Het Trobos bestaat vijf jaar, De vlag uit zou je denken. Wat zijn jouw associaties bij een bos? In het algemeen wordt een bos gebruikt om te recreëren. Dan is er een parkeerplaats waar de auto’s en fietsen kunnen worden achtergelaten en je trekt vervolgens met wandelschoenen en afhankelijk van het weer een jas de natuur in. Ons Trobos is anders. Weet u eigenlijk waar het Trobos ligt? Inderdaad, de aanduidingen naar deze belangrijke toeristische attractie ontbreken op de aanwijsbordjes binnen Dongen. Ik zal het je vertellen: het Trobos ligt aan de Berlagestraat.
De Berlagestraat scheidt de huizen van de koeien en de kassen. Ergens tegen het einde richting procureurweg is er aan de rechterkant een kleine nederzetting geplaatst: het Trobos. Als je het niet zou weten heb je het idee dat er een klein perkje aan de kant is ingericht, maar dat is niet zo. Dat bosje –wel even hard remmen anders ben je er voorbij- is dus ons Trobos. Het Dongense bedrijf Trobas heeft in 2002 bij haar 75-jarig bestaan een gebaar naar Dongen willen maken. Na jarenlang vieze dampen over de bevolking te hebben uitgestort dacht de directie met een stuk natuur haar schuldgevoel te kunnen afkopen. Zij schonken de Dongenaren daarom een bos, waarin de dorpeling naar hartelust los van de stress van de omgeving kon verpozen. IJverig zijn er bomen geplant. De bedoeling was dat het bos zou worden onderhouden en uitgebreid door onze gemeente, maar er gebeurde eigenlijk niets. Onkruid overwoekerde de jonge aanplant en de Hoge Akkerbewoner vond in het Trobos de ideale plaats om de hond te laten pissen en poepen. Pal achter het perkje, een bos kan ik het eigenlijk niet vinden, staan jonge koeien je nieuwsgierig aan te kijken met de vraag in hun ogen: Wat doe jij daar in hemelsnaam in dat zielige bos? Inspectie dus. Wat is er gebeurd na vijf jaar. De plantsoenendienst of haar commerciële vervanger heeft onlangs opdracht gekregen het bosje wat op te knappen. De pakweg 30 bomen zijn allemaal voorzien van een gele drinkbeker, er is een groen onooglijk zitje geplaatst en voor de rest is het midden vooral een warboel van onkruid en wilde struiken. Het pad is pas geledenw met houtsnippers opnieuw geplaveid. Het meest opvallende is de ingang, een combinatie van een soort totempalen die vermoeden dat je een indianendorp binnenkomt. Op de achterkant van één van de palen staat met uitgehouwen letters “gelatine”; tot ik besefte dat Trobas voornamelijk gelatine maakt was me deze verwijzing in dit bos niet duidelijk. Een relatie tussen bos en gelatine kan ik namelijk niet zomaar vinden. Maar planologisch gezien ligt dit bosje toch niet zo lekker. Tussen alle platte weilanden plotseling een stelletje bomen in het wild. Als Dongen de illusie heeft om hier een echt bos van te maken zouden ze elk jaar minimaal hetzelfde aantal bomen bij moeten planten en gaan uitbreiden. Wellicht als de weg rond Dongen toch door de Duiventoren moet kunnen we in dit bos gaan compenseren, door hier de om te zagen bomen te herplanten., Of misschien moeten we een actiegroep gaan opzetten: Red het Trobos! Want als het zo doorgaat kwijnt het bosje weg en wordt het niks. Want nu zien we door het bos de bomen nog niet.