Je zou denken. Fijn, Kerstmis, een feest van vrede en rust. Maar niets is minder waar. Om met het laatste maar te beginnen: rust is ons niet gegund. Doordat de kerstdagen in het weekend vallen, heb je haast geen tijd om het een en ander voor te bereiden. Want ondanks alles: Kerstmis is ook een beetje vreten op aarde, al zal men dit schuchter blijven ontkennen.
Eigenlijk gaan mijn vrouw en ik zelden uit eten met Kerst, dat doen we buiten de Kerstdagen al genoeg, maar we nodigen meestal familie en/of kennissen uit om aan de Kersttafel mee te eten. Zo ook dit jaar. Dus in verloren uurtjes gauw even boodschappen halen en hopen dat je niets vergeten bent. Is dit wel het geval, dan sta je weer zo een uur in de rij voor de kassa. En zo kom je gestresst de Kerstdagen door. Maar de werkelijke reden om gestresst te raken is niet het eten, maar de ellende in de wereld om ons heen. Hongersnood door een burgeroorlog in Soedan, grote sneeuwstormen in de VS, aanslagen in Irak teisteren het nieuws de afgelopen weken. En dan hebben we het nog niet over het nieuws dichter bij huis. Je ziet zo langzamerhand iedereen het hoofd laten zakken. Bedrijven sluiten omdat ze het hoofd niet meer boven water kunnen houden. Toevallig was ik van de week in een restaurant in ’s Gravenmoer en hoorde daar aan een tafel verderop een directievergadering op afstand aan van een groot installatiebedrijf. Zij bespraken daar o.a. over inkrimping. Even later komt de eigenaresse van het restaurant naar ons toe en deelde ons mede dat ze half januari de deuren zullen sluiten. Ze hebben het niet gered. Een paar dagen later zit ik weer in een restaurant, nu in Dongen, en zitten we vlakbij een personeelsuitje met de directie van een Dongens bedrijf. Het gaat eraan toe zoals bij elk bedrijfsuitje. De directeur zegt wat, een vertegenwoordiging van het personeel ook en er worden wat flessen wijn rondgedeeld. De verbazing sloeg bij mij toe toen het feestje was afgelopen. Alle dames en heren moesten zelf hun eten en drinken afrekenen. Ik was met stomheid geslagen. Gaat het zo slecht? En nu begint ook al het kabinet met kat-in-het-nauwplannen. De mensen die een aardig pensioen hebben opgebouwd zullen wellicht na hun 65e AOW-premie moeten blijven betalen. Het is allemaal niet meer op te brengen voor de staat. Zeker voor een rechtse regering vind ik dergelijke nivellerende voorstellen zeer vreemd. Ze vergeten voor het gemak dat de mensen die een pensioen hebben opgebouwd, hiervoor tijdens hun werkende leven premie hebben betaald. En nu nemen ze deze zuurverdiende spaarcenten weer af om de mensen te helpen die niets geregeld hebben in hun arbeidsbestaan. Onze overheid wordt zeer onbetrouwbaar en ik vrees dat we nog meer zullen moeten sparen om nog wat over te houden voor de oude dag. De fiscaal aantrekkelijke lijfrentepremies zijn ook al grotendeels afgeschaft en vroeger stoppen is er ook niet meer bij. Onze generatie gaat werkend het graf in. Waar hebben we dit aan verdiend? Als men in Den Haag nu eens ging nadenken over een economische overlevingsstrategie voor de komende decennia in plaats van alleen te bezuinigen, dan kwamen we wellicht verder. Want zelfs onze kenniseconomie raakt uitgehold bij gebrek aan een goed schoolsysteem en veel te hoge kosten. Bovendien zijn we niet uniek meer als kennisdragers; landen als India, China en de Oost Europese landen rukken op en kunnen voor een habbekrats een veel hoger kwaliteitspeil halen op het gebied van bijvoorbeeld automatisering als wij ooit kunnen halen. Tijd dus voor verandering. Ik ben echter bang dat ik een beetje zal simmen onder de kerstboom; want met de huidige plannen en mannen komen we er niet.