Lijkwagen

Al jarenlang trekken door het land uitvaartstoeten en ik kan me nog herinneren uit mijn jeugd van de verkeerslessen, die toen nog wel gegeven werden, dat je die zomaar niet mocht doorkruisen. Op deze stoeten zijn een aantal varianten. Zo zijn ze lang -meestal bij het overlijden van jonge mensen die midden in de maatschappij staan- en soms zijn ze kort.

Ze kunnen ook formeel zijn, soms zelfs met koetsen en in een aantal landen wandelt men gewoon achter de lijkwagen. Dat laatste is in Nederland moeilijk. In verband met de opkomst van het cremeren, moeten de begrafenisgasten na een ceremoniële uitvaartdienst in hun auto’s naar een stad in de buurt om dit nog eens dunnetjes over te doen in het crematorium. Met soms wel 10 of 20 auto’s rijdt men in optocht naar het crematorium. Een begrafenisondernemer in Deventer heeft hier iets op gevonden. In plaats van een lijkwagen heeft hij een soort stadsbus omgebouwd tot lijkwagen. Het voordeel hiervan is dat de kist in de bus wordt geplaatst, zodat de gasten rondom de overledene de tocht naar kerkhof of crematorium kunnen maken. Doordat het een stadsbus is is de instap laag, zodat de mogelijke navolgelingen van de overledene toch wat eenvoudiger toegang tot de bus kunnen krijgen. Daarmee zit de hele familie en aangetrouwden gezellig in de bus. De overledene wordt m.b.v. een ingenieuze constructie de bus ingeschoven en weg is het gezelschap. Dit is uiteraard een eficiencymaatregel die nog een gunstig bijeffect heeft, namelijk dat de familie gedwongen eendrachtig de laatste eer bewijst. Ook voor het milieu is het beter. Geen twintig personenauto’s maar één bus gaat op weg. En als we dan toch bezig zijn met een stuk efficiency, waarom dan ook niet de uitvaartdienst in de bus? Dan hoef je niet zo lang in een koude kerk te zitten en kun je, wanneer het verhaal van de priester wel erg retorisch of saai wordt, in ieder geval nog even naar buiten kijken. Tsja, dan gaat echt alles overhoop en waar blijven dan de toch wat nostalgische processen, waaraan iedereen toch wel is gehecht bij een overlijden. Vreemd eigenlijk dat bijna niemand echt een afwijkende begrafenis organiseert. Dit heeft mede te maken met het plotselinge karakter van de dood en het gebrek aan fantasie, maar ook wel omdat men vindt dat bepaalde zaken zo horen. Toch is de rouwwereld wel aan een facelift toe. Vaak vind ik begrafenissen erg krampachtig en doet het als dè gelegenheid om de laatste eer te bewijzen de overledene erg tekort. Prevelende geestelijken en verhalen in de geest van “over de doden niets dan goeds”. Nee, zo’n bus met een lijk en een eredienst, dat lijkt me wel wat.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht