De wereld verhardt. Het gevolg is dat we hoe langer hoe meer in aanraking komen met agressie en geweld. Veel mensen zijn daarvan het slachtoffer. Algemeen vindt een slachtoffer dat voor zijn positie te weinig aandacht is. Je loopt op straat en wil je fiets gaan pakken. Staan er een aantal opgeschoten jongelui omheen die niet uit de weg gaan en beginnen te schelden. Nog enigszins overmoedig probeer je het vocale geweld wat te negeren, maar als je iets te dicht bij komt haalt zo’n jongen uit en slaat je op je gezicht. Je zakt in elkaar en de omstanders schoppen je vervolgens, zodat je met pijn en verwondingen achter blijft. Je deed niets, je hebt niets uitgelokt; toch lig je in elkaar geslagen op straat. De daders zijn er vandoor. Met een beetje geluk is het hele tafereel opgenomen met een bewakingsvideocamera en worden de daders gepakt. Jij als slachtoffer komt dit vaak niet eens te weten en moet verder met dit leed dat jou is aangedaan. Vaak word je door de omgeving hierin niet eens serieus genomen, omdat je waarschijnlijk wel aanleiding hebt gegeven tot geweld; want mensen gaan toch niet gewoon andere mensen slaan?
Naast je fysieke deuk krijg je dan ook nog eens een psychische klap te verwerken. De mogelijk opgepakte daders komen er meestal nogal genadig van af met wat werkstraf. En als het recidivisten ofwel veelplegers zijn, krijgen ze ondersteuning voor heropvoeding. Veel aandacht dus. Begrijpelijk, omdat de maatschappij dit in de toekomst wil voorkomen, maar een rotte appel maak je zomaar niet gezond. De achtergronden van vaak kansloze jongeren zijn zo bedroevend, dat een reparatie achteraf geen grote kans van slagen heeft. Nu is dit voorbeeld eenvoudig maar ook hier roept het wrokgevoelens op bij de slachtoffers. Waarom de daders wel afkicken en begeleiding en moet ik het maar zien te stellen met mijn kapotte ego en pijnlijke plekken. Soms hoor ik wel eens in mijn omgeving dat de methodes in de middeleeuwen om iemand op het rechte pad te krijgen nog niet zo slecht waren. Zet de dader op een plein in het centrum in een schandpaal en laat de goegemeente de man of vrouw bekogelen met rot fruit, rotte eieren en beledigingen. Die zal het dan wel uit zijn hoofd halen om nogmaals de streek uit te halen die is begaan. Misschien wat extreem dit volksgericht, maar wel een vorm van een zelf-dempende samenleving en beteugeling van de morele teloorgang. Nu hanteren we een model dat als we iemand ergens van betichten, dit niet rechtstreeks gaan melden bij die persoon, maar omzichtig de politie bellen; bang voor agressie. Dat begint al wanneer de buurman een feestje heeft en de muziek staat te hard. Daarmee wordt het oplossend vermogen van het conflict niet groter. Wanneer iedereen alles anoniem meldt en de politie moet alles oplossen is de samenleving niet zelf-correctief. In zwaardere delicten zie je nu dat er iets gaat veranderen. Daar waar slachtoffers de dreun van het onheil hun leven lang blijven voelen, wil het slachtoffer of direct betrokkene van het slachtoffer de dader veel steviger aanpakken dan de rechtspraak. De rechtspraak die daders niet voluit noemt en uit het zicht van de gemeenschap berecht, voorkomt de in de ogen van het slachtoffer beste verwerking van het gebeuren: wraak. Niet in de vorm van steniging, lynchpartijen en pek en veren –inmiddels zijn we wel zo beschaafd dat we de reguliere strafmaat aan het gerecht overlaten- maar in de vorm van nawijzen. Vooral bij pedofiliedelicten slaan ouders van slachtoffers compleet door. Onder het mom eens een pedo always a pedo schenden ze nu massaal het privacy-recht, door veroordeelden met naam en toenaam, adres en foto te publiceren op het internet. Door dit niet in Nederland, maar via een Amerikaanse site te publiceren, denken ze ermee weg te komen dat het Nederlandse privacy-recht wordt overtreden. Blijkbaar is de natuurlijke aard van de mens om zijn kinderen te beschermen zo groot, dat alle middelen in hun ogen zijn geoorloofd om hun leed te verzachten. Als reden wordt dan gegeven dat men wil voorkomen dat er weer een zedendelict plaatsvindt, maar gezien het fanatisme heb ik er maar één woord voor: wraak. Een nieuwe straf bovenop de door de rechtbank opgelegde straf en mogelijke heropvoeding. Als ikzelf ouder zou zijn kan ik me de onmacht wel voorstellen en de behoefte om iets te doen. Maar met een dergelijke waas voor ogen verliest men alle realiteit. Maar blijkbaar zijn we niet meer in staat om in onze directe omgeving problemen onderling bespreekbaar te maken en op te lossen. Gebrek aan sociale binding en controle zorgen ervoor dat we handelen als individuen en alleen anoniem en via instellingen als hulpverlening en politie nog aangeven wat ons dwars zit. Aan de andere kant doorslaan en als eigen rechter gaan optreden is ook geen oplossing. Oud-premier Van Agt had het inde jaren zeventig over het ethisch reveille. Niet in de moraliserende en regelzuchtige opzet zoals ons huidige kabinet probeert de verstikkende spruitjeslucht naar binnen te schuiven, maar een nieuwe ethische norm waarin individuen worden gerespecteerd, onderlinge sociale samenhang wordt bevorderd en het zelf oplossen van problemen binnen de gemeenschap voorop staat, zonder de excessen van de pedofielenkruistocht. Wat een mooie wereld zou dat toch zijn. Wie helpt mij?