Ik heb me al eerder kritisch uitgelaten over de wijze waarop ons college de was ophaalt. Langs verschillende wegen, zoals met de estafettestokjes, het inwonerpanel en de rondetafelgesprekken vraagt het college rechtstreeks aan de bevolking en instellingen om over diverse onderwerpen de gemeente voorstellen te doen. Het college is hiermee nu al vanaf de verkiezingen vorig jaar bezig en dit terwijl het in mijn ogen geen rol is van B&W. Het college moet zich bezig houden met uitvoering van het beleid. De gemeenteraad heeft die rol wel; die stelt de kaders. Het betekent dat de raad als rechtstreeks gekozen orgaan zowel kaders moet stellen voor het beleid als het laatste woord moet hebben als het gaat om de andere gemeentelijke organen: de raad als kaderstellend, vertegenwoordigend, budgetbepalend en controlerend orgaan.
De mooiste methode om de kaders vooraf al mee te geven aan het college is een raadsprogramma op te stellen. En dan niet een raadsprogramma van alleen de coalitie die het dorp bestuurt, maar een plan dat is samengesteld door alle politieke partijen, dus ook de oppositie.
Want de politieke partijen hebben de rol van oren en ogen van hun achterban. Zij representeren de diverse groepen en moeten in staat zijn om door interactie met de bevolking te weten te komen wat er feitelijk leeft. Vandaar dat de rol van de raad in het dualisme is beperkt, maar juist op deze taak veel ruimte zou moeten pakken. Minder vergaderen, meer de voelhoorns uitsteken. Door te weten wat er speelt in de gemeenschap kunnen er betere kaders worden gesteld. Als de grootste gemene deler van deze plannen in een raadsprogramma wordt samengebracht, heeft het college een kapstok waaraan ze uitvoering kan geven van dit beleid op hoofdlijnen. En dat raadsprogramma hoeft niet gekoppeld te zijn aan een verkiezingsperiode, maar als een meerjaren leidraad gezien worden. In de verstikkende schijnbare tegenstelling tussen coalitie en oppositie blijkt hiervoor in Dongen geen ruimte.
In Dongen zie je nauwelijks politieke activiteiten. Sinds de SP, die meer als actiepartij optrad, niet meer in het straatbeeld te vinden is, is enkel de PvdA nog buiten op straat actief als er geen verkiezingen in het vooruitzicht zijn.
Bij het gebrek aan inzet door de politiek heeft blijkbaar het college, op zoek naar houvast, besloten dan zelf maar de thermometer in de Dongense samenleving te steken. In plaats van de eigen politieke partijen op te roepen dit te doen, zijn er kostenverslindende zogenaamde interactieve programma’s ingezet. De politieke partijen –niet alleen in Dongen- hebben allemaal bloedarmoede. Elke partij lijdt onder de toenemende individualisering van haar achterban en krijgt nauwelijks nog nieuwe aanwas van leden en al zeker niet van actieve leden. Of de bevolking is murw en laat zich defaitistisch mopperend naar de slachtbank leiden, of men is zo met zichzelf bezig dat men vergeet onderdeel uit te maken van een gemeenschap. Het is triest. Heb je een mening: sluit aan bij gelijkgezinden en doe iets, anders wordt er voor jou beslist!
Het college is dus zelf op zoek gegaan naar de mening van de bevolking, bij gebrek aan vertrouwen en inzet van de politiek. Alle drie de initiatieven die zijn ingezet zijn éénrichtingsverkeer: van het volk naar het college. Dat kan ook niet anders want het college is in principe een uitvoerend orgaan. Het had veel beter gewerkt als de opgehaalde informatie direct was ingebracht in de politieke arena en dat de partijen hiermee aan de slag zouden gaan om bijvoorbeeld een raadsprogramma te maken, met als doelstelling de taken af te bakenen en (in deze tijd) bezuinigingen te kunnen initiëren.
Nu moet de politiek –en vooral de oppositie- wachten tot de begroting wordt gepresenteerd, om van al deze ideeën wat te vinden, terwijl het college door de begrotingsvoorstellen hier al stelling in heeft genomen. Het lijkt zeer democratisch om iedereen te horen, maar als het betekent dat zonder echte terugkoppeling uit die ideeën alleen de krenten uit de pap worden gehaald, voelen de aandragers van de ideeën zich slechts bedrogen en verliest het bestuurlijke apparaat het vertrouwen.
Schoenmaker blijf bij je leest. Laat de raad de kaders stellen en het debat voeren over wat en hoe en niet via een begroting de willekeurige keuzes van het college voorgelegd krijgen.
Daarnaast stoort mij het enorm dat men in de takendebatstukken van het college spreekt over aanvalsplannen als het gaat om het indammen van de WMO, bijstand en het leerlingenvervoer.
Alsof het gaat om crimineel gedrag als men een beroep wil doen op deze regelingen. Juist de zwakke groepen van de samenleving zijn genoodzaakt gebruik te maken van deze regelingen, omdat ze geen andere uitweg hebben. Met het begrip aanvalsplannen toont het college aan hoe weinig sociaal het is en blijkbaar van mening is dat er nu zwaar misbruik van deze regelingen wordt gemaakt. Want waarom zou je het anders willen aanvallen?