Soms denk je wel eens: waar doe ik het allemaal voor. Niet dat ik omringd wordt door ondankbare mensen die geen oog hebben voor je zaakjes, maar toch. Al jaren neem ik me voor te gaan sporten 1 a 2 keer in de week. Fanatiek heb ik een abonnement genomen op de fitness en het zwembad en wat blijkt na dik twee jaar: Ik ben diegene die het gat in de begroting overzichtelijk houdt.
Zelden of nooit komt het er van om even een uurtje de deur dicht te trekken en het zwembad te bezoeken dat notabene nog geen 50 meter van mijn voordeur af ligt. Een belangrijk gezegde daarbij is dat tijd, prioriteit is. Als ik dat bewegen nu echt belangrijk zou vinden dan zou ik er wel tijd voor vrijmaken. Maar prioriteiten bepaal je niet alleen op basis van beschikbare tijd, maar ook op basis van afspraken die je hebt gemaakt. Rinus maakt de begroting, Rinus schrijft de inleiding, Rinus monteert de uitzending, Rinus zorgt dat de radiouitzendingen op tijd starten etc. Vaak afspraken die terloops zijn gemaakt onder het mom van dat het niet al te veel tijd kost sluipen er zo een aantal van die “moetjes” in, die op een gegeven moment lastig zijn over te dragen en uiteindelijk je hele agenda bepalen. Het belangrijkste is wanneer je jezelf vrij wil voelen is de kunst van het “nee” zeggen. Daar heb ik altijd veel moeite mee. Vaak vind ik dingen leuk om te doen of streelt het mijn ego dat het mij gevraagd wordt en daar ga je weer. Eenmaal in het circus van afspraken ben je een soort gevangene van jezelf geworden. Ik heb me voorgenomen mezelf hieruit te bevrijden. Een aantal activiteiten worden gewoon gestopt en een aantal gaan door alleen op freelancebasis. Daarmee ga ik ruimte voor mezelf scheppen. Vervelend is nog wel dat er dan weer een studie tussendoor komt van vier maanden die enkele avonden per week mijn tijd op zal slokken, maar dat is nu eenmaal zo. Doordat het maar vier maanden is zie ik het ook maar als een soort project. En daarna volgt de ultieme vrijheid. Na 30 jaar vrijwilligerswerk in allerlei besturen, overlegorganen etc, ga ik een sabbatical houden. Ik moet dit minstens ruim een jaar vol zien te houden, Dan word ik vijftig en dat zie ik als het moment om na te gaan wat ik nog wil in de derde helft van mijn leven. Voor een midlifecrises is het dan te laat, dus zal ik als pre-bejaarde mijn piketpaaltjes moeten gaan plaatsen zonder een motor, een jongere vrouw of een nieuw begin in een ver land. Daar ben ik te nuchter voor, maar ik zal zeker weer iets gaan doen. I’ll be back!