Vorige week ben ik 50 jaar oud geworden. Ik heb dus Abraham gezien, en weet nu waar ik de mosterd moet halen. Wellicht heb ik hem gemist maar Abraham heb ik nog niet gezien deze week en de mosterd wist ik al te vinden in de schappen van de supermarkt. Toen ik twintig jaar was, werkte ik net bij Bald in Dongen, was ik bestuurslid van OJD, single en woonde ik nog thuis.
Ik had toen geen enkel probleem met mijn leeftijd. Eenentwintig was eigenlijk de leeftijd waarnaar je toen naar uitkeek. Dan was je echt volwassen. Tien jaar later was ik dertig, had ik nog net geen verkering met mijn vrouw Marjanne, werkte bij de Rabobank in Oosterhout, en woonde ik alleen in dezelfde straat waar ik nu ook woon. In die tijd was ik erg actief met het toenmalige Muziekcollectief Dongen. Ook 30 jaar worden deed me niets. Iedereen had zoiets dat dan je jeugd werd afgesloten, maar ik stond nog aan de vooravond van mijn huidige relatie, dus daar was ik niet zo mee bezig. Weer tien jaar later werd ik veertig. Dan zou de midlifecrisis moeten komen opzetten. Ik werkte al bij Interpolis en was inmiddels weer ruim vier jaar getrouwd met Marjanne. Ook die midlifecrisis is aan mij voorbijgegaan. 40 jaar worden was geen kwelling. Maar nu ben ik dan vijftig geworden. Sinds mijn veertigste is de werk, woon en huwelijkssituatie niet echt gewijzigd, en nu knaagt er wel iets. Begin januari werd ik pijnlijk getroffen door mijn ziektekostenverzekeraar, die mij een vitaalplus ofwel rolatorpolis wilde aansmeren. Nu je vijftig wordt loop je meer risico’s en is het volgens deze mensen verstandig je ziektekostenpakket uit te breiden. Ik heb nog even in de spiegel gekeken, maar zag geen verschil met de dag ervoor. Even televisie kijken. Het valt me op dat er van allerlei reclames worden gemaakt voor de vijftig plusser. Zo moet ik andere vitaminen gaan slikken, een ander bewegingspatroon aanmeten. Ook moet ik andere lectuur gaan lezen, die gericht is op mijn nieuw bereikte leeftijd. Ik word daar allemaal niet zo vrolijk van. Gelukkig was het feest dat ik op carnavalszondag heb gehouden een groot succes. Tijdens en na de optocht die door onze straat komt, werd er behoorlijk uitgepakt. Maar het aftellen is begonnen. Over 15 jaar ben ik gepensioneerd en als ik zo om me heen kijk, begin ik echt tot de oudere garde te behoren. Ik werk in de ICT als architect en nagenoeg al mijn collega’s zijn minimaal 10 jaar jonger dan ik. Ook mijn lichaam begint te protesteren: overgewicht, hoge bloeddruk, problemen met de rug en noem maar op. Het gaat ook allemaal niet meer zo vlot. Karweitjes duren wel twee keer zo lang dan pakweg tien jaar geleden en bij grote klussen denk ik gelijk aan uitbesteden. Vijftig jaar worden is daarom geen feest. Eigenlijk behoor ik niet meer naar popfestivals te gaan en zo, maar waarom zou ik niet? Volgens de literatuur is de moderne mens veel vitaler op mijn leeftijd dan de generatiegenoten voor me. We leven blijkbaar gezonder en hebben daardoor ook een hopelijk langere levensverwachting. Toch voel ik ook duidelijk de slijtage. Het is echter niet alleen negatief dat je ouder wordt. Hoe langer hoe meer mensen houden rekening met je en zelfs in de bus of trein hoef ik niet als eerste op te staan voor een oud vrouwtje. Veel van mijn vrienden worden dit jaar ook vijftig. Met een aantal van deze vrienden gaan we dit vieren in Oosterhout op Abrahammendag in oktober. Misschien toch een middel om mijn late-midlifecrises te overwinnen.