De euforie is weg, de Nederlanders zijn nu bezig met hun vakantie, al moet ik zeggen dat er nog steeds wel sporen zijn te vinden van de wereldkampioenschappen voetbal in de straten. Op sommige plekken hangt nog een verloren vlag of een oranje slinger. De grote voetbalclubs gaan weer in training, terwijl het grote toernooi in Afrika maar net achter de rug is. Wat heeft het opgeleverd? Zuid-Afrika heeft bewezen dat zelfs een Afrikaans derde wereldland dergelijke evenementen kan organiseren, al vraag ik me wel af wat er nu met die prachtige stadions gaat gebeuren en of de bevolking hier iets mee is opgeschoten. Er was van alles beloofd, maar wezenlijk is er niet veel gebeurd, behalve dat de kapitaalinjectie voor het voetbal de gewone man in ieder geval niet heeft bereikt en direct zal moeten lijden onder de gigantische rentelasten van deze enorme investeringen. En er was al niets…
Verder klagen de clubs, zoals Ajax, zuur, vanwege het lang afwezig zijn van hun topspelers, waardoor de voorbereiding op de competitie in het honderd loopt. Niet dat uit nationale trots men blij zou moeten zijn met zoveel internationaal succes, maar er staan mokkende aandeelhouders om de hoek, die een dramatisch jaar voor de boeg zien. Een miljoenen begrotingstekort en geen directe plaatsing in de championsleague. En door het succes op de WK zullen ongetwijfeld spelers flink in waarde zijn gestegen en dus verdwijnen, terwijl door het verwachte verlies geen goede nieuwe aankopen gedaan kunnen worden. Weg seizoen dus. Het wordt dus sappelen binnen het betaalde voetbal. Bedenk dan ook dat door de crisis de voetbalfan ook mogelijk zijn seizoenskaartje laat schieten, dan zijn er flinke problemen. En dat allemaal omdat deze zogenaamde volkssport big business is geworden. En was dat maar zo. De voornamelijk allochtone voetballer, zonder culturele binding met de club, staat als handelswaar in de wei en kost –mits een beetje succesvol- tonnen meer per jaar dan de Balkenendenorm. Dat zou nog niet zo erg zijn als de clubs hun eigen broek ophielden, maar door de crisis laten sponsoren het afweten, waardoor bijna alle clubs in de financiële problemen raken. Vaak komt het er dan op neer dat de gemeentebesturen bijspringen door het stadion te kopen, of leningen te verstrekken of schulden kwijt te schelden. Daardoor kan uw oma niet naar het bejaardenhuis, zijn er kuilen in de weg en kan het opkomende onveiligheidsgevoel niet worden aangepakt. Deze zogenaamde reddingsplannen zijn straks de molenstenen om de nek van de begrotingen van de grote steden. En dat om een aantal omhooggevallen sterspelers met hun spilzieke vrouwen in een wereld van glitter en glamour binnen de plaatselijke wei te houden. Als ik de wethouder van sport was, ging er hooguit geld naar de accommodaties om jeugd te laten sporten, maar zou ik geen enkele euro investeren in het betaalde voetbal. Het wordt tijd dat dit weer eens terugkeert naar normale proporties en dat de bedrijfstak haar eigen broek ophoudt en niet doet alsof de wereld alleen om voetbal draait. We zijn zelfs zo blind dat we in willen gaan op de idiote eisen van de FiFa, die met een eigen wetgeving haar wereld beschermt, om een groot voetbaltoernooi binnen onze landsgrenzen te krijgen.
Met al dat grote geld is er al lang geen sprake meer van een volkssport en haast onbereikbaar geworden voor de gewone man. Tel daar ook nog de talloze incidenten op van de rivaliserende “supporters” en alle dure maatregelen om dit te beteugelen, dan zou een normaal denkende overheid, die toch al diep in de probleem zit, dit acuut moeten loslaten. Wellicht voetballen we dan over een paar jaar niet meer in de hoogste rangen van Europa, maar wordt het wel een stuk gezelliger langs de lijn. Nederland verarmt en dat moeten we onder ogen zien. Dat betekent het stellen van prioriteiten. En daar hoort overbetaald voetbal niet bij.