Als u deze mijmering hoort zit ik in Spanje. Samen met mijn vrouw geniet ik dan een welverdiende vakantie, vind ik zelf. Wij zijn kinderloos, zogenaamde dinki’s (Double income, no kids) en dus verzot om op vakantie te gaan in het voor- of naseizoen, wat bij ons meestal voor- en naseizoen betekent.
Het grote voordeel is duidelijk. De bestemmingen zijn aanmerkelijk minder druk bezet en er lopen niet veel kinderen rond. Niet dat ik een hekel heb aan kinderen, maar het is toch een stuk rustiger zonder joelende en krijsende kleintjes. We zijn niet zulke avonturiers en wagen ons meestal aan zogenaamde pakketreizen: vooraf uitgestippelde reizen en bestemmingen. Dit heeft vooral te maken met ons werk. Beiden hebben we een functie waarbij we continu zaken moeten regelen, dus tijdens je vakantie wil je daar niet teveel mee bezig zijn. Maar zo’n voorjaarsvakantie heeft ook grote nadelen. Wanneer je zo’n vakantie plant hou je nog wel rekening met de periode. Hebben we geen bijzondere projecten die dan net in een belangrijke fase zitten? Missen we geen belangrijke privézaken? Dan prikken we een paar weken waarin lijkt dit allemaal redelijk te passen. En dan gebeurt het. Hoe dichter je bij de vertrekdatum komt hoe angstvalliger vol de agenda stroomt. Het lijkt wel alsof uitgerekend tijdens onze vakanties de belangrijkste weken van het jaar vallen. Iedereen om je heen zegt dat je zeker op vakantie moet gaan, maar dat gebeurt dan uiteindelijk wel met een schuldgevoel van hier tot Tokyo, waar we overigens niet naar toe gaan. Blijkbaar plannen we korter dan we kunnen vooruitzien. Zelfs grote projecten raken altijd op drift en zeker in de ICT-sector, waarin we werkzaam zijn. Bovendien zijn 80% van onze collega’s mensen met gezinnen en die werken dus gewoon tijdens onze vakanties en voeren ook de druk op om uitgerekend op dat moment allerlei zaken te gaan doen. Je gaat dus weg met een enorm schuldgevoel en komt terug met een overvolle mailbox en barstens-veel afspraken. Onder het mom: “ik zit er al weer snel in” ben je om tien over acht op de eerste werkdag inderdaad weer vergeten dat je op vakantie bent geweest. Dan herinner je je vakantie nog als een soort fata morgana in de woestijn. Alleen je enigszins bruin verbrande velletje herinnert nog aan die leuke vakantie. Verder is alles alsof je nooit bent weggeweest.