Ik gebruik vitamines en soms ook voedingssupplementen. Sterker nog, als je niet uitkijkt worden deze vitamines extra toegevoegd aan de voedingswaren die je in de supermarkt koopt. Wat ik daarmee wil bereiken is dat ik gezond blijf. Niet dat dit altijd lukt, maar ach, niet geschoten is altijd mis. Nu is dit waarschijnlijk erg onschuldig. Minder onschuldig wordt het al als je nicotine gebruikt, dus rookt of meerookt. Dat zijn al harddrugs, die invloed uitoefenen op je gezondheid. Zo beweren echte rokers dat ze niet kunnen stoppen omdat ze anders te dik worden. Waarschijnlijk zeggen ze dit om zichzelf te misleiden.
En dan heb je de drinkers: alcohol is ook een harddrug. Mensen beginnen te drinken –net als bij roken- om erbij te horen en later drinkt men alleen mee voor de gezelligheid. Tot een tijd later de drinker ook alleen en ook veel meer gaat drinken. Zowel bij het roken als drinken ben je dan verslaafd en gaat waarschijnlijk eerder dood. Dan zijn er ook nog mensen die experimenteren met drugs. In Nederland spreken we over soft- en harddrugs. In het buitenland hebben ze inmiddels door dat er eigenlijk geen verschil is. De huidige softdrugs blijken zoveel werkzame stof te hebben dat het effect van beide soorten uiteindelijk gelijk is: een aanslag op de gezondheid en een verslaving. Naast deze genotsmiddelen zijn er ook legio mensen verslaafd aan medicijnen. Vooral in het buitenland zijn pillen erg populair en gebruiken de mensen van alles en nog wat, wel of niet met een doktersvoorschrift. Ga bijvoorbeeld maar eens naar Turkije en je zult zien dat er ongeveer om de 10 winkels een apotheker is gevestigd in de winkelstraat. Een heel ander type drugs is doping. Doping is de verzamelnaam van drugs die ervoor moeten zorgen dat je prestaties beter worden. Een gewoon mens kan dit ook wel willen en zal zich bijvoorbeeld aan de cocaine wagen. Maar het meest in het oog lopend is toch wel de sport. Als je beter presteert win je, en als je wint verdien je meer of kom je verder. Jarenlang is er een kat en muisspel geweest tussen de sporter en de dopingcontroleur. Telkens werd de lijst met verboden middelen verder uitgebreid, als er weer een opsporingsmethode succesvol was gebleken. Het is ook van alle tijden. Ik herinner me nog een conference van NAR uit de jaren zestig waar volgens mij Gerard Cox een Belgische renner speelde waarvan de urine verwisseld was aan de meet en zwanger bleek te zijn. Niets nieuws onder de zon dus. De middelen gaan wel erg ver: tot verhoging van het zuurstofgehalte van het bloed door bloedtransfusies aan toe. Vorig jaar begon de hetze tegen de wielrennerij. Vooral de Tour de France was het slachtoffer. De prestaties zijn zowat bovenmenselijk en zelfs grote winnaars werden betrapt of waren zeer verdacht. Met doping wordt de competitie vervalst is de algemene mening. Als je er niets aan zou doen, dan zou het einde zoek zijn en zouden de sportlui vooral op latere leeftijd ernstige gezondheidsproblemen kunnen krijgen. Telkens volgen er nieuwe bekendmakingen van renners die toegeven dat ze in het verleden doping gebruikt hebben. Vaak zijn het grote namen. Bedenk echter dat vooral de wat mindere renners met behulp van doping aansluiting wilden zoeken bij de grote jongens en de toerkaravaan transformeert in een rijdende apotheek. Na een aantal incidenten is er dus een kruistocht tegen doping in de wielrennerij begonnen. Niet dat wielrennen de enige sport is waar doping op grote schaal voorkomt, maar in de wielrennerij is dit al tientallen jaren een probleem. Toch slaan we nu ook weer door. De UCI verplicht de renners een opgave te geven waar ze de komende drie maanden verblijven, zodat controleurs een niet-aangekondigde inval kunnen doen. Ben je een beetje laks hierin, of weet je bij God niet waar je de komende tijd verblijft, dan heb je een probleem, merkt o.a. Rasmussen. Zijn Deense bond sluit de succesvolle kopman om die reden uit voor deelname aan de Olympische spelen en de wereldkampioenschappen en verknallen daarmee ook medaillekansen. Eigenlijk ben je daar dus al verdacht voordat bewezen is of je werkelijk iets gebruikt. Maar vaak is de verdenking al voldoende om grote schade toe te brengen. En dan die Duitse televisie. Een televisiestation is er voor om verslaglegging te doen, maar zou toch geen stelling moeten nemen. Zolang de Duitsers wielrennen willen kijken –met of zonder doping- hebben de media de journalistieke plicht daarin hun publiek te bedienen. Kijk, het is wat anders als de sponsor laconiek is. Als een sponsor merkt dat een lid van zijn ploeg doping gebruikt, moet ze direct disciplinaire maatregelen treffen tegen de dader, en zich ook bezinnen of het wel verstandig is deze sport te blijven sponsoren. Je kunt op deze wijze behoorlijke imagoschade lijden. Sponsoring kost al een berg geld, maar het wordt nog veel duurder als je klanten je producten links laten liggen omdat jouw renners, snuiven, schuiven, spuiten of slikken. Men wil nu serieus de sport clean gaan maken. Het valt wel op dat de wielermanagers nu zo fel zijn tegen het gebruik van doping, terwijl ze het zelf jaren openlijk hebben toegestaan of zelfs bevorderd hebben. Ik denk zelfs wel eens dat de renners vaak zelf niet eens wisten dat ze gedrogeerd werden. De belangen in de sport worden hoe langer hoe groter, en dat is ook de reden waarom men op zoek ging naar deze middelen. De verleiding wordt dus telkens groter. Ik verwacht niet dat met deze strenge maatregelen doping helemaal verdwenen zal zijn. Maar als vooral de sponsors hun rug recht houden, is de kans het grootste dat het gaat lukken. Gelukkig kunnen gewone stervelingen zichzelf nog wel drogeren zonder directe sancties: proost!