En ineens was hij weg, of eigenlijk ze, want het is een elektrische damesfiets, die sinds een klein jaar mijn trotse bezit was.
Vorige week zaterdag even na drieën start ik met bloembakken vullen op de achterplaats. Ik heb twee bakken gekocht die nog in de auto stonden. Voordat ik de eerste bak ga vullen loop ik langs mijn elektrische fiets die aan de oplader ligt, haal de oplader ervan af, leg deze weg en stap naar de auto om de eerste bak eruit te halen. Het is wat onstuimig weer en ik trek de deur dicht, die waarschijnlijk niet goed in het slot valt. Ik zet de pot op de achterplaats en vul de bak met potgrond en verplaats een plant. Een karweitje van nog geen vijf minuten. Om kwart over drie loop ik weer door het schuurtje om een tweede bak te halen en zie dat de achterdeur waarschijnlijk is open gewaaid. Weg fiets.
Vol ongeloof sta ik even aan de grond genageld. Twee dingen schieten door mijn hoofd: hoe durft men in hemelsnaam dit en ojee, de fiets stond niet op slot. De dief moet zeker 15 meter over mijn oprit langs de auto en de kliko hebben gelopen om in het schuurtje mijn fiets te ontvreemden.
Tegen beter weten in bel ik direct de politie. Ik overweeg nog even om een melding te maken via internet, maar besluit toch te bellen met 0900-8844. Dan kun je tenminste nog iets met je emoties. De dienders zijn snel ter plaatse; binnen vijf minuten. De ene agent belt links en rechts bij wat buren aan of ze iets hebben gezien, maar de buren zijn of niet thuis of hebben niets gezien. Ook mijn vrouw die in de woonkamer zat, met uitzicht op straat, heeft niets gezien. De andere agent haalt een invulblok te voorschijn en begint te schrijven. Op mijn vraag of hij geen tablet of minicomputer heeft, antwoordt de agent dat ze deze niet krijgen van hun baas. Het gevolg is dat deze agent zijn hele verhaal op kantoor nog eens moet overtypen. We willen allemaal meer blauw op straat, maar belemmeren deze gasten om efficiënt te werken. Daar is geen geld voor, maar voor dubbel werk –wat veel duurder is- hebben we blijkbaar geld genoeg voor over. En maar zeuren dat de agenten zoveel op kantoor zitten. De eerste de beste postbezorger loopt men de meest geavanceerde apparatuur rond, waarmee jij als klant bijna live je pakketje zowat kunt achtervolgen, en bij de werkelijk belangrijke zaken als een diefstal word je allerlei informatie onthouden, vanwege de traditionele boekhouding van ons opsporingsapparaat. Ja, over een paar weken krijg ik een berichtje dat het dossier is afgelegd en de dader helaas niet is gevonden.
In het huidige proces is er de kans dat wanneer het verbaal wordt overgetypt er toch weer essentiële details anders worden weergegeven. Het is natuurlijk wel zo dat ik als slachtoffer het verbaal niet direct kan ondertekenen, maar met DigID ondertekening of e-mailbevestiging zou dit toch ook digitaal kunnen?
De fiets stond niet op slot. De agent die langs de deuren is geweest vraagt of ik twee originele sleutels heb van de fiets. Nee, natuurlijk niet: de fiets stond niet op slot en de sleutel stak er dus in. Ik vertel de agenten dat de fietsverzekering deze schadeclaim dus niet in behandeling zal gaan nemen, want in de voorwaarden staat dat je de twee originele sleutels moet overhandigen. En oja, één van de sleutels moet ook gebruikssporen vertonen. Tip van de ene agent was dan ook om direct na aanschaf van een fiets een kopie van de sleutel te laten maken en die te gebruiken. Dan doet de fietsverzekering niet moeilijk. Maar dan moet ik wel opgeven dat de fiets op slot stond, terwijl dat niet zo was. Voor de tweede keer word ik door ongeloof overmeesterd. Deze agent, die ons op het rechte pad moet houden, stelt een frauduleuze handeling voor om mij te pleasen. Onvoorstelbaar, en een tweede deuk die ik oploop in het vertrouwen van de medemens binnen het half uur. Als hij hoort dat we beiden bij Interpolis werken schrikt hij wel even. Van verzekeren hebben de agenten geen verstand, want ik gaf ze aan dat de diefstal een geval van insluiping is en dat dit waarschijnlijk wel gedekt is op de inboedelverzekering. Dat wisten ze niet. Ook dit vind ik vreemd. Bij een dienstbaar beroep als agent zou het toch wel prettig zijn dat elementaire verzekeringskennis tot de standaardbagage van een politieambtenaar behoort, zeker omdat ze er –helaas- dagelijks mee worden geconfronteerd.
