Vandaag lees ik in de krant dat verzekeraars in onderhandeling zijn met ziekenhuizen om kortingen te bedingen op de behandelingen. Hoe groter het aanbod door een verzekeraar, hoe goedkoper het ziekenhuis de dienst kan aanbieden. Nog even en we worden vlak voor onze operatie afgevoerd naar een ander ziekenhuis, omdat dit 50 euro goedkoper kan. Als voormalige socialist walg ik hier van. Onze gezondheid is toch geen koopwaar?
In mijn ogen moet een ziekenhuisbehandeling zodanig gecalculeerd worden dat er geen winstmarges in zitten. Hooguit wat reserveringen, maar geen winst. Want als dit al zo is, dan zou de dienst van oorsprong al een stuk goedkoper moeten zijn. Efficiëntie kun je niet echt halen doordat er meer patiënten vanuit een bepaald ziekenfonds worden aangevoerd. Door het opsturen van een verzamelnota maak je op de bedragen die hierin omgaan geen echte klappers. Het zit dus in iets anders. Zouden de verzekeraar een deel van de processen overnemen, zoals het plannen van afspraken en het inbrengen van efficiëntie? Dan zie ik wel voordelen te halen. Ik vrees toch dat dit niet zal gebeuren. Alle deelnemers aan de bedrijfsverzamelingen, zoals de ziekenhuizen in Nederland zijn, zullen hun autonomie niet zomaar opgeven. Bij een gemiddelde behandeling krijg je nog steeds tig rekeningen toegezonden en dat zal voorlopig zo wel blijven. Ik vind het eng dat het straks iets gaat uitmaken bij welke verzekeraar je ondergebracht bent als je een behandeling moet ondergaan. “Nee, deze meneer krijgt het standaardmenu, meneer van bed 2 is bij X verzekerd, oh dan krijgt deze een keuzemenu”. Of nog erger: “Onze gerenommeerde specialist kan bij verzekeraar A ingehuurd worden voor 10 uur voor een behandeling, maar voor verzekeraar B uiterlijk voor één uur.” Het eerste geval lijkt nog wel wat op de ouderwetse klassenindeling, maar het tweede geval is hemeltergend. Uiteraard zegt niemand dat dit zo gaat gebeuren, maar omdat de materie en de kostenstructuur zo ondoorzichtig zijn, kan het haast niet anders dan dat kortingen ten koste gaan van de kwaliteit.Of er ontstaan kunstmatige winstmarges waarmee kan worden gespeeld. Dit laatste betekent direct dat de immer voortschrijdende kostenverhogingen in de medische sector nog meer worden opgeklopt. Het directe gevolg is dat jij als consument meer gaat betalen en je laat belazeren door de zogenaamde korting. Het is wel typisch Nederlands, maar erg laakbaar. Mijn mening is in deze vrij duidelijk. Ziekenhuizen zijn basisvoorzieningen en dienen hun patiënten onafhankelijk te benaderen. Ze moeten door een efficiënte en effectieve aanpak trachten de kosten tot een minimum te beperken en de klantvriendelijkheid drastisch verhogen, waardoor ze mogelijk meer bedrijfskundigen moeten aantrekken. Bij mijn bezoeken aan het ziekenhuis, waar ik de laatste tijd helaas mee wordt geconfronteerd, merk ik dat klantvriendelijkheid en efficiency nog ver te zoeken zijn. Na afloop van een consult word ik met een papieren dossier teruggestuurd naar een loket waar een dame een afspraak maakt voor mij voor een collega-dokter voor een volgend onderzoek. Dit wordt dan weer op een kaartje geschreven waarop mijn naam geprint staat. Het doet mij allemaal erg amateuristisch en kostenverslindend aan. Wat als ik met dat mapje gewoon naar buiten was gelopen? Nog erger: Ik heb stiekem in dat dossiertje gekeken en zou zo aanvullingen of wijzigingen hebben kunnen aanbrengen, als ik begrepen had wat er zou staan. Waarom geen elektronische dossiers en afspraakcentra, waarbij je via e-mail op de hoogte wordt gehouden van de afspraak. Waarom geen combinatie van afspraken, zodat ik niet drie keer heen en weer naar Nijmegen hoef, voordat er een diagnose gesteld wordt? Het antwoord is simpel. Niemand is verantwoordelijk voor de keten. Eén van de beste bezuinigingsmogelijkheden is juist een goede ketenbenadering. Daarmee verhoog je de klanttevredenheid en kunnen kosten aanzienlijk worden gedrukt. Maar misschien is dit wel een beetje mijn beroepsgekte als bedrijfskundige. Ik hoop alleen dat ik daar niet voor behandeld hoef te worden.