Deze week werd er een sympathiek idee gelanceerd om op basis van samenwerking een hal in te richten waar Dongense verenigingen en stichtingen tegen kostprijs hun spullen kunnen opslaan. Het probleem nu is dat deze opslag weliswaar vaak kosteloos plaatsvindt bij een goedwillend bedrijf of bij vrijwilligers thuis. Op zich niets mis mee, maar hier kleven uiteraard nadelen aan. Krijgt het pand een andere bestemming, dan moeten de spullen verhuizen; stopt een vrijwilliger met activiteiten voor de club, idem. Dan heb je nog de kwaliteit van de opslag. Is het niet te vochtig, is de ruimte wel waterdicht en een belangrijke eis aan opslagruimte is: is het toegankelijk.
En dan hebben we het nog niet over verzekeren gehad. De meeste verenigingen zijn berooid als hun spullen worden vernietigd door brand. Zo gingen in 1989 alle spullen van de Zomerspelen in vlammen op, toen door brandstichting het OJD-gebouw aan de Gasthuisstraat volledig werd verwoest. Daar lagen op de zolder van het pand toen bijna alle rekwisieten van deze belangrijke jeugdactiviteit.
De ultieme manier van opslag bestaat al, alleen niet in Dongen. Ga naar Stockwise of Shuregard en je krijgt precies wat je wilt: afgepaste, klimaatbeheerste ruimtes die gemakkelijk zijn te bereiken. Met een auto met of zonder aanhangwagen rijd je voor de deur van de hal, je zet je spullen over op een kar of steekwagen en met behulp van een grote lift en drempelloze brede gangen kom je bij je hokje aan, waarmee je met een eigen sleutel en slot toegang krijgt tot de gehuurde ruimte. In de huurprijs kun je ook de spullen nog verzekeren: ideaal. Dus geen oude hooizolders, vochtige schuurtjes en krakkemikkige garageboxen. Het nadeel is dat het niet goedkoop is. Het zijn uiteraard commerciële bedrijven, waarvan dit hun kernactiviteit is. Logischerwijs wordt er winst gemaakt. Maar een voordeel voor de vereniging is wel, dat de ruimte niet telkens moet worden leeggemaakt, omdat er –tijdelijk- een andere bestemming is, zoals nu bij de Pannekoekhal, waar jaarlijks nu Dongen-Ice wordt georganiseerd. Belangrijk is ook de ligging van de opslag. Niet al te ver weg van waar het in Dongen gebeurt. Dus liever in de kom dan op een industrieterrein. Dat maakt de oplossing ook weer direct duurder.
De behoefte en type oplossing zijn duidelijk. Wie moet deze initiatiefgroep nu verder helpen? De gemeente heeft al jaren plannen om een multifunctioneel gebouw te scheppen, waarbij gebruikers er misschien wel stiekem op hopen dat daarmee een oplossing komt voor hun opslagprobleem. Ik zou daar niet op wachten. Wel zou de gemeente in haar visie op het verenigingsleven in Dongen sympathiek moeten staan tegenover dit plan. Als namelijk de opslag van goederen goed geregeld is, kunnen veel meer verenigingen in een kleinere multifunctionele ruimte naast elkaar hun activiteiten uitvoeren. Belangrijk is wel dat benodigde spullen dan makkelijk toegankelijk zijn bij de opslag, zoals bij de huidige commerciële bedrijven; anders blijft er sterke behoefte om opslag van goederen bij de plaats van handeling te realiseren. Bij commerciële opslag zie je zelfs dat bedrijven zo’n hokje gebruiken voor hun buitendiensten om hun materiaal en onderdelen op te slaan. Deze buitendienstmensen komen hier dan bijna dagelijks.
Ook het bedrijfsleven, de makelaardij en wellicht de woningbouwvereniging zouden een rol moeten spelen bij dit initiatief. Vaak zijn bedrijven best wel vrijgevig voor verenigingen en stichtingen, maar dan gaat het om individuele giften. Dat maakt het direct weer lastig.
Kenmerkend voor het probleem en de oplossing is dat dit alleen maar kan als er in de breedte wordt samengewerkt. En misschien klinkt het formeel, maar het verstandigste lijkt me dat er een formele vereniging wordt opgericht die dit probleem gaat omarmen en zich sterk maakt. Als er een oplossing komt zal er tenslotte ook een beheersorgaan moeten zijn en die heb je dan ook. En bedrijven kunnen wel zaken doen (giften etc) met een rechtspersoon, maar niet met individuen. Denk daarbij aan aftrekbaarheid van de giften aan de vereniging. Je zou ook aan een stichting kunnen denken, daarmee wordt de slagvaardigheid wellicht wel groter, maar de betrokkenheid niet.
Samenwerken is wel lastig. Elke deelnemer zal ergens water in de wijn moeten doen: of de opslag is net te ver weg, het vervoer naar en van de hal kost extra moeite en tijd etc. Iedere betrokkene moet goed nadenken hoe een dergelijke opslag past in de werking van de activiteit die men uit wil voeren.
Als dit zou lukken, is dit relatief een goedkope oplossing voor een gemeenschappelijk probleem in moeilijke tijden. Het grootste gevaar van het initiatief is dat de verenigingen en stichtingen het niet eens worden en het noodzakelijke compromis niet wordt bereikt: te duur, te ver, te moeilijk, te ingewikkeld. Het wordt pas een succes als alle betrokken over hun eigen schaduw heen kunnen kijken.