Outcasts

Enkele weken geleden veel ophef over de ex van Dutroux. Dutroux die kinderen verkrachtte opsloot, verhongerde en vermoordde. En zijn vrouw wist ervan, maar deed niets. Letterlijk niet, waardoor ze medeplichtig werd aan zijn daden. Zij wordt nu vervroegd vrijgelaten, maar België staat op zijn kop. Als je in België een deel van je straf hebt uitgezeten kun je amnestie aanvragen en in sommige situaties wordt dit verleend. Ik denk als de gevangene zich fatsoenlijk heeft gedragen en de kans op herhaling nihil is, lijkt dit billijk. Zeker ook in een land waar justitie haast failliet is en zo een aardige kostenpost kan drukken.

Dus Michelle Martin, inmiddels gescheiden van die schurk komt via deze amnestie-aanvraag vrij. Terugkomen in de maatschappij is er niet bij. Zij wordt door de Belgen gezien als een duivelin en ze zou volgens de mores der Belgen moeten rotten in de hel. En als ze vrijkomt en ze zal zich op straat gaan begeven moet ze vrezen voor haar leven. Veel Belgen zijn in staat het recht in eigen handen te nemen, al heeft de vrouw haar straf volgens justitie ondergaan. Sommige misdaden worden nooit vergeven en de gestrafte criminelen zullen nooit geaccepteerd worden. Daarom heeft mevrouw Martin de ene gevangenis voor de andere ingeruild: het klooster. Volgens de daar geldende strenge wetten ben je misschien wel meer gevangen dan in de gevangenis. Maar je hebt wel zelfbeschikking. Als je niet meer wil kun je jezelf onttrekken aan die situatie. Dat zal voor Michelle Martin moeilijk worden. Of ze moet met een nieuwe identiteit in het buitenland gaan wonen, omgebouwd met behulp van plastische chirurgie. Dit lot treft niet alleen Michelle Martin, maar meer misdadigers die opzienbare misdaden hebben gepleegd, die gekerfd staan in het collectieve geheugen van het volk. Dat niet meer toe willen laten in de maatschappij gebeurt ook voor o.a. pedofielen. Niemand met opgroeiende kinderen wil een erkende pedofiel in de straat. Komt men achter de ware identiteit van de pedofiel, dan staat heel de straat op z’n kop en moet de man weg. Maar waar blijven we nu met deze outcasts? Zeker als je feitelijk weet dat herhaling niet zal voorkomen, zoals bij Michelle Martin.

Honderden jaren geleden hadden we simpele oplossingen voor dergelijke situaties. De outcasts werden op transport gezet naar een ver overzees gebiedsdeel en konden daar zonder vervoer en zonder geld niet meer vanaf naar huis terugkeren. Ik heb met eigen ogen gezien hoe in St. Laurent du Maroni in Frans Guyana in de gevangenis de gevangenen en vrije mensen werden gescheiden. De “vrijen” gingen de gevangenis binnen door de deur “Libertés”, maar hun leven was achter die deur nagenoeg gelijk aan dat van de gevangenen. De zogenaamde “Vrijen” hadden geen geld om terug te keren naar Frankrijk, dus sleten ze hun dagen in de gevangenis als zogenaamde “vrije burger”.

Met dergelijke verbanningen was destijds het probleem wel opgelost. Tegenwoordig kan iemand geen stap meer zetten of een ander zet het op facebook of twitter en de beer is los. Dus verbannen is geen oplossing meer. Wat dan wel? Integratie in de gewone samenleving zorgt dat dergelijke mensen zeker bewaakt moeten blijven, willen ze nog over straat willen komen. Dat vraagt ook nogal wat van de gemeenschap. En hoewel vrij, wat is die vrijheid dan waard?

De oplossing die Michelle Martin heeft gekozen is wellicht nog de meest praktische. Je bent vrij en toch gevangen. Maar de vraag is waar de barmhartigheid van de kloosterorde ophoudt? Aan de poort van dit klooster, waar er normaal serene rust is, staan schreeuwende demonstranten en mobiele eenheid. Dat past niet bij de levenswijze van de vrome nonnen.

En eigenlijk is het vreemd dat de woede van de Belgen zich richt op deze vervroegd vrijgelaten dader. De oorzaak ligt natuurlijk bij het rechtssysteem. De politieke arena is de enige plek waar dergelijke misstanden kunnen worden aangepakt. En dat is ook moeilijk. Er moeten generieke regels worden opgesteld, maar er blijken toch uitzonderingen. En van vrijheidsberoving door gevangenisstraf wordt niemand wijzer. De gevangene wordt er geen beter mens van, de staat kost het bergen geld en als je uit de petoet komt is het voor de ex-gevangene een drama om het leven weer op te pakken, waardoor men al snel verleid wordt terug te vallen in crimineel gedrag.

Een zwaar dilemma waar ook de politiek zomaar geen oplossing voor weet te vinden.

Ik wens ieder veel wijsheid toe in deze situatie.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht