Ik heb het niet zo op medici. Dat wil niet zeggen dat ik ontevreden ben over mijn huisarts, integendeel, maar hij is wellicht de uitzondering die de regel bevestigt. Mijn huisarts twijfelt namelijk wel eens openlijk bij het vaststellen van zijn diagnose en laat dit ook blijken. Veel mensen raken daar erg nerveus van en worden hierdoor onzeker. Ik heb dit helemaal niet. Het diagnosticeren van een ziektebeeld is een complex geheel en zelden objectief.
En het is mensenwerk, dus de mening van zowel de arts als patiënt kunnen bijdragen tot een betere diagnose. Ook de gehanteerde middelen zijn zoiets. Sommige mensen beweren dat ze baat hebben bij homeopathische middelen. Ik ben ervan overtuigd dat sommige middelen zeker effectief zijn en al zouden ze werken als een placebo: het gaat om het resultaat. Alleen al omdat de patiënt elke halve dag iets moet doen aan zijn ziektebeeld, verhoogt de bewustwording van het ziektebeeld en leidt mogelijk tot een snellere genezing. Het zomaar aan de kant schuiven van deze middelen omdat het allemaal niet bewezen is, zoals de hetze die momenteel weer oplaait aangeeft, is veel te kort door de bocht en meer ingegeven vanuit een ordinaire bezuinigingsronde dan om medische redenen, En dit komt door de wetenschap. Zij vinden medisch gezien iets pas wetenschappelijk verantwoord als 100% zeker is dat een werkende stof positieve invloed heeft op het ziektepatroon. Je zou het ook andersom kunnen benaderen en zeggen dat de wetenschap blijkbaar nog niet in staat is de werkzame stoffen te ontleden die welwerkende homeopathische middelen bevatten. Het komt mij allemaal erg arrogant over. Typisch medici. Zoals ik net al zei huiveren mensen bij een weifelende arts. De reactie is dat de diagnoses van de arts erg zwart-wit moeten zijn om de klant gerust te stellen. Wij hadden vroeger een huisarts die alleen Latijn prevelde bij het huisbezoek en de patiënt totaal onthield van zijn overdenkingen. Ineens was er de beslissing. Je kreeg gewoon een pilletje voorgeschreven en wat het was en waarvoor het diende was niet bespreekbaar. Bijsluiters waren er nog niet echt en zeker bij de medici niet populair. Dat leidt alleen maar tot gezeur. De mens is mondiger, maar in wezen wil hij door de moderne medicijnman geholpen worden zoals een autobezitter zijn auto wegbrengt naar de garage. Na het bezoek aan de garage zijn er wat onderdelen van het voertuig vervangen en rijdt het weer als een zonnetje. Mensen zitten jammer genoeg anders in elkaar. Vanwege onze organische structuur zijn we voornamelijk alleen zelf in staat onszelf te repareren, met wat hulp van buiten. Zo’n arts kan die externe prikkels voorschrijven, maar dan moet hij of zij wel in contact komen met de belangrijkste oplosser van het probleem: de patiënt. Omdat de medicus zijn twijfels wil verstoppen achter een bewust onbegrijpelijk taalgebruik, onnavolgbare, steeds wisselende processen en een bijna-God-houding kruipt de patiënt nederig in zijn schulp en mag al blij zijn dat er sowieso aandacht is voor zijn probleem. De discussie over medische dossiers, die onvolledig, kwijt of niet opvraagbaar zijn; het medische geheim en de nadrukkelijke neiging om de patiënt voortdurend op het verkeerde been te zetten maskeren de feitelijke kwaliteit van de medicus. Vaak blijkt het een veredelde kwakzalver die door zijn onnavolgbaar gedrag zich zonder al te veel problemen uit de handen van het medisch tuchtrecht kan houden. We zetten deze beroepsgroep op een veel te hoog voetstuk en we dichten ze te veel kennis en kunde toe om onze eigen verantwoordelijkheid uit de weg te gaan. Ook zijn we spastisch als het gaat over de medische dossiervorming, waarachter de medicus zich verschuilt. Waarom mogen behandelende instituten niet vrijelijk in mijn (liefst eenduidige, elektronische) medische dossier kijken? Van mij mag het. Volgens mij is er geen hond in geïnteresseerd, behalve als het nodig is. En dan ben ik blij als ik zou merken dat mijn medische informatie snel opvraagbaar is zonder allerlei ingewikkelde procedures. En als de medicus nu in zijn opleiding ook voor minstens 25% van zijn studietijd moet inruimen om zijn sociale vaardigheden te scholen en de patiënt -als belangrijkste oplosser van de medische problemen- alleen zelf verantwoordelijk is voor de medische handelingen, dan zou de doeltreffendheid flink worden verbeterd en de kosten van de gezondheidszorg aanmerkelijk lager worden. De wereld veranderen in een praatje van 3 minuten is zo gebeurd. Maar nu nog de praktijk. Ik ben bang dat de komende honderd jaar er op dit gebied niets gebeurt. Daarvoor zijn we veel te bang. Is daar ook een pilletje voor?