Ruim tien jaar geleden kreeg ik van Dr. Kroot van De Volckaert de eerste plannen onder ogen van de nieuwe Volckaert. Omdat ik destijds voorzitter was van de Lokale Omroep en de omroep in De Volckaert resideerde, mochten we deze plannen inzien. Er werd ook over onderhandeld. Dr. Kroot vertelde dat hij een droom had om de integratie tussen de bewoners van de Volckaert en de Dongense bevolking zoveel mogelijk te bevorderen. Daarmee zouden de bewoners van zijn accommodatie minder in een isolement komen, en bovendien kon zo de Volckaert ook iets terug doen aan Dongen. Een nobel streven.
Hij vertelde dat hij daarbij o.a. dacht aan een theater met ongeveer 250 zitplaatsen. En aangezien wij als omroep ons bezig hielden met de verslaglegging van activiteiten voor heel Dongen werd gekeken of er geen plaats was in de buurt van dit theatergedeelte. Uiteindelijk liepen de onderhandelingen met ons stuk op een heel praktisch probleem: de zendmast. Er mocht geen bijna 40 meter hoge mast worden opgetrokken op het terrein. Aan het gedachtegoed van de heer Kroot durfde men niet te twijfelen en zo ontstond er een theatertje in De Volckaert. De zaal was professioneel ingericht, en eerlijk, ik vond het wel aardig. Minder geslaagd was de lucht van lysol, de toertocht door het gebouw om in de zaal te komen en de beperkte horecavoorzieningen. En vooral de sfeer rondom een cultureel evenement ontbrak. Je ging toch gewoon een zorginstelling met alle leed van dien binnen en achter een geheime deur was er ineens dat theater: nogal verwarrend en niet passend voor een avondje uit.
Wat veel personeelsleden stak was dat er slechts beperkte voorzieningen voor minder validen waren, zodat de eigen bewoners nauwelijks gebruik konden maken van het theater. En vergis je ook niet wat zo’n theater kost: dat geld kon in de ogen van vele personeelsleden wel in andere –nuttigere- zaken worden gestoken, want aan noodzakelijke voorzieningen groeide inmiddels de schaarste.
Tien jaar na het uiteenzetten van de plannen lezen we dat De Volckaert stopt met professionele vertoningen in het theater. De nobele doelen van Kroot op dit terrein zijn niet bereikt en door de crisis moet ook een SBO De Volckaert elk dubbeltje omdraaien. De timing is perfect, maar niet heus. Juist nu de gemeente Dongen heeft besloten een multifunctioneel accommodatie (MFA) te gaan bouwen op de plek van De Cammeleur, krijgen we dit nieuws te horen. In de culturele ambities van Dongen werd eigenlijk rekening gehouden met de inzet van het Dongeparktheater. En die eisen en wensen aan die inzet waren niet de minste. En nu valt het doek voor dit theater.
Ik snap het wel. De Volckaert zag ook de gemeente lonken naar het theater en aangezien elke avond gebruik voor De Volckaert zwaar verlieslatend is, zit men niet te wachten op een nog groter exploitatietekort. Maar blijkbaar is dit vooraf niet besproken of afgewogen tussen het gemeentebestuur en de directie van SBO De Volckaert. Op zijn minst opmerkelijk, gezien het Dongense belang.
Wellicht kan de gemeente de inventaris nog voor een prikkie overnemen, maar dan blijft het daar wel bij. Geen punt zegt wethouder van Beek: het plan voor de Nieuwe Cammeleur is toch nog niet afgerond. Dit kan er nog wel bij, daarmee wegwuivend dat dit besluit geen groot probleem is. Het is wel een probleem, want een echt theater zit er niet meer in.
In de ontstane situatie zie ik het volgende gebeuren: Wat de gemeente Dongen heeft gedaan is in deze fase op basis van de beschikbare middelen een budget afgekaart waarmee de MFA moet worden gerealiseerd. Fase twee gaat men pas echt de wensen en eisen inventariseren voor het toekomstige gebruik. In fase drie moet een architect een onmogelijke klus klaren om aan alle requirements te kunnen voldoen in een plane. Fase vier is het managen van de verwachtingen en de teleurstellingen laten verwerken. Daarna volgt er de bouwfase, waarna er een gebouw zal komen wat een volslagen mislukt compromismodel zal zijn. En als dit niet zo is, dan zijn er tal van eisen en wensen niet gehonoreerd en staan er veel instellingen en initiatieven op straat: zoek het zelf maar uit.
Normaal hoor je eerst een waterdicht programma van eisen op te stellen. Dat is een belangrijke fase, waarbij alle verwachtingen worden gemanaged. Daarna ga je kijken welke middelen hiervoor nodig zijn (geld, plaats etc.) Wordt het te duur, dan worden de eisen bijgesteld en weten de gedupeerden al snel dat men geen verwachtingen hoeft te hebben. Dan kunnen zij ook hun ambities bijstellen.
Daarna ga je het plan uitwerken en realiseren.
Door de huidige werkwijze weet niemand waar hij aan toe is, of welk deel van de eisen nu wel of niet worden ingevuld. En als er dan ook nog zo’n theaterfunctie extra in moet, dan vrees ik het ergste.
Mijn advies luidt: stop alle plannen en begin opnieuw en doe de dingen in de juiste volgorde.
Bijkomend voordeel is dat in deze slechte tijd nog even niet zwaar geïnvesteerd hoeft te worden; zeker ook omdat het huidige budget op drijfzand is gebaseerd; los de acute problemen op door creatief te zijn en neem de tijd voor het opstellen van een goed programma van eisen. Voorkom dat we later spijt krijgen van de overhaaste beslissingen. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.