Het is nu weer drie jaar geleden dat het ongelooflijke drama in New York en Washington zich afspeelde en de wereld is sindsdien in zekere zin behoorlijk veranderd. Het is niet meer zoals vroeger. Het vertrouwen van de mensen in de overheid, elkaar en vooral de anderen heeft grote deuken opgelopen.
Zeker ook omdat terrorisme het item van de dag is. Iedereen zit nog na te trillen van de vreselijke gijzeling in Beslan, waar honderden doden vielen onder voornamelijk kinderen. Dagelijks zien we op het nieuws bomaanslagen in Palestina, Afghanistan en Irak. Ook was ik in mei in Madrid waar in het station Atocha 192 mensen omkwamen door terrorisme. Een zeer traumatische ervaring voor de stad die er direct een monument hebben geplaatst met de naam plaats van de afwezigen De terroristische daden worden uitgevoerd door gekken die er geen moeite mee hebben hun eigen leven te geven voor de goede zaak. En dat maakt de situatie een behoorlijk stuk moeilijker dan wanneer de daders van tevoren maatregelen moeten treffen. Het is ook iets dat uit Palestina is over komen waaien en nu de fundamentalisten in de kaart speelt. Met hun gedreven religieuze fanatisme zijn ze in staat mensen zodanig te brainwashen, dat ze hun eigen leven in dienst stellen voor het ideaal en bereid zijn te sterven. En dan begint onze Bush te schreeuwen dat de ‘War of Terror’ door onze politieagent de Verenigde Staten bestreden zal worden. En wat zie je dan: tanks, pantserwagens, legers etc. Maar ieder weldenkend mens moet toch beseffen dat je met een kanon geen onopvallende onschuldig ogende moslimman kan aanpakken, die zichzelf in een drukke menigte met zijn omgeving opblaast. Het is als met een geweer schieten op een mug. Dat lukt ook niet zo best. Al is de mug nog zo klein, hij kan voor een hoop ellende zorgen.In mijn ogen moet je de legers thuis laten en dit oplossen door te infiltreren, geheime diensten en zo. Afgezien dat dit veel spannender is, sla je ook niet zo’n modderfiguur wanneer blijkt dat met al je soldaten je niet in staat bent om de meest simpele terreurdaad te vermijden. Dat doorlopende gezichtsverlies en de daarbij komende haat van de lokale bevolking, maakt de missie onmogelijk en bijna bespottelijk. Maar ik vrees dat onze Bush een andere agenda heeft. Al die moeite in Irak moet wel wat opleveren. Als hij de controle over het land verliest verliest hij die ook over de olie. Bovendien is de regio zo explosief als de olie zelf. Want landen als Irak, Iran en Afghanistan zijn vergeven van de etnische groepen, die al sinds mensenheugenis als clans opereren en zich nooit ergens van enige autoriteit iets hebben aangetrokken. Als Amerika zich nu terugtrekt is het binnen een paar maanden een gigantische puinhoop in die landen. Dat hadden ze van tevoren kunnen bedenken. Het was ook de reden om Saddam destijds niet uit de weg te ruimen. Maar de rekening wordt nu betaald door de Amerikanen. Met al meer dan duizend doden in Irak en een geldverslindende oorlogsmachine, zitten ze als ratten in de val en kunnen niet anders dan blijven. Vertrekken ze dan zal er nooit iets worden terugbetaald en leiden ze enorm gezichtsverlies. Dat is niet zo handig, zo vlak voor de verkiezingen. Maar Bush gaat de verkiezingen winnen. Om de één of andere reden zijn de Amerikanen ook trots en worden hierop door Bush telkens geattendeerd. Dan kijkt het electoraat naar de andere kant en gloeit het hart en laat hij het rode potlood zakken bij de republikeinse kandidaat, I’m proud to be an American. God bless America.