Nederland ingesneeuwd

Het is wat als er in Nederland een vlokje uit de lucht komt. Dan ligt Nederland letterlijk plat.

Wil je met de fiets of te voet, dan lig je zo op je snufferd; ga je met de auto dan sta je in een eindeloze file; de bus wil niet komen en de NS geeft een negatief reisadvies. Dan ben je het beste af als je een thuiswerkplek hebt. Dan kun je in ieder geval aan de slag. De tolerantie voor dit ongemak is er de eerste dag van dit natuurgeweld nog wel, maar als na twee, drie dagen er nog geen verbetering is opgetreden, dan komen er de verwijten en de klachten. De dienstverleners in het openbaar vervoer krijgen de eerste klappen en die gaan vervolgens weer zitten wijzen naar de politiek. De politiek wil uiteraard weer in een spoeddebat vragen gaan stellen, maar gelukkig: het is kerstreces en ook de parlementariërs zijn ingesneeuwd.

Eigenlijk geeft deze situatie aan hoe slecht het is gesteld met ons land; hoe arm we inmiddels zijn. Dienstverlening en service hangen aan de laatste mem, waarop sterk kan worden bezuinigd, omdat het niet vaak voorkomt dat er gebruik van gemaakt wordt. Dat het direct een chaos wordt als dit massaal gebeurt, is dan onvermijdelijk.

En dat klagen is wijzen naar een ander, waarbij vier van de vijf vingers naar jezelf wijzen.

Als wij in Nederland voor uitzonderlijke weersituaties willen voorkomen dat onze infrastructuur in de problemen komt, moet er flink wat geld bij. En dat betalen u en ik. Hebt u het ervoor over om 100 euro per jaar meer aan belasting te betalen om drie dagen wel naar kantoor of werk te kunnen gaan bij uitzonderlijke weersomstandigheden? Waarschijnlijk niet.

En al die mensen die zeggen dat deze maatregelen wel uit de normale exploitatiekosten kunnen worden opgehoest hebben ook boter op het hoofd. De huidige geprivatiseerde bedrijven voeren hun dienstverlening uit met wurgcontracten die tot de laatste cent zijn uitgemolken. Het privatiseren heeft ertoe geleid dat het allemaal wel wat minder kost, maar dan heb je ook minder. Bovendien zie je dat bijvoorbeeld de verschillende gemeentes ook verschillende maatregelen treffen.

Ik woon in Dongen en je kunt er van vinden wat je wil, maar als het glad is wordt er op de doorgaande wegen goed gestrooid. De gemiddelde forens –waarvan er velen zijn in Dongen- ondervindt hoegenaamd geen hinder zijn dorp te verlaten. De Dongense gemeentewerken zijn er goed op ingesteld en zijn blijkbaar van een schaalgrootte, waarbij erg effectief gewerkt kan worden. Kom je dan in de grote stad Tilburg, dan verandert de zaak. De stad is geheel ondergesneeuwd en van bestrijding merk je amper iets. Het gevolg is dat hele wijken niet bereikbaar zijn, het er spekglad is en er tal van minidrama’s afspelen. De Tilburgse gemeentewerken – als deze dat al uitvoeren en dit niet aan de “markt” hebben overgelaten – hebben geen vat op de zaak. Waarschijnlijk wegbezuinigd ter faveure van het Adje-theater, zijn er geen middelen om de infrastructuur van de stad op peil te houden bij deze bijzondere omstandigheden.

Pro Rail en de NS zijn ook willige slachtoffers als de treinen problemen krijgen door deze omstandigheden. Waarom rijden in Oostenrijk de treinen altijd wel en bij ons niet? Heel simpel: bij ons sneeuwt het gemiddeld drie dagen per jaar en daar honderdvijftig. Dan kun je niet verwachten dat we hier een antwoord op hebben. Daarentegen investeren wij wel in dijken en kanalisatie, terwijl ze dat in Oostenrijk niet doen. Ook logisch want zee en water is daar ver te vinden.

Moeten we ons dan ook overal voor indekken? Wellicht is het tempo van onze samenleving zodanig opgevoerd dat we over een overspannen situatie kunnen spreken. Honderd jaar geleden was een reis naar Parijs –ook bij goed weer- een onderneming die ruim een dag duurde en dat iedereen normaal vond. Nu willen we met een miljardenverslindend treintraject een kwartiertje winnen, waarbij we over reisuren i.p,v. dagen spreken. De mens wil alles naar zijn hand zetten, zelfs het weer, om zo efficiënt en effectief mogelijk aan de slag te kunnen. Bij de geringste tegenslag slaan we op hol. Moeten we niet eens gaan beseffen dat dit gewoon niet mogelijk en zeker niet wenselijk is. Soms moet je de dingen maar nemen zoals ze zijn. Dat brengt veel rust. Denk daar maar eens over na in deze kerstperiode.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

[/vc_column_text]

Beoordeel dit bericht