Cold Cases & Camera’s

Deze week werd er een masker op TV getoond van een misdaadslachtoffer dat 36 jaar geleden om het leven was gebracht. Op basis van nieuw DNA-onderzoek was vast komen te staan dat het slachtoffer jonger was dan destijds door de beroemde wijlen Professor Doctor Zeldenrust, patholoog/anatoom was vastgesteld. Mooi allemaal, maar waar is men naar op zoek? Ze zijn dat naar een moordenaar van een jong meisje. Het meisje komt waarschijnlijk uit de Eifel en er kwamen nog veel meer bijzonderheden boven water. De nieuwe technieken geven van alles bloot. Aan de tanden, konden ze dit zien, aan de haren dat. Het is bijna beangstigend.

De nieuwe onderzoekers lijken daarom helemaal door te slaan met deze vernieuwde onderzoeksmethoden. Ze zijn zo gebiologeerd door de techniek die ze nu kunnen inzetten, dat ze eigenlijk van plan zijn alle begraafplaatsen om te ploegen. Kijk eens wat we kunnen? Kijk, de oplossing van de moord op Marianne Vaatstra met deze technieken is natuurlijk prachtig. Maar bij Marianne Vaatstra lag de situatie toch heel anders. Peter R. de Vries kon maar niet met pensioen gaan, want die had als levensdoel dat deze moord moest worden opgelost. Plus daar zat nog een kwaaie vader thuis.

Maar bij het nieuwe DNA-onderzoek deze week is er wel een slachtoffer, maar geen identiteit. Er wordt ook niet echt naar iemand gezocht na 36 jaar. Dus waarom zoveel moeite; waarom al die dure inspanningen en vooral: waarom dit meisje? Ze zal er niet door uit haar graf keren. De moord is verjaard, dus de dader kan in Nederland niet meer worden vervolgd.

Het lijkt wel of de forensische laboratoria hun nieuwe speelgoed aan het uitproberen zijn. Dat mag wel, maar dan wel een beetje zinvol alstublieft. Doordat je in de mogelijkheid bent iets te bereiken, hoeft dat niet te betekenen dat je dat altijd doet. De technieken zijn bijzonder kostbaar en aangezien het tijdens deze crisis op alle plekken aan geld ontbreekt, kan met dat geld wel ergens anders voor gebruiken. En dan hebben we het nog niet over de kosten naast het onderzoek. De media die er aandacht aan besteden en stel nou in het ergste geval dat ze de dader vinden –die al minstens tegen de zestig moet lopen? Heel Nederland zal gaan vallen over deze dader met als gevolg dat de kassa weer moet rinkelen om de dader in bescherming te nemen.

Cold cases oplossen prima, maar dan wel een beetje zinvol svp. Het geld groeit ons niet op de rug.

Een andere vorm van doorlichten zijn de camera’s in de uitgaansgebieden van steden. Twee keer kort achter elkaar heeft de politie beelden vrij gegeven van een molestatie om de daders op te sporen. De bezuinigingen zijn blijkbaar zover doorgevoerd dat het ouderwetse recherchewerk niet meer kan worden uitgevoerd. En dan betrekken we het grote publiek er maar bij, vele handen maken licht werk. Wanted: dead or alive, was de kreet die in de VS ten tijde van de roerige jaren bedoeld was om premiejagers misdadigers te laten opsporen. Ook toen werd er vaak een wat vage foto op de poster afgebeeld. De huidige publieke burgerlijke rechtbanken, Facebook en Twitter gaan er vandaag de dag mee aan de slag. Het publiek als opsporingsambtenaar en rechter. Dat laatste is een vervelende bijwerking. Het opsporen is natuurlijk met die social media veel beter te doen als er redelijk goede filmbeelden worden getoond van een laffe groepsmolestatie over een medium waar de halve wereld naar kijkt. En zeker als er ook nog eens extra aandacht aan wordt besteed via TV en kranten, die als uithangborden voor deze zoekacties dienen. Opmerkelijk hoe snel de daders waren opgespoord na vertoning van de beelden. Maar de maar is er ook. Men helpt niet alleen met opsporen, maar de motivatie om dit te doen is vaak om een veroordeling uit te spreken: een digitaal volksgericht, met als ultieme gevolg zelfs wraak. Op zich heb ik hier nog niet zoveel moeite mee, als inderdaad de echte daders zouden worden aangewezen, maar in veel gevallen is dat niet het geval. Iemand lijkt op de dader en er wordt zo een misdaad in de schoenen geschoven. En met een beetje pech organiseren de facebook-politieagenten zich en gaan verhaal halen bij de verkeerde dader. Of er blijven verhalen rondzingen op het internet over een vermeende betrokkenheid, waarmee de onschuldige aangewezene nog veel problemen kan krijgen; want volgens het gezegde is het toch: waar rook is, is ook vuur?

Het nadeel van Facebook en zo is dat het toch anders werkt als de krant. De krant gaat de volgende dag na verschijnen onder in de kattenbak, maar op Facebook kunnen berichten nog jaren rondzweven, zeker als ze getagd zijn aan een persoon. Het gevolg is dat de politie nu het recherchewerk wel uit handen kan geven in dergelijke situatie, maar veel meer zal moeten gaan investeren in communicatie. Hoe voorkom ik als politie dat er met naam en toenaam gewezen wordt naar mensen op het internet, die mogelijk óf zeker onschuldig zijn. Hoe grijp ik als politie in met webcare technieken om discussies te kantelen op het internet. Dit is een heel nieuwe tak van sport voor de dienders. Fantastisch is dat de “Digitale burgerwacht” snel zaken kan oplossen, maar wellicht heeft men nog meer werk aan het gladstrijken van valse beschuldigingen. Ik hoop niet dat dit gaat leiden tot allerlei wettelijke beperkende maatregelen, want daar zit niemand op te wachten. Maar de politie moet zich verplicht voelen hiermee aan de slag te gaan, willen ze meer met videobeelden van misdaden gaan werken. Ik ben benieuwd of ze zich daarvan bewust zijn.

KLIK OP ONDERSTAANDE KNOP OM DE MIJMERING TE BELUISTEREN

Beoordeel dit bericht