Sneeuw

Het is een prachtig gezicht, maar eveneens lastig. Alle plannen moeten worden omgegooid en als je een ver bezoek wil afleggen zeg je het af, of stel je het uit. Aan de andere kant geeft dat jou zelf weer de gelegenheid om even tot rust te komen; geen verplichte nummers, gewoon lekker thuis blijven. Wel nog even de stoep een beetje schoonmaken. Niet dat het nu zo druk is in de straat, maar ik vind het toch mijn burgerplicht om mensen voor ons huis niet te laten glibberen en glijden.

Je merkt dat onze maatschappij niet is ingesteld op extreem weer. Traditioneel beginnen we dan te schelden op de NS, omdat de treinen niet of niet op tijd vertrekken. Ook Rijkswaterstaat krabt achter de oren, aangezien ze te weinig zout hebben ingekocht en als ze het strooien, is er te weinig verkeer om het effectief te laten werken.

We wonen in een klein landje maar deze week hoorde ik dat de Nederlander de grootste woon-werk afstand kent. Wel zo’n 54 kilometer gemiddeld. En dat voor zo’n ministaat. Als Nederlanders ver van hun woonplaats gaan werken, komt het bij de meesten niet bij ze op om mee te verhuizen. Zeker omdat een huis kopen en verkopen een heel gedoe is, en bij velen de baas een lease-auto meefinanciert, is verhuizen niet het eerste wat in mensen opkomt bij zo’n verandering. Het antwoord van onze regering is zeker niet om te stimuleren dat mensen alsnog meeverhuizen. Het antwoord is asfalt en harder rijden. Geen bekommering om milieu of CO2-afspraken; nee: gewoon bredere wegen. En als het sneeuwt? Tja, dan moet er meer gestrooid worden en licht dus de gehele infrastructuur plat als dat niet snel genoeg gaat. Verongelijkte leasebakrijders mokken eenzaam achter elkaar in de file.
Ook in de lucht gaat het mis. Duizenden mensen die op luchthavens moeten overnachten. Wij hadden gisteravond een verjaardagsfeest van een oom van mijn vrouw in Gendt, net voorbij Nijmegen. Wij besloten niet te gaan, al zou de heenweg nog wel zijn gelukt. Voor zo’n verjaardag ga je geen risico nemen. Morgen moet ik naar Utrecht en de Meern. Ik ga dit waarschijnlijk afzeggen. Voor de belangrijkste overlegpunten kunnen we wellicht wel even bellen. Ook zoiets; voor elk wissewasje trekken we het halve land door omdat we zo gewend zijn aan face-to-face-contact. En dat terwijl tele- en videoconferencing technisch gezien geen enkel probleem hoeft te zijn. Het bedrijf waar ik werk pretendeert met het “Nieuwe Werken” een voorbeeldfunctie, maar wat dit soort dingen betreft blijven we toch wel achter op internationale bedrijven. We hebben wel apparatuur, maar te weinig en niet ingericht om buiten de eigen organisatie te gebruiken. Als we dit beter voor elkaar zouden hebben kan het aantal auto- en openbaar vervoerkilometers behoorlijk worden verminderd en hebben we ook niet direct een probleem als er een sneeuwvlok naar beneden komt.

Aan de andere kant is het ook wel weer mooi en romantisch om te zien hoe alles wit wordt.
Zeker zo vlak voor Kerstmis is het toch een wens om weer een witte Kerst te krijgen. Daar hebben we vorig jaar voor het eerst in 30 jaar de smaak van te pakken gekregen en dat willen we nu uiteraard ook weer. Dat past dan ook weer goed bij de kerstfilms op TV en het plaatje zoals het ooit in de jaren dertig van de vorige eeuw door een reclameman van Coca Cola is bedacht.

I’m dreaming of a White Christmas…

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht