Wij wonen vlak bij Achterberg, een grote basisschool om de hoek. Deze school wordt momenteel gerenoveerd en uitgebreid. Heel normaal, want de oude school moet op zijn oude dag er nog even flink aan trekken. Want de hele wijk Hoge Akker heeft geen school, dus een groot deel van de kinderen krijgen les op Achterberg.
Met de verbouwing gaat de school met zijn tijd mee. Als je achter in de Hoge Akker woont is Achterberg best ver weg. De moderne ouder, die zijn kinderen wegbrengt voordat hij of zij zelf gaat werken, doet dit vooral met de auto. En daar was deze oude school natuurlijk niet op gebouwd. Aan de Veldstraat en St. Josephstraat ontstaan er dus regelmatig opstoppingen en ook wel gevaarlijke situaties. Natuurlijk kan de school een ontmoedigingsbeleid voeren en de ouders dwingen de kinderen niet met de auto weg te brengen, maar dit is vechten tegen de bierkaai. In onze jachtige maatschappij kun je dit soort eisen moeilijk stellen. Het schoolbestuur heeft daarom besloten om te voorzien in een oplossing waarbij de ouders de kinderen met de auto af kunnen zetten. Een zogenaamde Kiss & Ride rotonde, om het maar eens in het mooi Nederlands te zeggen. Het is nog niet eens goed Engels want met een auto ‘drive’ je en met een een fiets of paard ‘ride’ je dus. Het zou dus Kiss & Drive hebben moeten heten. Maar ach, een kniesoor die daarop let. Of een boer uit Dent brengt zijn kinderen met paard en wagen. Maar sinds de melkfabriek in de Tramstraat is afgebroken zijn er geen paarden met karren en melkbussen meer naar het centrum van Dongen gegaan. Ik neem dus aan dat het wel degelijk om auto’s gaat. Achterberg wordt dus een moderne school met een kinderterminal, ook al zo’n mooi woord. Vroeger werd er niemand met de auto weggebracht. Nu waren er in mijn tijd ook wel meer scholen, maar wegbrengen met een auto was er niet bij. De meeste ouders hadden niet eens een auto en de moeders hadden in die tijd meestal ook geen werk en dus tijd genoeg om de kinderen weg te brengen. Hoewel dat toch maar weinig voorkwam. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat moeders hun kinderen naar school brachten, behoudens de eerste dag op een nieuwe school. Drukker verkeer, strakke planningen en rare meneren onderweg nopen de moderne ouder hun kinderen te begeleiden. Ook waren de verkeersbrigadiers in die tijd gewoon leerlingen van school. Ik ben van de eerste lichting en ik stond iedere ochtend, middag en avond voor paal met mijn geel geschilderde binnenhelm, zware plastic jas en omgekrulde pannenkoek. Dat laatste ding was meer een wapen om je collega-leerlingen op afstand te houden, dan iets om het verkeer mee te stoppen. Maar ja dat was 1968. Nu hebben we verkeersterminals bij school. Nog even en we krijgen aankomst- en vertrekhallen.