Als we iets van de Amerikanen kunnen leren is het wel dat je ergens voor gaat, je jezelf niet schroomt voor je succes en daarbij boven het maaiveld uit wilt stijgen. Dat was van de week wel duidelijk na het debat over Hirschi Ali, of hoe ze eigenlijk dan wel mag heten. Kijk, Hirschi Ali zit bij de VVD, kwam van de PvdA, maar heeft eigenlijk geen politiek-gekleurde boodschap. Ze bedrijft politiek om een podium te vinden voor haar zaak.
En bij diegene die haar dit podium verschaft sluit ze zich aan. Vandaar ook haar toch wat vreemde move om te vertrekken naar een aardsconservatief regeringsadviesbureau in de Verenigde Staten. En eerlijk, ik heb me ook vaak wat geërgerd aan haar, maar aan de andere kant vind ik het wel prachtig dat ze haar zaak met verve verdedigt en onder de aandacht weet te brengen. De onderdrukking van vrouwen, de eerwraak en andere excessen van een pre-Middeleeuwse geloofsovertuiging zijn zaken die zeker op de kalender moeten. En als je dan de strijd voert van binnenuit dan klinkt het allemaal erg geloofwaardig. Maar dan komt de bekrompen Nederlander boven drijven. Niets wordt nieuw toegevoegd aan het dossier van Ayaan en toch staat ineens Nederland op zijn kop. Het programma Zembla zoomt in op de asielprocedure die Ayaan heeft doorlopen. Daar heeft ze een leugen gebruikt om het land binnen te komen. Hoeveel van die mensen die nu hun vingertje opsteken liegen zelf nooit als ze hun belastingpapieren invullen? Daar hoor je ze niet over. Maar dit komt wel goed uit. De VVD is zich aan het breed maken, want Rita of Mark moeten een tegenwicht vormen tegen Wouter. Ayaan heeft een slechte reputatie als politica, omdat ze er geen is. De peilingen voor de VVD zijn redelijk gunstig, maar dan is Ayaan, die zowel bij links als rechts aanhangers kent, een lastig object. Op iemand die fier boven het maaiveld prijkt en zich weinig aantrekt van het gekrakeel in de 2e kamer zit niemand te wachten. Ayaan moet slaapverwekkende documenten verorberen en debatten voorbereiden en geen internationale lezingen gaan houden of nog erger films gaan maken: foei!! Dus Rita dacht nu een zaak te hebben om Ayaan te lozen. Nog steeds woont Ayaan in een beveiligde flat omdat ook weer bekrompen Islamitische terroristen haar met de dood hebben bedreigd. Die flat moet ze van de rechter opgeven, zodat ze vogelvrij is. Ze heeft voor zichzelf daaruit conclusies getrokken en zal ons land en de kamer verlaten. Rita beweerde zelfs dat Ayaan geen Nederlandse kon zijn, toen ze haar onmogelijke asielbeleid er eens op na liet slaan. Daarmee sloegen de politieke stoppen door. Iemand met zo’n staat van dienst, die zo actief in de Nederlandse samenleving een plaats heeft, die tot de machtigste mensen van de wereld werd gerekend, wordt door een stoffig regeltje in een wetboek voor Rita een staatloze burger. Dat kan toch niet! Rita mist alle gevoel voor proporties met deze naleving en maakt zichzelf en de VVD daarmee belachelijk. De partij lijkt nu verdeeld, want de ouwe brombeer met die grijze haar en zijn sigaar, die door minimaal 50% van de VVD als een God wordt gezien, heeft het helemaal gehad met Ayaan en is blij dat ze oprot. Het buitenland reageert geschokt. Het ooit zo tolerante Nederland schudt zo in één keer definitief het juk af van tolerantie en liberalisme. Daar scoren we mee. In mijn ogen komt het omdat we nooit trots zijn op onszelf. Hoe langer hoe minder tolereren we dat mensen anders zijn in welk opzicht dan ook. Doe maar gewoon en vooral wat ver van je wordt verwacht, dat is al gek genoeg. En als Ayaan internationaal wordt opgemerkt vanwege haar visie, en vervolgens publiekelijk door de gevestigde politiek -bovendien uit eigen hoek – wordt neergeknald; daar snapt men niets van. Er zou een standbeeld moeten komen volgens velen buiten onze landsgrenzen. Kortom een herbezinning is op zijn plaats. We zouden meer kleurrijke figuren in ons land moeten hebben op vooraanstaande posities. En we zouden daar trots op moeten zijn, want een Amerikaan is dat wel als dat gebeurt. Hoe groot de tegenstellingen ook zijn daar, op het moment dat de stars and stripes klinken staat iedereen mee te brullen met het hand op het hart. En wij weten al niet eens hoe die tweede regel van het Wilhelmus was: ben ik van Duitse bloed, Duitse?, die moeten we toch niet?