Van de week heb ik politiek afscheid genomen van de fractie van de PvdA in Dongen. Weliswaar niet in de raad gekozen heb ik 1,5 jaar meegedraaid in de commissie maatschappelijke zaken. Het werk in de fractie werd mij teveel. Met het schrijven van deze column, de beslommeringen rondom de radio als voorzitter en programmamaker, ook nog voorzitter van de PvdA in Dongen en een veertigurige werkweek werd het mij allemaal een beetje teveel.
Waarom neem je dan afscheid van de actieve politiek? Dat is toch best leuk en goed voor je contacten etc. Dat klopt allemaal, maar er zit een adder onder het gras, En die adder is een python. Eenmaal in de politieke mallemolen blijkt elke vorm van vrije tijd opgeslokt te worden. Bedolven door grote stapels mail, post, uitnodigingen en besprekingen is je agenda één grote tijdbom. Je hebt geen tijd om iets voor jezelf te doen en je hebt het gevoel dat je altijd achter de feiten aanloopt. Zeker omdat je het werk serieus wilt nemen en goed wilt doen. En dan vraag je af wie dan wel tijd genoeg heeft om dit te doen. Of je hebt een parttime baan en weinig hobby’s, of je bent met de VUT en weet met je tijd geen blijf. En dan vraag ik me sterk af of de politiek uitsluitend door semi-bejaarden moet worden uitgevoerd. Dat lijkt me niet goed. Politiek zou een afspiegeling van de samenleving moeten zijn. Maar het is en blijft een vrijwilligersbaan en wanneer je uren gaat inleveren op je werk kost het raads- of commissielidmaatschap wel erg veel geld. En dat heb ik er in ieder geval niet voor over. Je invloedssfeer is in de lokale politiek, zeker in de oppositie, erg beperkt en om dit te doen uit statusoverweging, dat gaat me te ver. Ik hoef alleen status op te houden voor mijn vrouw en mijzelf; ik heb een goede baan en ben nu nog gezond. Maar politiek is niet gezond. Constant op je hoede moet je over allerlei zaken een mening hebben of krijgen, of je dit nu wilt of niet. Ook verwacht men je bij werkbezoeken, openingen, recepties etc. Eerlijk gezegd vind ik het meestal wel interessant, maar houd ik geen tijd meer over om eens te sporten of gewoon onderuit gezakt voor de tv te zitten. Afgelopen zondag heb ik een film gekeken op RTL4 en voelde mij schuldig, dat ik niet iets aan het lezen of voorbereiden was. Volkomen waanzinnig en zeker niet gezond. Een normaal mens werkt 40 uur per week, doet nog wat vrijwilligerswerk en heeft de rest tijd voor zichzelf. Maar politiek, zelfs in een dorp als Dongen, is gewoon een dagtaak waarin ik me schromelijk heb vergist. Ik ga vanaf nu ook deze richting in. De dingen die ik leuk vind blijf ik doen en de ellende zal ik te zijner tijd afstoten, Niet te snel, want anders krijg ik afkickverschijnselen, met meestal het gevolg dat ik weer aan de gang ga met andere dingen. Maar een tandje terug zal toch moeten. Hoewel het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Wellicht dat ik weer beschikbaar ben als ik met pensioen ga. Weer zo’n semi-bejaarde in de politiek. Zit Dongen daar echt op te wachten?