Ruim een week is de oorlog aan de gang en men wordt nu al ongeduldig. De arrogantie van de Amerikanen voorspelde een korte strijd. Met de precisiebommen en –raketten, de goedbewapende en getrainde soldaten zou binnen een paar dagen de strijd worden beslecht, maar wat zie je? Het loopt volledig uit de hand.
De Iraakse bevolking ziet de Amerikanen en Britten als een bezettingsmacht en uit niets blijkt dat Irak zich weerloos onder de voet laat lopen. De oorlog zal een stadsguerilla worden, waar zoals de Irakezen al voorspellen, voor elke straat men zal moeten vechten. Daarmee komen ook de vergelijkingen met Vietnam naar boven. De jungle is verruild voor de stad. Alle moderne oorlogstuig van de Amerikanen ten spijt: Je kunt een oorlog niet alleen winnen met wapens. Wanneer je de bevolking niet mee krijgt wordt het niets; dat is niet te breken met wapens of zelfs voedsel. De Irakese bevolking, militair of niet, zullen man tegen man vechten en wanneer de gebieden onder controle zullen zijn van de coalitiemacht zijn ze dus niet echt onder controle en zullen er altijd verzetshaarden blijven. Ondertussen gaat het slecht met de wereld. De stekker wordt uit de economie getrokken, geld brengt niets meer op, de werkeloosheid stijgt explosief; waar gaat dit naar toe? 2003 zal als een rampjaar de geschiedenis ingaan en waarom? Eén man beslist over goed en kwaad in deze zogenaamde beschaafde wereld. En wij kijken toe. Politiek onszelf monddood gemaakt vanwege interne verdeeldheid in de binnenlandse politiek; De Europese landen die elkaar ook al niet steunen in de Iraakse opstelling. Ook daardoor ontstaat een groot vraagstuk. Hoe moet het nu verder met de Navo, de \verenigde Naties en de EU? Het wordt tijd dat we als Nederland de deur wellicht op slot moeten doen. Dat we de guldens weer gaan ontwokkelen en de NAVO en EU de rug toekeren. Dat we weer gesubsidieerde koeien in de wei zetten en we weer DAF-personenautootjes gaan maken. Maar wat zit ik te dagdromen. De tijd is niet terug te draaien; we zullen verder moeten. Maar waar het naar toe moet: ik weet het niet. Persoonlijk merk ik nog niets van deze malaise, maar ik kan mijn ogen er niet voor sluiten. Zelfs het mooie weer van de laatste tijd kan me niet opvrolijken. Wordt vervolgd.