zekerheid een inmiddels waardeloos aandelenpakket. Dan ga je nog 25 jaar betalen en op het eind kun je opnieuw een hypotheek afsluiten, omdat het beloofde beleggingsresultaat slechts een fractie is van de waarde van het onderpand. Spookbeelden schieten door mijn hoofd van banken die dit tijdens de looptijd van de hypotheek al ontdekken en dwingen extra zekerheid in te brengen, omdat zij ook zien dat zij anders het risico gaan dragen. Wanneer dan ook de overheid een stokje steekt voor de langdurige aftrekbaarheid van aflossingsvrije hypotheken, komen er veel mensen in de problemen. En daar zitten we dan in onze veel te dure huizen. Jongeren, zelfs met goede banen, zitten tot halverwege hun dertigste nog in voor hun nog betaalbare studentenflats, omdat de woningmarkt ontoegankelijk is. Daardoor kunnen studenten weer geen kamers krijgen en zo stropt de gehele woningmarkt. Toen wij destijds ons huis kochten, tegen een kwart van de huidige waarde in originele staat, heb ik al bijna wakker gelegen om het op te kunnen brengen en werd me dit ook nog eens ingewreven door de bankdirecteur die tevens mijn werkgever was. Doordat hij mij mocht, kon het doorgaan. En nu lach ik iedereen uit; hoewel als een boer met kiespijn. Want ik vind het erg zorgelijk dat in een land als Nederland dergelijke situaties ontstaan; dat we eigenlijk terug zijn in de situatie net na de tweede wereldoorlog op dit terrein. Het baart mij grote zorgen. Maar eerst gaan we maar Carnaval vieren; kunnen we altijd daarna nog gaan vasten.