Vijftien jaar geleden had ik er nog geen. En ik was niet de enige. Het gaat over het mobieltje. En nu 2008 heeft iedereen zo’n ding. In razend tempo zijn de mobieltjes mondiaal verspreid. Je kunt geen land ter wereld bezoeken of de halve bevolking hangt met zo’n stuk elektronica aan zijn oor. Zelfs de laatste enclave Cuba wordt vanaf dit jaar ook liberaal op dit terrein. De term ervoor is inmiddels ook veranderd: geen draagbare telefoon meer, maar: mobieltje. De mobiliteit is de verzamelnaam geworden van alle functionaliteit van de van oorsprong draagbare telefoon. Ook wel terecht, want een modern mobieltje is veel meer dan een telefoon. Je kunt er ook tekstberichten mee verzenden, foto’s en films maken, je mail binnen laten komen, internetten en sinds kort zijn er ook al apparaten waarmee je kunt betalen of mobiel televisie kunt kijken.
Als je het op de keper beschouwd groeien alle apparaten langzaam naar elkaar toe. En de afstandsbediening voor al de functies die samenkomen is de opvolger van de huidige smartphone of personal digital assistent (PDA), maar ook van de afstandsbediening van wat dan ook en je navigatiesysteem. Afgelopen maanden is met de introductie van de iPhone een stap gezet in de richting om al deze functionaliteit te combineren. Het is met nog één of twee concurrerende – maar niet zo aansprekende- modellen van HTC en Samsung de nieuwe –zeer tijdelijke- norm van een persoonlijke digitale assistent, want een telefoon kun je dit kleinood toch nog nauwelijks meer noemen. En de toekomstige mogelijkheden houden niet op. Er zijn trendwatchers die voorspellen dat binnen vijf jaar het maatschappelijk onverantwoord is om naar buiten te gaan zonder mobiel. Het mobieltje wordt zelfs belangrijker dan de portemonnee. Logisch ook, wanneer deze de knip kan vervangen. Het straatbeeld is ook totaal veranderd met de komst van het mobieltje. Haast iedereen loopt in zichzelf te praten met zijn hand tegen het oor. Als je al eens een deel van zo’n eenmansgesprek opvangt, dan blijkt dit vaak nergens over te gaan, Zo van: “Ben je over vijf minuten op de afgesproken plaats? Dan zie ik je zo”. Het communiceren wordt belangrijker dan de inhoud van de boodschap. Hoe kan het zijn dat nu bijna iedereen continu met zo’n ding aan het oor zit te praten, terwijl nog geen vijftien jaar geleden niemand dergelijke gesprekken kon voeren? Het kan toch niet zo zijn dat ineens de mensen veel inhoudelijker met elkaar omgaan nu ze een draagbare telefoon hebben? Hun hersens zijn toch niet groter geworden? Het is net als ranja die je steeds met meer water aanlengt. De smaak wordt minder maar het volume neemt toe. Blijkbaar is er een enorme drang om met soortgenoten contact te hebben, ook via de mond. Een altijd latente behoefte die nu met deze apparaatjes eindelijk kan worden vervuld. Ik filosofeer maar wat, want juist met deze bijkomende eigenschap heb ik niet zo veel op. Waarom moeten mensen continu bereikbaar zijn en in een soort synchrone maatschappij acteren? Uit de tijd komende dat alles nog asynchroon was, had ik het idee dat ik destijds meer over mezelf te vertellen had. En dat beviel me wel. Ik neem daarom ook altijd wel een mobieltje mee, maar heb het ding eigenlijk niet aan staan. Men spreekt maar lekker de boodschap in; dan kan ik terugbellen wanneer ik er zin in heb. Het lijkt nu alsof ik erg negatief ben over de mobieltjes, maar dat ben ik niet. Toevallig heb ik het geluk zijdelings betrokken te zijn bij innovaties bij één van de grootste banken van ons land op het gebied van mobiele telefonie. Waarom omarmt zo’n bank nu dat mobieltje? Zou de schoenmaker niet bij zijn leest moeten blijven? Ik weet dat deze bank juist het mobieltje omarmt om ervoor te zorgen dat er faciliteiten zijn om zaken uit te wisselen bij contactmomenten. Dit klinkt nogal abstract, maar bijna iedereen stapt naar buiten met zijn portemonnee, omdat hij ergens iets wil kopen of gaan gebruiken. Bijna altijd heb je ergens geld voor nodig. Kun je het betalingsverkeer sterk veiliger en meer controleerbaard maken en vereenvoudigen, door de inzet van het mobieltje, dan heb je straks niets anders meer nodig. En de bank neemt de regie in de financiële transacties die tijdens al deze contactmomenten ontstaan. Nu kun je sinds kort SMS-betalen en zijn er proeven om mobiel in de winkels af te rekenen; je kunt je ook voorstellen dat met de combinatie van het feit dat het apparaat weet waar je bent het ding je kan attenderen op gebeurtenissen, aanbiedingen etc. maar ook metingen verricht aan je lichaam, waardoor je ook een soort digitale verpleger bij je hebt, die direct kan bellen als je problemen hebt. En om in de financiële branche te blijven zou het apparaat automatisch bijvoorbeeld een reisverzekering kunnen inschakelen als het apparaat meet dat je het buitenland in rijdt. En ga zo maar door. Uiteindelijk vervangt het mobieltje ook de PC. Als alle software op servers staat en je met een mobieltje deze kunt benaderen, waarom dan een dikke PC? In combinatie met oprolbar kleuren elektronisch papier (epaper) en een optisch toetsenbord, zullen ook de lap- en desktops verdwijnen en het mobieltje jouw elektronische hart worden. Sla ik nu door? Het kan twee kanten uitgaan. Als wederom de overheid misbruik gaat maken van de nieuwe bandbreedtetechnieken om de markt financieel compleet uit te knijpen, zoals destijds bij de invoering van UMTS, dan zal de industrie op achterstand worden geworpen en zal dit nog even op zich laten wachten, Wanneer de economie nog verder afbladdert, zal dit ook de vooruitgang niet ten goede komen. Maar als het gezien wordt als een mogelijkheid het milieu- en energieverbruik fors terug te dringen en er een wat meer ondernemingsgezinde liberale stroming ontstaat, dan voorspel ik u dat dit binnen tien jaar een feit is. Aldus uw waarzegger.