Al jaren heb ik een donorcodicil. Eerst een opgefrommeld briefje in een SOS-hanger, later een rood-wit formuliertje en als laatste een verfomfaaid onooglijk geplastificeerd kaartje dat ergens in mijn portemonnee zat en sinds ik -voor de zoveelste keer- mijn portemonnee was kwijtgeraakt vertrouw ik erop dat men mijn intentie om organen af te staan bij een onfortuinlijk heengaan direct kan worden opgezocht in de database “Donor Ja of Nee”.
Niet dat ik denk dat ze iets aan mijn organen hebben, maar je weet maar nooit. Ik zou zelf ook heel dankbaar zijn als ik een donororgaan zou mogen ontvangen als dat nodig is. In Nederland hebben we relatief weinig donoren. Om één of andere reden hebben een aantal nogal rijk vertegenwoordigde groeperingen in ons land moeite om organen van hun lichaam na de dood een nieuwe bestemming te gunnen. Dat blijkt ook bij het deel wat heeft aangegeven wat men met de organen wel of niet mag doen. Tegen de 40% van de invullers van de database “Donor Ja of Nee” zegt nee. Dat is best heel veel.
Met opstoken of door de mieren laten wegvreten schiet toch echt niemand iets op. En wat als je zelf een donororgaan zou moeten hebben als levensreddend middel. Zeg je daarmee dan ook gelijk dat je die niet hoeft?
Het is ook vaak onverschilligheid waarom mensen zo’n verklaring niet invullen. Vandaar dat er regelmatig acties gevoerd worden om de mensen te bewegen een keuze te maken. In andere landen zoals bij onze buren is er een negatieve optie-beleid als het om donoren gaat. Je bent automatisch donor, behalve als je aangeeft dat je dat niet wilt. Daar zou ik een groot voorstander van zijn. Waarschijnlijk zal dan het aantal “nee-“stemmers verhoudingsgewijs flink zakken.
Doordat we zo weinig donoren hebben zie je nu donor-vluchtroutes naar onder andere België, waar men feitelijk meer donoren heeft. Als land zou je hier in mijn ogen ethische bezwaren tegen moeten hebben. Nog erger wordt het als je een orgaan krijgt in een apenland waar de organen worden ingekocht van arme drommels die daarmee de bruidschat van hun dochters kunnen betalen. Als overheid zou je het schaamrood op de kaken moeten krijgen wanneer dergelijke routes ontstaan.
Door het krampachtige beleid van onze regering en het gebrek aan solidariteit dat in Nederland ernstige vormen begint aan te nemen, moeten we hiervoor dus gaan uitwijken. En dat gaat nu dan ten koste van de mensen daar, die het orgaan niet in hun eigen kring kunnen herbestemmen, als wij dat komen halen. Waarschijnlijk omdat ze de operatie niet kunnen betalen of geen verzekering hebben. Je reinste medische kolonisatie die wij hier toepassen.
Ondanks alle goede bedoelingen is er helaas nog lang geen 50% van de bevolking die zich uit heeft gesproken over het orgaandonorschap. Om te beginnen zou ik het oog om oog tand om tand principe graag toe willen passen. De Nederlanders die geen orgaan willen afstaan of dit nog niet kenbaar hebben gemaakt zouden geen recht moeten hebben een donororgaan te krijgen. En daarbij blijft het niet. Je zou minimaal voor de constatering van je ernstige ziekte al moeten hebben besloten wel of geen donor te worden, anders heb je er ook geen recht op.
Zo streng zie ik onze regelgeving niet doorschieten, maar mocht je nog niet hebben aangegeven orgaandonor te worden doe het dan zo snel mogelijk en wel nu. Ik weet zeker dat er geen God is die hier bezwaren tegen kan hebben. Nobelheid is in alle godsdiensten een deugd.