Ik rijd elke dag naar Tilburg, niet elke dag, maar zo’n vier tot vijf keer per week. Eén dag per week probeer ik vrij te houden om te telewerken. Afhankelijk van mijn agenda moet ik als ik naar Tilburg ga, naar het Laar of de Spoorlaan. Twee plekken in de stad die ervoor zorgen dat mijn collega’s uit het westen er ongeveer even lang over doen om er te komen.
Gelukkig niet altijd, maar hoe langer hoe vaker staat het verkeer weer helemaal vast aan de Dongenseweg naar Tilburg. Wanneer je uiteindelijk het kanaal oversteekt zijn alle problemen direct voorbij. Tilburg heeft dus te weinig verkeerscapaciteit. Inmiddels weten we dit en wanneer het slecht weer is en je zeker weet dat je zult moeten aanschuiven in de file, dan overwegen we – mijn vrouw en ik rijden altijd samen naar het werk – om eerst maar een paar uur thuis te werken voordat we naar Tilburg gaan. Dat levert soms meer dan een half uur tijd op. Kijk je in de personenauto’s in de file dan zit er in driekwart van de auto’s slechts één persoon. En als ik dit statistisch zou benaderen, dan is het ook nog zo dat na gelang de auto groter is er minder mensen in zitten. Toen ik van de week voor twee dagen naar Utrecht moest vertrok ik hoopvol rond kwart voor zeven ’s morgens met de bedoeling er zo rond half negen te zijn. Je moet zo ongeveer ruim een een uur en een kwartier rekenen, volgens mijn forensische radiocollega. Je moet wel voor zeven uur onderweg zijn, gaf hij nog aan. We hadden een gezamenlijk karweitje dus mijn vrouw ging ook mee en we waren al zo slim geweest dat we besloten hadden om ’s avonds niet terug te rijden, maar een overnachting in een hotel te regelen. Gelukkig maar, want op weg naar Utrecht werd het bij Geertruidenberg al duidelijk dat de ambitie om rond half negen in Utrecht te zijn een onhaalbaar doel leek.In de optocht naar Utrecht werd ik voornamelijk vergezeld van zogenaamde eenpitters. Ik dacht plots ineens aan een autootje waarin de vader van een schoolvriend reed. Dat was geloof ik een Heinkel met een glazen koepel. Daarin zat je net als in een gevechtsvliegtuig achter elkaar. Het autootje was dacht ik ook ontstaan omdat er na de oorlog nog enorme aantal glazen koepels over waren uit de oorlogsindustrie. Toch was dit driewielertje zo gek nog niet. Afgezien van de beperkte snelheid, was het een erg smal autootje en zouden er van dit soort wel vier stuks naast elkaar kunnen rijden op de plaats waar er nu 2 of 3 rijden. Stapten alle eenpitters en zelfs tweepitters in zo’n ding, dan was het fileprobleem gelijk opgelost. En wat dacht je van het parkeerprobleem? Ik daag merken als Hyundai en Smart uit om zo’n forensic purpose car, ofwel FPC, te ontwikkelen en ook daag ik mevrouw Peijs uit de meest linkerbaan van de snelwegen te voorzien van een middenstreep, zodat we voor deze autootjes twee banen krijgen. Gouden tijden breken aan voor de parkeerbedrijven, die bijna twee keer zoveel auto’s kunnen bergen op dezelfde vierkante meters. En volgens mij vinden vooral veel vrouwen zo’n autootje wel leuk. Hij moet er dan wel leuk uitzien, hoewel dat nog best lastig zal worden en we er flink aan zullen moeten wennen. Zeker nu, nadat rijk Nederland zojuist besloten heeft de normale auto te verruilen voor belachelijke grote jeeps. Met die bakbeesten lossen we het probleem zeker niet op. Leuke bespiegelingen, maar nu terug naar de realiteit. De forens heeft tegenwoordig een half kantoor aan boord omdat hij weet dat de reis te lang duurt. Hij berust er hoe langer hoe meer in het feit dat hij er met de auto lang over doet. Dat bellen en zo afleidt van het verkeer is voor deze man of vrouw niet belangrijk: zij zijn zo aan het verkeer gewend dat hen niks kan gebeuren. En bovendien betaalt de baas de leaseprijs en de parkeerkosten. Dus Krijnen: waar zeur jij over? Dan knaagt er iets in me. Waarom willen mensen dit probleem niet oplossen? Duidelijk is dat om ecologische en op den duur zeker ook economische redenen dit onbeschaamde individuele gedrag ons allemaal opbreekt. Maar het zal wel aan onze sterfelijkheid liggen. Wie dan leeft wie dan zorgt.