LPF

Als ik aan de LPF denk, denk ik altijd een beetje aan Life of Bryan van Monty Python. De film Life of Bryan is een persiflage op het leven van Christus, waarbij een onschuldige jongen een hele meute volgelingen krijgt. De overeenkomst is dat de LPF eigenlijk helemaal geen partij is, maar een soort sekte of geloof. Naar ik heb begrepen zou Pim Fortuyn ook eigenlijk niet veel zien in een partij. Hij was er meer op uit om als een soort apostel een evangelie te preken, waarbij gelijkgezinden zich achter hem konden scharen. Al dat gedoe van partijbesturen en partijbureaus was eigenlijk alleen maar lastig. Dat was ook de reden dat Pim Fortuyn niet een echt verkiezingsprogramma had en daardoor ook door veel mensen verschillend werd begrepen. Zo zijn er dus heel wat gedachtegoeden van Pim een eigen leven gaan leiden en werden ze te pas en te onpas ingezet door de meest reactionaire figuren. Nog een overeenkomst met het geloof: één bijbel wel 300 geloofsvarianten. Maar wat zie je nu, nu Pim er niet meer is, zakt de hele LPF als een kaartenhuis in elkaar.

Na de belachelijke postume overwinning in 2002 met 26 zetels is dit inmiddels al afgekalfd naar 8 na een aantal affaires in de partij. En dit houdt niet op. Ik denk dat als er nu verkiezingen zouden zijn, ze helemaal geen zetels meer zouden krijgen. Er zitten net iets teveel Judassen in deze partij. Waaruit weer eens blijkt dat er eigenlijk geen sprake is van een partij. Het zogenaamde gedachtegoed van Pim is niet in een partij te vatten. Bovendien zijn partijen instituten, die in de loop van vele jaren zijn opgebouwd. De LPF heeft er precies drie maanden over gedaan. Het gevolg is dat er sprake is van revolutiebouw en dus de kwaliteit te wensen overliet. Mensen die niets met elkaar hadden werden bij elkaar gezet om de partijklussen te klaren. Bovendien werd de partij in één jaar van de op één na grootste een klein partijtje, wat weer effect heeft op de inkomsten. En nu zijn ze dus nagenoeg failliet. De fractie heeft zich afgesplitst van het bestuur, waardoor de fractie zich kan onttrekken van de torenhoge schulden van de partij. De partij moet blijkbaar binnen notime haar bestaansrecht weer aantonen met 1000 leden, wat nog een hele kluif zal worden. Nu is de voorzitter weer opgestapt, nadat bleek dat hij in de jaren 80 had zitten sjoemelen en is de boekhouding ingeleverd bij een accountabt om vast te stellen of er geen fraude is gepleegd. Gelukkig voor deze club bleek dit niet het geval te zijn. Maar toch, een scheuring is een feit en beide willen aan de haal met Pim. En van Pim is op zich niets meer te merken in het straatbeeld. Soms hoor je zoals in Rotterdam deze week nog een oprisping, maar het is stil aan het front. Die oprisping ging erover om in achterstandswijken inkomensgrenzen aan de onderkant te stellen. Als Rotterdam echt wil dat er niemand meer wil wonen in deze wijken, dan moeten ze dit doen. “Kijk mevrouw, hier heeft u een mooi huis in een leuke buurt, dat u 800 euro per maand kost. Voor 100 euro minder hebben we voor u, exclusief, deze rotte stinkende flat in deze shitbuurt, maar let op: U dient dan wel minimaal 1000 euro meer te verdienen. Da’s logisch hè?”. Volgens mij zou Pim dit ook niet snappen. De stilte rondom Pim’s partij is duidelijk. Met al dat gesjoemel, gedraai en gekonkel in die club wil geen enkele fatsoenlijke burger meer geafficheerd worden. Mensen verzwijgen of verdrukken hun dwaling Over vijf jaar is het hele fenomeen een opmerkelijk rimpeltje geworden in de parlementaire geschiedenis. En dat is maar goed ook.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht