Sporten

Ik heb het druk; erg druk. En op één of andere manier krijg je het altijd voor elkaar wanneer je het al druk hebt, nog meer hooi op de vork te nemen. Op mijn werk lijkt het een gekkenhuis. De projecten vallen over elkaar heen en als architect van systemen is het van het één naar het ander springen. In de hobbysfeer ook al druk:

Ons radiostationnetje is pas verhuisd, maar alles loopt nog zeker niet op rolletjes. Binnenkort is er weer een live-uitzending vanuit De Bok waarvoor ik ook nog veel moet doen. Met mijn vrijwilligerswerk als PvdA-voorzitter ga ik vanwege dit tijdgebrek stoppen, maar dit betekent gelijk veel werk om een geschikte opvolger te vinden. Naast al deze buitens huizige zaken ben ik ook nog aan het klussen thuis en hebben we privé toevallig ook nogal veel op de agenda. En bovendien wil ik eigenlijk nog steeds elke week gaan sporten. Maar telkens verzin ik wel weer een smoes om dit niet te doen. En waarom? Volgens een aloude wijsheid is tijd prioriteit. En daar zit de kneep. Ik ben veel te zwaar en veel te stijf en als ik zoals gisteren even voor een sprintje wil aanzetten schiet er direct een pijnscheut door mijn kuit door een spier die zich hiermee verrekt. Maar om dan direct jezelf aan te zetten voor naar jouw gevoel tegennatuurlijke handelingen, dat gaat mij blijkbaar in mijn hoofd te ver. De weerstand, die overigens meestal direct gebroken wordt wanneer je eenmaal bezig bent, heeft de aard van het brengen van een bezoek aan de tandarts. Je stelt het uit, je hebt er geen zin in, maar als je terug komt bleek het toch allemaal wel mee te vallen. Maar vooral het gevoel dat je voorlopig niet meer hoeft te komen is de belangrijkste basis voor deze euforie. En als je dan door je omgeving ook nog eens flink gemotiveerd werd om te gaan sporten, dan zou je hierdoor nog worden meegesleurd. Maar dat is niet zo. Mijn vrouw en ik zouden samen gaan sporten, maar ik herken bij haar dezelfde passiviteit als bij mij. Als ik er al niet zelf over begin gebeurt er niets. En zo zitten we honderd meter van het prachtige sportcomplex De Vennen met overgewicht en te stijve spieren maar te wachten tot we elkaar aanzetten om onszelf te pijnigen. De schrik voor de spierpijn en mogelijke blessures, de drukke agenda’s ten spijt: Volgende week gaat het gebeuren. Of eh, wacht eens: moest ik nu toevallig die avond naar een vergadering?

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht