Het moet niet gekker worden. Ik kijk net naar de tussenstand van “de grootste Nederlander” en wat schertst mijn verbazing: Pim Fortuyn op 2 achter de vader des Vaderlands. Als deze megalomane idioot op twee staat dan heb ik ook wel een paar kandidaten. Wat dacht je van de NSB-er Mussert, Glimmerveen, Janmaat, Balthasar Gerards of Mata Hari. Ik begrijp werkelijk niets van deze top. Het tv-programma was ook al zo vreselijk langdradig en slaapverwekkend en als ik dan het lijstje zie, dan denk ik: ook maar een stelletje armoedzaaiers bij elkaar.
Oké, er zijn een paar geniale Nederlanders, maar om nu ordinaire zeerovers als Piet Heijn in zo’n lijst op te nemen en er gelijk honderd naar voren te schuiven? Maar terug naar Pim Fortuyn. Het is alsof je in Nederland dood moet zijn voordat er waardering komt. Ik heb daar geen last van. Ik dacht bij de moord op Pim Fortuyn veel meer in de trant van: daar zijn we mooi weer vanaf. Niet dat ik de politieke moord goedkeur, maar als hij was blijven leven was Nederland nu collectief overspannen. En neem Herman Brood en André Hazes: middenmoters tijdens hun leven: nooit nummer één hits, alleen in vaste kernen populair. Ze leggen het loodje en wat gebeurt er: collectieve waanzin. Nummers van de verscheiden artiesten op nummer 1, wekenlang de kranten vol etc. etc. Het is wel typisch dat wanneer zo’n beroemdheid het tijdelijke met het eeuwige verruilt blijkbaar men mag toegeven aan je diepste gevoelens. In de sfeer van: over de doden niets dan goeds. Dat vind ik hypocriet. Sommige mensen waren bij leven al niet te pruimen, dus als ze dood zijn, zijn we er mooi vanaf en hoeven we niet bang te zijn dat er nog iets nieuws te verwachten is. Of één of andere idioot heeft allerlei archiefmateriaal bewaard. Wel moeten we door het rouwproces heen dat collectief gevierd wordt in de pers. Dit om de achtergebleven erfgenamen nog even een sommetje geld te laten krijgen, zodat er een prompte begrafenis geregeld wordt. Voor mij hoeft dat dan weer niet vanuit de ArenA. Het mag iets bescheidener vanuit de aula van het crematorium. We staan bekend als een nuchter volk, maar daar merk ik weinig meer van. Overal zie ik in onze samenleving overdreven reacties. Van de week moordt een vader gedeeltelijk zijn gezin en prompt wordt er een “stille tocht” gehouden. Nogal overdone. Een stille tocht vind ik een goed middel als er sprake is van een politiek statement. Iemand die zinloos om het leven is gekomen of zoiets. Maar een moord voortkomend uit een relationeel probleem gedenk je toch gewoon in de eigen kring en was misschien wel voorkombaar, maar heeft uiteraard een aanloop gehad, waarvan het grote publiek niets af weet. Wie weet wat er gebeurd is, waarom iemand zoiets doet? Misschien is de man door wanhoop gedreven en zijn de stoppen doorgeslagen. Ik en u weten het niet. De maatvoering waarmee wij Nederlanders nu omgaan met collectieve emotie vind ik buitensporig en on-Nederlands. Wat zal er gebeuren als bijvoorbeeld Frans Bauer dood zou gaan bij een ongeluk? Ik vrees dat we dan een week nationale rouw hebben, ieder een zwarte band om zijn arm heeft en dat er collectieve rouwverwerkingsessies worden gehouden door praktiserende sociologen om dit nationale verlies nog enigszins draagbaar te maken om nog enige kans te hebben dat we het in de toekomst trekken. Ik ben misschien nog één van de laatste nuchtere Hollanders -eh Brabanders- van de oude stempel: Doe maar gewoon da’s al gek genoeg.