Lees je de krant deze week, dan wordt deze beheerst door arm en rijk. Via de radio hoorde ik dat ons land meer dan 100.000 miljonairs kende. Dat was een stijging van een luttele 2,4% ten opzichte van vorig jaar. Een luttele stijging, omdat in landen als het Verenigd Koninkrijk en Spanje dit percentage tegen de 10% oploopt.
Dat komt door onze matige economische situatie, wordt er gezegd. Maar toch. Een stijging van 2,4% is toch behoorlijk, wanneer je de maatregelen van de regering serieus zou moeten nemen. Want niemand zou er afgelopen jaar eigenlijk er op vooruit moeten gaan. Ik heb niet de cijfers gezien van de toename van de armoe, maar onlangs kwam er in het nieuws dat de organisaties die zich bezig houden met schuldsanering een forse toename van de aantallen te verwerken kregen. Ik ben bang dat aan de arme kant het stijgings- of eigenlijk dalingspercentage veel hoger ligt.Alle maatregelen van onze regering ten spijt: de rijken worden rijken en de arme worden armer, het woord nivellering – stokpaardje van het oude socialisme – is definitief van de baan. Ok, er moeten prikkels zijn om beter je best te doen en beloning is er daar één van, maar ik krijg de indruk dat op dit punt de beer los is. Door de terugtredende overheid en ingewikkelde regelgeving zullen de armere mensen armer worden en de rijken rijker. De goed-ontwikkelde rijke weet waar hij zijn voordeel kan halen, terwijl de armen door gebrek aan kennis en advies nog meer een oor aan genaaid worden. De rijken beroepen zich op hun collega’s in het buitenland, die ook buitensporig verdienen, maar volgens mij spreekt men vaak in die andere landen over een andere schaalgrootte, dus de vergelijking gaat mank. Amerikaanse toestanden in de polder. Ik wacht nu op het moment dat de eerste caravanparken aan de randen van de steden zullen verschijnen. Aan de andere kant kennen we nu het fiasco van Europa en we moeten nu een gezamenlijk doel krijgen om ons weer bijeen te drijven. Geen oorlog, maar een nobel doel. U2-zanger Bono heeft aan de EU-leider Barros voorgesteld dat we ons als een goede buur zouden moeten gaan gedragen ten opzichte van Afrika. De problemen zijn daar immens. De helft van de bevolking leeft van minder dan 1 euro per dag (300.000.000 mensen) en grote problemen als hongersnood en AIDS liggen altijd op de loer. Doordat de landen nauwelijks inkomsten hebben ontstaan er enorme schulden, waarvoor rente en aflossing betaald moet worden. De opbrengst van Live Aid in 1980 (200 miljoen dollar) is slechts genoeg om één maand de rente en aflossing van Afrika te financieren, dus alles wat er gedaan is blijkt een druppel op een gloeiende plaat. Bono wil dat de G8 en Europa de schulden van Afrika kwijtschelden, zodat de opbouw niet ten koste gaat met het vullen van gaten, maar met het bouwen van nieuwe dingen. Volgens mij eten we daar geen van alle een boterham door minder, al zal Zalm dan mogelijk zijn begrotingstekort zien stijgen. Maar dat zijn slechts cijfertjes op papier. Want van aflossing van deze schulden kan toch nooit iets terecht komen. Dus ik steun van harte deze actie van Bono en op 2 juli het Live 8 – initiatief. Uit mijn eigen ervaring weet ik dat je met verantwoordelijkheid nemen en positieve aandacht schenken, veel meer voldoening krijgt dan met oorlog voeren. Maar met oorlog en afperserij kom je nergens. Dan heb je uiteindelijk alleen verliezers. Helaas is dit laatste allemaal ideologie en het zal er wel op neer komen dat er wel aandacht komt, maar geen oplossing. Eigenlijk heeft Bush dit van de week al tegen onze vriend Blair gezegd. We doen al zoveel en we doen genoeg. Terwijl dat grote rijke land aan de andere kant van de plas slechts 0,15% van zijn nationaal inkomen besteedt aan ontwikkelingshulp. Daar hoeven we dus niets van te verwachten. En ondanks mijn gemopper, ben ik dan toch trots dat ik in één van de 5 landen ter wereld woon, die wel de internationaal afgesproken 0,7% van het nationaal inkomen aan ontwikkelingshulp uitgeeft. Ook dit is niet toereikend, maar de ellende in Afrika en de rest van de wereld zou aanmerkelijk minder zijn als iedereen zich aan deze afspraak zou houden.