Nederland heeft de volgende ronde behaald met de hakken over de sloot van het WK-voetbaltoernooi in Duitsland. Ik ben geen echte voetbalfan, maar voor een wedstrijd door het Nederlands elftal kan ik wel thuisblijven. Zelden was ik er zo ongerust over dat het allemaal wel goed zou komen. De vorige wedstrijd konden we al niet echt overtuigen en kwam her doelpunt vrij laat. Nu waren we bij vlagen gewoon zwakker dan de Afrikaanse tegenstanders uit Ivoorkust.
Ik ben wel benieuwd hoe groot de nederlaag wordt tegen Argentinië, de volgende wedstrijd, want verliezen zullen ze of we zeker. Ik was afgelopen vrijdag wel zwaar onder de indruk van Argentinië die werkelijk de Serviërs en één Montenegrijn van de sokken speelde. Maar genoeg over het voetbal. Wat gebeurt er tijdens het voetbal, als dit ook nog eens samenvalt met de winkel-avondopenstelling. We wonen aan een vrij drukke straat, maar tijdens de wedstrijd hebben we niet één auto door de straat zien rijden. Wel een vrouw op de fiets. Vlak voor de wedstrijd moest ik nog even naar de supermarkt om nog gauw wat eten te halen. Ik kwam hordes jongens en meisjes in de vreemdste carnavaleske uitdossingen tegen, snel fietsend om gauw bij elkaar naar de match te gaan kijken. Om acht uur ’s avonds is alles weer achter de rug. Ik ben benieuwd hoeveel winkels er open zijn geweest. Ik heb begrepen dat de winkeliersverenigingen hun leden vrij hebben gehouden om te doen wat ze zelf willen. Ook al geef je niets om voetbal, het is zeker niet zinvol om he winkeltje open te houden, of het moet een winkel zijn in vrouwenspullen. Want vrouwen vinden het vaak maar gek, dat gedoe rond een bal. Niet allemaal, er zijn ook echte fans, maar de tegenstelling tussen het wel en niet leuk vinden van voetbal is bij vrouwen toch aanmerkelijk groter. Het ergste is het voor de groep vrouwen die er niets om geven en getrouwd zijn met een man die helemaal voetbalgek is. Die groep zet zich vaak fel af tegen het voetbalgebeuren. Ze voelen zich tijdens een WK of EK in de steek gelaten omdat manlief gebiologeerd uren naar het groene TV-scherm zit te turen en daarbij meer passie toont dan in één jaar in het echtelijk bed. Dat wekt jaloezie. Om dit te onderdrukken gaan vrouwen dan andere dingen doen, zoals elkaar opzoeken of klusjes. Maar of het nu de relatie bevordert, ik ben er niet van overtuigd. In ieder geval zul je in zulke situaties zelden een geheel oranje huis aantreffen. Maar de ontregeling gaat verder. Stel nu dat je van plan bent te gaan trouwen – in de maanden mei en juni toch een erg geliefde periode- en het blijkt –te laat- dat er juist op jouw trouwdag een belangrijke voetbalwedstrijd wordt gespeeld. Ik ben een beetje bang dat het dan wellicht de mooiste dag van je leven wordt, maar dan wel in een beperkte setting. Zeker als bijvoorbeeld de vrouw niets om voetballen geeft, zal zij het verbieden om ergens een TV te plaatsen. De aandacht moet tenslotte volledig op haar en haar man gericht zijn. Tsja, dan zul je het 25 jaar later nog maar een keer over moeten doen. Ook zijn er bedrijven die gelijk beginnen te rekenen en zeggen dat ze hierdoor omzetverlies lijden. Ik heb ook wel een beetje een economische achtergrond, maar ik vind dit korte termijngedoe. Kijk, de euro’s in de portemonnee vliegen er toch wel uit, ze zijn alleen wat langer in de beschutte omgeving van de eigenaar. Bovendien zijn er andere bedrijven die garen spinnen met dergelijke gebeurtenissen, zoals de cafés en de slijters. Maar hoe dan ook, van een vorm van tijdelijke ontwrichting is wel sprake. Lang zal het niet duren. Ik ben blij dat Nederland deze ronde gehaald heeft, hoewel ik niet echt een nationalist ben, maar vooral omdat het een strohalm is voor een soort groepsgevoel en erkenning. Maar helaas, ik denk dat het sprookje niet zo lang zal duren. De volgende wedstrijd gaat nergens over want niemand heeft belangen en dat zal dan wel een verlieswedstrijd worden. Wij zuinige Nederlanders, zullen de beste krachten achter de hand houden voor de achtste finales. En of ze die zullen halen, daarvan ben ik zeker niet van overtuigd, Dan toch maar weer het devies van 1988: aanvalluhhh.