Nederland is met haar regeltjes een erg ongemakkelijk land geworden. En dat komt omdat we eerst strenge regels opstellen. Dan volgt de fase van gedogen. Dat wil dus zeggen dat er wel regels zijn, maar er zonder al te veel problemen verboden zaken oogluikend worden toegestaan. Naast deze fase is er ook nog zoiets als bezwaarschriften.
Ben je het niet eens met de regels of de uitleg ervan, pak je pen en schrijf een bezwaarschrift. Op die manier kun je nog jaren legaal regels blijven overtreden. Als laatste worden regels niet meer nageleefd en vraagt iedereen zich af hoe in hemelsnaam dergelijke regelgeving tot stand is gekomen. De ergste situatie ontstaat wanneer er weer een bewindsman of -vrouw opstaat en zonodig vindt dat de regels weer moeten worden opgepoetst en het gedogen maar eens afgelopen moet zijn. Het klinkt moedig, maar het gevolg is dat deze minister direct in een spagaat belandt, zonder vooraf de spieren te hebben opgewarmd. Want door het gedogen ontstaan omstandigheden, die inmiddels door de hele gemeenschap zijn geaccepteerd. Neem nu de uitgeprocedeerde asielzoekers. Bij elke afwijzing door een instantie werd standaard een bezwaarprocedure meegestuurd door de instantie. Dus logisch dat de asielzoeker hiervan gebruik maakt. Ik zou ook niet terug willen naar Irak. Zeker niet als ik weet dat hier mijn kinderen op school zitten, er voldoende eten en drinken is en een dak boven je hoofd. En vanwege de slepende procedures integreren deze mensen in onze gemeenschap. Nu vindt onze regering dat het maar afgelopen moet zijn. Er wordt een zeer dubieuze grens getrokken van procedures waarbij mensen wel of niet voor een verblijfsvergunning in aanmerking komen. Zit je aan de verkeerde kant, al woon je hier al je halve leven, dan heb je pech gehad. Dan moet je terug. Niemand vraagt zich af of de landen waar ze vandaan komen wel mee willen werken aan de terugkeer. Niemand bekommert zich over het kleine leed. De vriendjes die uit elkaar worden gehaald en kinderen die een ommezwaai naar een totaal onbekende cultuur moeten maken, waarbij de rechten van mens en kind vaak nog Middeleeuws zijn. Ontwrichting alom. De gemeentes zijn in het algemeen ruimhartig met betrekking tot deze groep asielzoekers. Zo ook in Dongen krijgen een aantal families onderdak terwijl ze eigenlijk weg zouden moeten. Maar de regering houdt voet bij stuk. Weg moeten ze, of eigenlijk toch ook weer niet. Toch maar weer een discussie in de Kamer afwachten, kortom weer een half jaar verder in onzekerheid. Terugsturen is op een enorme manier mensenleed veroorzaken, wat je alleen kunt ervaren als je de persoonlijke situaties kent. Vergelijkingen met de jodentransporten in de Tweede Wereldoorlog zijn er in sommige situaties zelfs. Dat wil je toch niet op je geweten hebben? Inmiddels is de grens op slot, dus nieuwe gevallen dienen zich slechts mondjesmaat aan. Laten we in dit nieuwe jaar dit voor eens en voor altijd op een humane wijze oplossen. Dat zou dan wel de eerste humane actie van deze regering zijn.