Na alle administratieve plichtplegingen vraagt de agent of ik nog slachtofferhulp wens. Nee, de maatschappij is het slachtoffer en niet ik. Ik krijg waarschijnlijk de schade wel vergoed en ik ga er met het noteren van dit verbaal ervan uit dat de statistieken keurig zijn bijgewerkt en dat ik van mijn fiets nooit meer iets zie of hoor.
Ik besluit na het bezoek van de agenten de verzekeraar te bellen. Toevallig is dit mijn werkgever. De dienstdoende claimregelaar beaamt dat de fiets verzekerd is en vraagt of ik een nieuwe fiets wil bestellen via een geselecteerde leverancier of het geld wil. Aanvankelijk kies ik voor het eerste, maar het blijkt dat in verband met een wisseling van het model van 2012 naar 2013 de fiets niet meer in mijn maat leverbaar is. Ik kies dus alsnog om de tegenwaarde in euro’s over te laten boeken en maandagmiddag staat het bedrag op de rekening: chapeau.
En nu de nasleep. Op 17 mei krijg ik een brief van slachtofferhulp, dat ze geprobeerd hebben mij telefonisch te benaderen. Met twee 06-nummers op zak en een vaste lijn in huis is dat niet gelukt, terwijl we nauwelijks weg zijn geweest. Ondanks dat ik heb aangegeven dat ik geen slachtofferhulp wil, wordt me dit wel aangeboden. Op dezelfde dag besluit ik ook eens te kijken of mijn fiets wel als vermist staat opgegeven in het fietsenregister van het RDW. Alsof ik al een vermoeden had, dat mijn fiets hier niet als gestolen aangemerkt zou zijn, word ik hierin helaas bevestigd. De politie heeft verzuimd mijn fiets als gestolen te melden. Wederom een teleurstelling. Zeker als je nagaat dat de fiets waarschijnlijk snel zal worden verhandeld zou je dit per omgaande in dit bestand moeten registreren. Als de fiets namelijk al zou zijn doorverkocht en de nieuwe eigenaar dit register zou raadplegen, zou de koper gerustgesteld kunnen zijn dat hij niet het slachtoffer van heling zou zijn, wat hij in feite wel is. Ik heb ook op Marktplaats gekeken en me verbaasd dat er een elektrische fiets werd aangeboden –zonder oplader- voor € 100,00. Dat was maar één dag, maar toch. Met alle moois wat internet ons brengt is het ook een platform om duistere zaken snel te regelen. Adequaat en direct handelen is dus noodzakelijk. Ik bel dus weer naar de politie en geef aan dat het diefstalregister niet is bijgewerkt. Excuses worden aangeboden en men zou het direct oppakken. Dat het dan nog bijna een dag duurt voordat ik het resultaat zie in het register zal wel met de IT-voorzieningen te maken hebben.
Helaas word ik met dit voorval bevestigd in mijn vooroordeel over het politieapparaat als het gaat over opsporen van dieven anno 2013: absoluut niet doelmatig noch doeltreffend en niet in staat om een rol te spelen in de opsporing van zogenaamde kruimeldieven. Het blijkt namelijk bij navraag bij de politie dat de datachips waarmee de fietsen zijn uitgerust alleen maar gelezen worden als de politie in teamverband een school of station doorzoekt. Dus zeker niet alle politiemannen hebben een apparaat bij zich om de chips uit te lezen. Dan kan de fietsfabrikant moeite doen om een opsporingsapparaat te faciliteren door het monteren van de datachip, maar het effect is nihil. Ook de fietsenfabrikant gelooft het eigenlijk wel. Hij doet zijn best, maar is er ook mee gebaat dat er nieuwe fietsen verkocht worden.
Het wordt tijd voor een fundamentele herziening van opsporings- en registratieprocessen om het veiligheidsgevoel van ons mensen flink te verbeteren. Daarmee zal hopelijk de statistische functie van het noteren van kleine diefstallen eindelijk verdwijnen en diefstal echt aangepakt worden.