Sociaal culturele gebouwen

Ik woon zowat mijn hele leven in Dongen en vanaf mijn zeventiende altijd wel ergens sociaal cultureel betrokken. In het begin was dat bij OJD (Ongeorganiseerde Jeugd Dongen). Het jongerencentrum naast de kerk heet tegenwoordig JC de Poort en is na een brand in 1989 herbouwd. Daar heb ik een aantal jaren vertoefd als vrijwilliger en bestuurslid. Dat was en een leerzame periode en een klusperiode. Het gebouw was aanvankelijk uitgeleefd en een aantal jonge vrijwilligers zorgden ervoor dat de noodzakelijke klussen werden uitgevoerd. Nu zouden we geen gebruiksvergunning meer krijgen, maar toen taande niemand daarnaar. Als de kleur van de zaal ons niet beviel dan regelden we een steiger en een paar potten verf en daar was weer een nieuw kleurtje. Toen we met de radio een paar jaar geleden in het politieke café het jongerenbeleid als thema hadden klaagden de jongeren dat nog steeds de zaal van de Poort niet de juiste kleur had. Wat een verschil! Wij hadden geen beroepskrachten in dienst of als supervisor.

We deden alles zelf en het kwam eigenlijk altijd op zijn pootjes terecht en iedereen vond dat de gewoonste zaak van de wereld. In die tijd kostte dit ook bijna niets, vooral omdat de regelgeving niet bestond. In 1979 hebben we het voor elkaar gekregen dat de gemeente het gebouw kocht voor 300.000 gulden en een dito bedrag stak in een verbouwing. Voor dat laatste geld kon je echt niet doen wat er gedaan moest worden en in overleg met de gemeente, de aannemer en wij werden bouwplannen gemaakt, waarbij de vrijwilligers een groot deel van het simpele sjouw- en sloopwerk voor hun rekening namen. Dat was daarom voor de gemeenschap goedkoop. Dit kan en mag niet meer. Het gevolg is dat wanneer er nu een sociaal cultureel gebouw gemaakt moet worden voor ons Dongenaren dat we praten over misschien wel 10 miljoen euro. En dat komt omdat niemand meer een vinger mag uitsteken van de arbo, van zijn werkgever, van weet ik wie allemaal. Problemen die wij vroeger niet kenden en wel betekende dat er goed en goedkoop met een flinke dosis teambuilding werd gebouwd en gesjouwd. Maar ik begrijp ook de gemeente zelf niet. Wanneer je weet welk budget je hebt om iets te doen, hoe kan het dan zo zijn dat het adviesbureau met voorstellen komt die een totaal ander financieel plaatje laat zien? Heeft de gemeente dit bureau de vrije hand gegeven en niet vooraf een budgettaire beperking opgelegd? Daar lijkt het erg veel op. Het gevolg is dat er na een jaar soebatten er een plan wordt gepresenteerd waar de gemeente niet mee uit de voeten kan en dus weer terug moet naar de tekentafel. Men belooft de gemeenschap voor eind maart witte rook, maar ik vermoed dat dit onder druk nu wel moet omdat anders de verantwoordelijke wethouder Panis op de eerstvolgende raadsvergadering op 1 april het wel eens zeer zwaar zou kunnen krijgen. Ik moet het overigens nog zien dat er dan wel een goed plan ligt. Maar het gevolg is dat de verenigingen en stichtingen die weggestopt zitten in lekke oude schoolpanden etc. nog langer moeten wachten voordat er iets gedaan wordt. Ik ben blij dat wij met onze radio niet zo’n gelaten houding hebben aangenomen toen we in accommodatienood kwamen, anders zouden we binnenkort ook op straat hebben gestaan. Ik ben pas jarig geweest, dus ik ben weer een jaar ouder, maar vroeger waren we initiatiefrijker, niet omdat we fanatieker waren, maar gewoon omdat er niets gebeurde wanneer je zelf geen actie ondernam en omdat er geen geld was, dus je moest wel creatief zijn. Nu lijkt het alsof je zelf niets meer kunt doen dan alleen afwachten. Toch is dat niet waar. Wanneer je je nek uitsteekt gebeurt er zelf iets in Dongen. Ook al zal die nek lang stijf en stram worden omdat het even duurt. Geduld is een schone zaak.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht