Dodenherdenking en Bevrijdingsdag

Het is al 67 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog achter ons ligt. Jaarlijks herdenken we op vier mei de doden en –hoe hypocriet- eens in de vijf jaar de bevrijding. Wij zuinige Hollanders vinden een nationale feestdag elk jaar een beetje te duur. Vanmorgen hoorde ik op de radio een discussie over vier mei. We moesten eens ophouden op vier mei alle gevallenen uit alle oorlogsgeweld te herdenken, maar uitsluitend de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog.

Dat was dan wel een uitspraak van de organisator van deze gebeurtenis in kamp Westerbork, maar bij mij wekte deze uitspraak direct weerstand op. Sinds de Tweede Wereldoorlog is er geen dag meer zonder oorlog geweest en in tal van politionele en militaire acties zijn sindsdien ook Nederlanders omgekomen.

Moeten we dan voor elke militaire operatie waar slachtoffers vallen een separate herdenking organiseren? Nee. Want als het gaat om de Tweede Wereldoorlog, dan is binnen tien jaar niemand meer die de oorlog nog bewust heeft meegemaakt. Als we deze dag exclusief voor de Tweede Wereldoorlogslachtoffers reserveren, dan zal deze ceremonie langzaam verdwijnen. Juist omdat we alle oorlogsactiviteiten herinneren, kan deze dag waardevol blijven. Meer mensen zullen zich betrokken blijven voelen en door dit als herdenking voor alle oorlogsslachtoffers te houden voorkomen we ook anti-Duitse sentimenten. Want de dodenherdenking kan ook sentimenten oproepen van haat tegen diegenen die dit ons hebben aangedaan. Onze buren, waar we inmiddels onze welvaart aan te danken hebben, kun je niet eeuwig afschilderen als de boemannen, die ons land hebben geteisterd. Ook in Duitsland wonen nauwelijks nog mensen die deze oorlog bewust hebben meegemaakt. Als WO2 exclusief herdacht zou moeten worden, dan hebben we er nog wel een paar. We hebben oorlogen gevoerd tegen de Fransen, de Engelsen en de Spanjaarden in het verre verleden. Daar hoor je ook niemand meer over. Dat is zolang geleden dat we het ook zijn vergeten. En je doet de moderne militaire acties tekort zoals de politionele acties in Indonesië en de vele VN- en NAVO-missies waarbij ook slachtoffers zijn gevallen als je dit niet meer mee zou nemen tijdens de dodenherdenking. Want om voor alle acties aparte dodenherdenkingen te organiseren, wordt de jaarlijkse treurkalender wel erg lang. Eén dodenherdenking voor alle oorlogen is genoeg en daardoor blijft het ook levend. Ik heb namelijk de indruk dat meer mensen met de dodenherdenking bezig zijn dan bijvoorbeeld 20 jaar geleden. De evenementen zijn beter georganiseerd en de belangstelling is groot. Maar eens per jaar is genoeg.

Wat betreft de bevrijdingsfeesten moeten we wellicht de toon ook wat wijzigen. De bevrijding zou de dag van de democratie moeten zijn: een dag waarop we vieren dat we democratisch ons land mogen besturen in alle vrijheid. De associatie met de Tweede Wereldoorlog zou je hierbij ook moeten loslaten. In de 160 jaar die onze democratie bestaat zijn slechts de vijf oorlogsjaren in WO2 de enige jaren geweest dat we geen democratisch bestuur hadden. Het is juist belangrijk te vieren dat we in ons land democratisch onze regering in vrijheid kunnen kiezen. We zijn daar zeer laconiek over geworden. In nieuwe democratieën in verre landen staan mensen dagen in de bloedhete zon , om hun min of meer democratische stem uit te brengen, terwijl wij ons naar huis spoeden om op tijd de voeten onder tafel te steken en naar RTL-Boulevard te gaan kijken in plaats van ons o zo belangrijke stemrecht gebruik te maken. Dat we dit niet beseffen is een erg slechte zaak en daardoor zou een Bevrijdingsdag juist in het teken moeten staan van de democratie. Leve de vrijheid!

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht