Hard hebben we er voor moeten vechten, de 36-urige werkweek. En in onze CAO is dit niet eens echt gelukt. Wij werken nog standaard 38 uur, alleen de bankcollega’s van o.a. ABN-AMRO hebben sinds 1996 een 36-urige werkweek. De hoofddirectie daar wil de dialoog met de bonden aangaan om de veertigurige werkweek weer in te voeren.
Dat maken ze uitgerekend bekend op de dag dat ze in een kwartaal 1 miljard euro winst hebben geboekt. Dus dat dit uit economische noodzaak is kan ik niet begrijpen. En zeker nu er hoe langer hoe meer werklozen komen en de ouderen ook nog later met pensioen moeten, zie ik niet direct een aanleiding om langer te gaan werken. Ik denk ook dat dit op grote weerstand van de medewerkers zal stuiten. In onze CAO kun je uren kopen of verkopen zodat je op 36 of 40 uur uitkomt. In de praktijk kopen veel collega’s uren om tot 36 uur te komen. Ik kan me niet voorstellen dat we deze vrijheid op zullen moeten geven. Ik heb zelfs gehoord dat de werknemers dit nog zelf moeten gaan betalen. Pure diefstal, want in het verleden hebben we wel moeten inleveren om minder te werken. De vette jaren lijken voorbij, maar ik zie iets heel anders. De rijken worden rijker en de armen armer, De gewone man moet gaan boeten om de opties van zijn baas te betalen. Of zijn gouden handdruk wordt door het plebs betaald als de directie het pand moet verlaten als er wanbeleid is gevoerd. Als Jan-met-de-pet het pand moet verlaten vanwege een reorganisatie, mag hij blij zijn dat hij nog een WW-uitkering krijgt, en het is zelfs de vraag hoe lang. Ik werk bijvoorbeeld deze maand 28 jaar aaneengesloten, dus bij ontslag mag ik in mijn handen knijpen als ik volgend jaar niet de bijstand in ga. Ik ben benieuwd hoe de bonden zullen reageren op de 40-urige werkweek, Het blijkt dat in onze omliggende landen deze discussie ook weer gevoerd wordt. Voorlopig stellen de bonden dat het onbespreekbaar is, maar ik moet nog zien hoe lang ze dit volhouden. En wie zit er in deze toch niet zo rooskleurige tijden te wachten op een hete herfst. Ik vrees dus dat het weleens afgelopen is met al de gecompenseerde vrije dagen. Dus geen vijf weken per jaar meer op vakantie. Nog gauw even genieten nu het nog kan.