Deze week las ik in de krant dat er een naamsuggestie was gedaan om de multifunctionele accommodatie in Dongen de “Nieuwe Cammeleur” te noemen. Ik gruwel bij bouwwerken of systemen die in de naam “nieuw” hebben. Blijkbaar zijn de enthousiaste veranderaars zo bezig met het afscheid nemen van het oude dat de opvolger dan “nieuw” moet zijn. Maar in een wereld waar vergankelijkheid onvermijdelijk is heeft “nieuw” maar een zeer tijdelijke betekenis. Als het gebouw er vijf jaar staat is er niets nieuws meer in te ontdekken en begint het op punten al te verouderen. Logischer zou ik het vinden om de naam helemaal niet te veranderen of een soort nummering aan te brengen: “De Cammeleur, 2e editie”. En misschien moet je maar weer een prijsvraag uitschrijven voor een naamsuggestie.
De Cammeleur is een verbastering van de tenaamstelling van een schoenonderdeel. De relatie met schoenen en leer en Dongen was er in de vorige eeuw heel sterk, maar om dit nu in relatie te brengen met een multifunctionele accommodatie anno 2012 lijkt een onterechte nostalgische verwijzing aan een verleden waarvan de sporen in Dongen nauwelijks meer zichtbaar zijn. En we hebben bovendien al een scholengemeenschap in Dongen, die naar precies hetzelfde schoenonderdeel is genoemd. Een prijsvraag zorgt er voor dat de bevolking betrokken wordt bij het gebouw. En dat is nooit verkeerd.
De bevolking betrekken werd afgelopen week ook gedaan. In de Cammeleur werd een avond georganiseerd waar Dongenaren vrij hun inbreng konden geven over de toekomstige bestemming van de nieuwe accommodatie. De opkomst was groot. Met veel ijver probeert de gemeente de schijn op te wekken dat daarmee een soort inspraak wordt gerealiseerd. Iedereen mag zeggen wat hij wil, alles wordt keurig opgetekend (in dit geval letterlijk met cartoons) en vervolgens moeten de geleerde ambtenaren en ingehuurde bureaus (kassa!) aan de slag om hieruit een compromis te kunnen vinden, waarbij het gros van de deelnemers het idee zou moeten krijgen dat er rekening is gehouden met de ingebrachte wensen. Waar kennen we dit van? Hebben we twee jaar geleden ook niet allemaal een estafettestokje gehad waar we onze wensen voor de gemeente konden ventileren? Heb je daar nog weleens iets van gehoord? En wat is er gerealiseerd?
Dergelijke poppenkast is mooi als de bomen tot in de hemel groeien. En dat doen ze momenteel niet. Zelfs letterlijk niet want de magistrale atlas cederboom in de achtertuin van de Cammeleur heeft deze week zelfs een enorme tak verloren en dit is misschien een teken van boven om geen grootheidswaanzin te krijgen.
Een mij bekende bouwprojectleider rekende mij op de achterkant van een bierviltje al voor dat het beschikbare budget om de geplande vierkante meters te bouwen alleen al voor de basisvoorzieningen minimaal 750.000 euro te laag is. Dus of de 2e editie gaat een financiële molensteen worden met forse financiële overschrijdingen en dus directe consequenties voor de burgers, of de ambities moeten al worden bijgesteld voordat de wensen zijn geïnventariseerd.
Het grote nadeel als men vooraf al een budget heeft bepaald en daarna de eisen en wensen op tafel legt is, dat dit direct lijdt tot beperkingen en dus teleurstellingen. En zeker als dit budget al veel te krap is in de benchmark met andere gemeentes die MFA’s hebben gebouwd, wat me ook is verteld door dezelfde bouwspecialist.
De Cammeleur is destijds ook in een crisistijd gebouwd en er is toen ook flink bezuinigd op de bouw en gesnoeid in de wensen. Het gevolg was dat er een gebouw staat waar niemand echt tevreden over is en het dus na bijna 30 jaar al is afgeschreven en zelfs met een facelift niet meer te redden is.
Feitelijk moppert het bestuur van het Donckhuys al tien jaar over het onmogelijke gebouw.
Het is dus niet slim om dergelijke accommodaties weg te zetten in crisistijd. Maar wat dan wel?
Kijk in de omgeving wat Dongen te bieden heeft. Ik denk aan (leegstaande) scholen, kerken, culturele gebouwen en de inzet van de horeca en verbouw de huidige Cammeleur voor max. €1.000.000, zodat er veel meer groepen het gebouw kunnen gebruiken en zet de MFA op de agenda van 2025 om het er nog eens over te hebben. Niet optimaal, maar wel realistisch. We zitten in een tijd van transitie van een sociale omgeving waarin we elkaar fysiek opzochten en samen allerlei dingen deden naar een virtuele vorm waar we via social media het gevoel van samen op een heel andere manier beleven. Misschien is er over 10 jaar helemaal geen behoefte meer aan een MFA. En de voortekenen zijn er al. Van de pakweg 150 bezoekers die mee kwamen praten over de plannen waren er maar pakweg 10 onder de veertig jaar.
Bovendien stimuleert men zonder een onbetaalbaar MFA het ondernemerschap in Dongen als er een leegte ontstaat door een gebrek aan accommodaties en bevordert het de creativiteit van mensen om zonder de burger te laten betalen toch naar oplossingen te zoeken. Je moet wat als er niet genoeg geld is.