Theo van Gogh was niet mijn beste vriend. Eigenlijk vond ik hem onbeschoft en ik ergerde me altijd dood als hij in zijn haveloze kloffie weer eens volop stond te orakelen en te paffen tijdens een TV-interview. Verder begreep ik dat hij eigenlijk ook een hele goede kant had; hij was een goed filmregisseur en vaak scherp in debatten. Zijn ego is hem nu noodlottig geworden. Nederland is blijkbaar aan de beurt om te worden opgeschrikt door echte terroristische daden. Vreemd eigenlijk dat dan van Gogh het eerste echte slachtoffer moet zijn.
Een cineast en columnist, die niets anders deed dan voor zijn mening uitkomen en al was je er niet mee eens; vrijheid van meningsuiting is een groot goed in onze Nederlandse samenleving. Als er één eigenschap is die waar we ongekend goed in zijn is het elkaar onverbloemd de waarheid of wat dan ook zeggen en vervolgens onze schouders ophalen. No hartfeelings, denk wat je wilt denken en verder maar weer. Daarom vinden buitenlanders ons soms in onderhandelingen wel erg bot. Theo deed dat op een erg extraverte manier. Maar blijkbaar verandert een deel van onze maatschappij. Deze oervrijheid waar wij liberale Nederlanders altijd zo trots op zijn geweest trilt op haar grondvesten. Het is niet meer toegestaan om te zeggen wat je denkt. Met de politieke moord op Fortuyn bleek dit al een beetje, maar met deze afschuwelijke moord wordt dit nog duidelijker. Onze regering doet zoals gewoonlijk weer hetzelfde als altijd in zulke situaties: de regels worden aangescherpt en er worden meer mensen ingezet om de gevaarlijke elementen in onze samenleving te schaduwen. De Nederlander zit zo in elkaar, dat er direct een daad gesteld moet worden, als zo’n absurde situatie zich voordoet. Ik geloof daar niet in. Denk eerst maar eens goed na wat de oorzaak van het probleem is en probeer het bij de bron aan te pakken en niet als het kalf verdronken is de put gaan dempen. Waarschijnlijk is het ook haast onmogelijk met de aangekondigde maatregelingen op korte termijn effecten te krijgen. Wat heeft het voor zin om een soort heilige oorlog tegen terrorisme te voeren? Met een kanon kun je nog niet eens een mug doodschieten, maar die mug zal je wel zeker lastig blijven prikken. Voordat de ambtelijke molens op gang zijn gekomen om de maatregelingen uit te voeren zijn we weer een jaar verder. Onze wetgeving is te ingewikkeld om echt snel te reageren. Zware maatregelen treffen is als met een blinddoek door de nacht lopen, op zoek naar de deur. Maar erger vind ik dat ons altijd zo vrije en open land verwordt tot een politiestaat. Ik krijg er rillingen van en voor het eerst van mijn leven zijn er overwegingen in mij opgekomen om te gaan emigreren. We hebben zoiets als een Nederlandse cultuur en moraal; belangrijker nog als de taal. Als wij emigreren weten we niet hoe snel we ons aan moeten passen aan de nieuwe omgeving. Wij kiezen er tenslotte zelf voor in een totaal andere samenleving te gaan wonen en weten dat dit betekent dat je veel van je eigen cultuur moet opgeven. Dat mis ik bij vele immigranten. Nederland wordt gezien als een soort tussenstation, maar helaas er komt geen trein meer langs. Dat moet afgelopen zijn. Als we dan toch regels gaan stellen dan vind ik dat je slechts één nationaliteit zou mogen hebben. En er mag van mij best onderscheid gemaakt worden in de regelgeving tussen Nederlanders en andere nationaliteiten. Al is het alleen maar om je eigen cultuur een beetje te beschermen. Door Europa zijn we toch al een beetje een provincie geworden, waarmee wij als autonome Nederlanders ook al worstelen. Ik wil niet alles op één hoop gooien. Belangrijk is dat we het kaf van het koren moeten kunnen scheiden en dit betekent dat dat we extremistische zaken moeten gaan uitroeien, waarmee helaas onze vrijheid van meningsuiting onder druk komt te staan. Er zou een voor ieder begrijpbare maatstaf moeten komen waarmee duidelijk wordt wanneer je in Nederland zo ver bent afgedreven van onze normen- en waardenstructuur, dat het een grens passeert. Passeer je deze grens, dan betekent het ook die van Nederland. Integreren is geen vrije keuze meer, al moeten we wel een onderscheid kunnen maken of iets nu werkelijk onze samenleving bedreigt of niet. Ik voel de twijfel bij mezelf opkomen. Hoe ver moet je nu hierin gaan? Eén ding is zeker: we gaan zware tijden tegemoet.