Vroeger was het een nog betere werkgever dan de overheid: Philips. Maar tot mijn schrik lees ik vandaag in de krant dat er voor zo’n 400 mensen ontslag dreigt zonder een goed sociaal plan van deze gigant. Net nu de rook is opgestegen van een fabelachtig winstresultaat in 2005 komt er zo’n bericht naar buiten. Onvoorstelbaar, maar waar. Hoe kan dit nu? Eigenlijk is het heel simpel. Philips is allang Philips niet meer.
Sinds dit imperium is verhuisd naar Amsterdam onder Boonstra, gaat het daar alleen nog maar om geld. En nu de oude Dr. Philips ook het leven heeft gelaten kenmerkt het bedrijf zich als een onderneming met maar één doel: winst maken. Winst maken doe je door je sterke punten uit te nutten en je zwakke plekken af te stoten en door nieuwe sterke punten te ontwikkelen. En daarbij kijk je erg naar de eindafnemers: Gevoelig en simpel toch? In goed Nederlands vertaalt men dit credo bij Philips in Sense & Simplicity. Maar we hadden het over die paar honderd man die op straat worden gezet. Deze mensen zijn de oude nazaten van de Volt, de fabriek in Tilburg, waar eens duizenden mensen werkte en die zich had gespecialiseerd in hoogfrequente hardware, ofwel beeldbuizen. Beeldbuizen werden de laatste jaren alleen nog maar gebruikt in tv-toestellen. Met de opkomst van de platte schermen is de beeldbuis in ongenade gekomen en nu dreigt de productie geheel te stoppen. Philips zag dit natuurlijk allang aankomen en had deze fabriek geplaatst in een joint-venture met LG uit Korea en zelfstandig gemaakt. En nu moeten ze worden gesaneerd. Ook zo’n mooi woord. Saneren betekent letterlijk gezond maken, maar in dit geval is dat dus doden. In zowel het gezond maken als het doden heeft de dokter er achteraf geen werk meer mee. Ik vrees dat we de komende jaren nog meer van dit soort dingen gaan zien. Ik hoorde deze week ook van voorstellen van de werkgevers om het ontslagrecht te verruimen in situaties van ouderschapsverlof en buitengewoon verlof. Onvoorstelbaar dat men dit maar durft voor te stellen. Juist deze beide verlofregelingen zijn er gekomen om de werknemer te beschermen. De discussie zou er dan niet over moeten gaan om de ontslagregeling aan te passen, maar de huidige verlofregelingen aan te pakken. Het effect is tenslotte met het doorvoeren van dit plan gelijk. Maar aanpakken van de verlofregeling durft de ondernemersclub niet voor te stellen. Daar zijn ze te laf voor. Maar ze zouden het dolgraag willen. Uiteraard valt de halve wereld nu over deze plannen, Ik begrijp best dat de werkgevers niet graag opgescheept zitten met onbuigzame ontslagregelingen, terwijl ze personeel hebben, waarmee ze niet meer uit de voeten kunnen. Mijn mening is dat de overheid veel meer met geld zouden moeten ondersteunen dat mensen door een baas ontslagen kunnen worden en niet in de WW, maar in een directe reïntegratietraject komen. Daarin wordt de bemiddelbaarheid van de werknemer op de arbeidsmarkt bepaald en een soort rating gegeven na het nagaan van de antecedenten van de werknemer. Als er een verband ligt tussen een lage rating en de geringe inspanning van de vorige werkgever, krijgt deze werkgever een boete afhankelijk van zijn inspanningen. Deze boete bestaat uit het langer de werknemer door te betalen, ook al is hij ontslagen. Hiermee stimuleer je dat werkgevers investeren in hun personeel. Nog even kijken waar ik dit idee kan droppen…